Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Okej – piszę opinie, po przeczytaniu już trzech części The Ex Games… Ta opinia odnosi się do wszystkich trzech części w kolejności… Część pierwsza – wydaje się to wszystko pokręcona. Akcja lata tak dziwnie, że musiałam poświęcać chwilę, żey zorientować się, czy mamy teraźniejszość, czy czas – siedem lat wcześniej… Katie to dwudziestopięcioletnia menagerka w firmie, którą wykupił jej były… dużo starszy facet… z którym łączyło ją pięć miesięcy zakochania i bolesne rozstanie… Ona była wtedy osiemnastolatką udającą starszą dziewczynę, on miał trzydzieści pięć lat… Duża różnica wieku? A czy to ważne…. Część pierwsza i druga to właściwie to samo. Przeskoki w akcji… Wspomnienia jak to było bajkowo i jak się Brandon i Katie kochali… Okropna scena rozstania i kłamstwo, które niby wszystko przekreśliło… A… ciągłe numerki zaręczonego Brandona i dorosłej już Katie, która nie potrafi mu się oprzeć… Okropne było dla mnie to jak ta kobieta pozwalała się traktować. Bezmózga ameba czy zakochana do szaleństwa wariatka? Nie wiem czemu Katie była bliższa… I część trzecia… Tutaj to już mamy kompletne szaleństwo. Autorka popłynęła, że hoho… Matt i Marie to ludzie w pewien sposób paskudni… Katie jest po prostu głupia. Daje z siebie robić wycieraczkę. Totalną. OKROPNOŚĆ – i po tym śmie mówi o miłości… A Brandon? Jego wytłumaczenie miłości? Przeciągnięcia kbiety, która niy jest tą jedyną po kamieniach i okropnościach? Traktowanie osoby, którą się niby kocha jak szmaty, by zobaczyć, czy ona to przetrwa i i tak będzie czuć slepą miłość? Co to ma być? Dodatkowo sytuacja z Harrym, która zapewne miała tłumaczyć zachowania Brandona, jest gwoździem do trumny. Dorosły facet traktuje młodą, zakochaną w nim i zagubioną dziewczynę jak dzi*kę. Śledzi ją… dowiaduje się o ciąży i… czuje rozczarowanie że ta potraktowana jak szmata kobieta nie przybiegła do niego z informacją? A Katie? Jej poradzenie sobie z problemem bardziej rozumiem... Na pewno dojrzalsze. Malutki plusik za to, że nie spodziewałam się, czyim dzieckiem jest syn Brandona… Muszę przyznać, że byłam zniesmaczona zachowanie bohaterów. Nie ma tu ani jednej osoby, którą zdołałabym polubić. Najbliżej tego jest Meg – przyjaciółka Katie, ale było jej trochę za malo… PS. ewidentnie trzecia część najlepsza więc trochę wyższa ocena. Przebrnęłam...