Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Sam już nie wiem, ile razy słyszałem to zdanie, od kiedy tu jestem - mówi do siebie widmo. - "Pamiętaj, że jesteśmy w kraju, w którym toczy się wojna".

Sprowadzenie na ziemię pośród zgodnego chóru gazet, które głoszą Pokój oraz Świętowanie - nieufne, pełne niepokoju szepty na stronie w sąsiedztwie gromkich obietnic odrodzenia.

Chodzą słuchy, że granaty nadal są tanie jak woda.

- Nie zapomniałeś, że żyjemy w kraju, w którym toczy się wojna?

Przychodzą na myśl owi chorzy, którzy w końcu tak bardzo utożsamiają swoje ciało z cierpieniem, że wpadają w popłoch na wieść, iż można ich uleczyć; ogarnia ich przerażenie na myśl o tym, że wraz z chorobą i cierpieniem utracą powód, by posiadać ciało - mówi do siebie widmo.

To lęk więźnia, który wyszedł na wolność i tkwi pod bramą więzienia ze wzrokiem wbitym w horyzont, powtarzając: pomyłka, pomyłka, pomyłka - bo obiecali mu wolność, a dali pustynię.

Wydawało mi się, że utraciłem wszelkie powody, dla których tam jestem; miałem wrażenie, że tracę siebie z oczu, że jestem na łodzi, która oddala się z prądem i jednocześnie stoję na brzegu, wpatrzony w odpływającą łódź - jakbym był jednym i tym samym człowiekiem, który nagle znika po przeciwległych stronach horyzontu.