Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Prawdą oddycha konających mowa.

Im bardziej cugle ściągasz źrebakowi,
Tym bardziej wierzga.

Sercem się uniż, nie kolanem. Twoje
Uszanowanie fałszywe, obłudne!

Imię bez skazy najdroższym jest skarbem
W życiu śmiertelnych. Bez niego jest człowiek
Złoconym błotem, gliną malowaną.

Więcej niż życie zgon człowieka waży.

Tłuszcza, na której nie można polegać.
Albowiem miłość jej leży w sakiewkach.
Kto je opróżnia- budzi w niej nienawiść.

Serce zawiera pakt- dłoń pieczętuje.

Czyż mam zapomnieć mej ojczystej mowy,
Której uczyłem się przez lat czterdzieści?
Na cóż mi więcej zda się teraz język?
Będzie jak wiola lub harfa bez strun(...)
Wyrok twój życie w głuchą śmierć odmienia.
Pozbawia język mój żywego tchnienia.

Mało miłości twej jesteśmy winni
Mało też na twą liczyliśmy pomoc...

Mówią, że język konających ludzi
Zmusza uwagę jak pieśń uroczysta.

Zamordowany każdy, bo w koronie
Świętej, co skronie monarchy otacza,
Śmierć się panoszy. Tkwi tam jak i błazen
Drwi sobie z władcy.

Można chcieć użyć czasami trucizny,
A trucicielem gardzić, jak ja tobą.