Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Większość szuka w miłości wieczystej ojczyzny. Inni, ale bardzo nieliczni, wiecznego podróżowania. Ci ostatni są melancholikami, którzy muszą obawiać się zetknięcia z Matką-Ziemią. Szukają kogoś, kto uchroni ich od smętku macierzy.

Kto kocha, ten przywiązuje się nie tylko do „felerów” ukochanej, nie tylko do dziwactw i słabości kobiety, lecz wiążą go zmarszczki na twarzy i plamy wątrobiane, znoszone suknie i nierówny krok o wiele trwalej i bardziej nieodparcie niż cała uroda. Doświadcza się tego już od dawna. A dlaczego? Jeśli prawdziwa jest teoria mówiąca, że doznanie nie gnieździ się w głowie, że okna, chmury, drzewa nie doznajemy w mózgu, lecz w miejscu, gdzie je widzimy, to i patrząc na ukochaną, jesteśmy na zewnątrz siebie. Tu wszakże w udręce napięcia i ekstazy. W blasku kobiety doznanie trzepocze jak ptasie stadko. I tak jak ptaszki szukają schronienia w pełnej liści kryjówce korony drzewa, tak też doznania pierzchają w cień zmarszczek, w gesty bez wdzięku i niepozorne skazy ukochanego ciała, by tam bezpiecznie przycupnąć. I żaden przechodzący mimo nie odgadnie, że właśnie tu, wśród braków i defektów ma siedlisko szybki jak strzała miłosny poryw uwielbienia.

Bycie szczęśliwym to zdolność do uświadamiania sobie siebie bez trwogi.

Dziś nikt nie może poprzestać na tym, co „umie”. Siła tkwi w improwizacji. Decydujące ciosy zadaje się lewą ręką.

Każdego ranka dzień leży jak świeża koszula na naszym łóżku; ta niezrównanie delikatna, niezrównanie gęsta tkanina czystych przepowiedni znakomicie się na nas układa. Szczęście najbliższych dwudziestu czterech godzin zależy od tego, czy po przebudzeniu będziemy umieli po nią sięgnąć.