Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Otworzyłem leniwie jedno oko i spojrzałem do góry. Nade mną stała rozgniewana mama Marcela. Odsunęła mnie na bok i wyjęła sweterek z koszyka. Zobaczywszy, w jakim jest stanie, krzyknęła raz jeszcze, złapała leżącą obok ścierkę i pacnęła mnie nią w pupę. Prychnąłem, podskoczyłem i uciekłem pod komodę.

- Cukierku, dobrze ci radzę - szepnął do mnie, oglądając się za siebie - lepiej się teraz gdzieś zamelinuj. Zniknij, stań się niewidzialny, przefarbuj sobie futro, zmień tożsamość, wyjedź do rodziny.