Na jego twórczość duży wpływ mieli: Pierre Gassendi i Kartezjusz. Pisał komedie (m.in. Le pedant joue 1654, z której wiele scen zapożyczył Molier),tragedie (m.in. La mort d’Agrippine 1653); jest także autorem powieści fantastycznej Tamten świat (wydanie polskie 1956) opowiadającej o podróży do państw Księżyca i Słońca. Współczesnym znany jest głównie jako autor listów (Lettres 1654).
Postać Cyrana de Bergerac została spopularyzowana dzięki komedii Edmonda Rostanda Cyrano de Bergerac (1897).
Legendarny nosacz, broniąc słusznej skądinąd sprawy rozumu, daje się trochę ponieść fantazji w tworzeniu i doborze argumentów. Fantazja ta nie odchodzi go bynajmniej przy porównaniu męża i niewiasty, zgodnym może z duchem epoki, ale rażąco kłócącym się z doświadczeniem.
A jednak dzieło to ujawnia pewne walory, i to nie tylko entuzjastom historii nauki. Piękny język przyjemnie drażni fałdki na mózgu (jeśli ktoś ma),humor wstrząsa trzewiami, a kreatywność Bergeraca w budowaniu brawurowych (i nierzadko obrazoburczych) konstrukcji myślowych musi imponować.
Czytając te siedemnastowieczne wynurzenia, jako żywo przypominające kosmogoniczne wymysły starożytnych, trzeba jednak zapłakać nad straconym tysiącleciem. Z drugiej strony, gdyby nauka wcześniej przebiła mur religijnej ignorancji, być może dziś nic by już z nas nie zostało, a tak możemy jeszcze chwilę pośmierdzieć.
Dziwna książka bo i cóż tu mamy: Fantastykę naukową zmieszaną z fantastyką, traktatem filozoficznym, dziełem stricte naukowym prezentującym nam ówczesną wiedzę ludzi doby siedemnastego stulecia oraz całym wachlarzem zapatrywań autora na ówczesny świat w tym na religię czy ówczesną medycynę. Zarazem mogą wprowadzać w osłupienie niektóre stwierdzenie rodem wyjęte choćby z agend tzw. zielonych gdzie człowiek zostaje sprowadzony do tej samej rangi co całe stworzenie. Jak niewiele człowiek się zmienił przez stulecia.
Śmieszna w wielu miejscach powieść co przy ówczesnym stanie wiedzy nie może dziwić ma pewne akcenty miłe dla polskiego ucha.
Natomiast wielkim minusem jest edytorstwo pracy. Umieszczenie wszystkich przypisów w specjalnym, ostatnim rozdziale książki, a nie pod tekstem głównym bardzo utrudnia odbiór dzieła, a że można było to lepiej zrobić niech świadczy wstęp książki gdzie opisano żywot autora znanego szerszemu spektrum z filmu francuskiego o Cyrano de Bergerac i niezapomnianej roli Gérarda Depardieu.