Obroniła licencjat z ekonomii na Uniwersytecie w Cambridge, a następnie doktorat z ekonomii na Uniwersytecie w Oxfordzie. Jest członkiem kadry wydziału ekonomii w Instytucie Studiów Orientalnych i Afrykańskich Uniwersytetu Londyńskiego, a także prowadzi badania naukowe na Uniwersytecie Columbia.
Bardzo bolesna lektura...
To szczegółowy opis żałoby przeżywanej po niewyobrażalnej stracie całej rodziny w pamiętnym tsunami w 2004 roku na Sri Lance.
Autorka bardzo uczciwie i prostolinijnie ukazuje ogrom bólu i sprzecznych emocji od momentu katastrofy i następnie przez kolejne lata przeżywania zarówno smutku jak i złości, beznadziei ale i niespodziewanej otuchy jaką dają wspomnienia.
Książka smutna ale też wielce pouczająca, żeby doceniać to co dostaje się od życia tu i teraz, dziś. Bo wszystko może się zmienić w mgnieniu oka. I co jeśli jutra nie będzie?
Zszokowała mnie ta książka, nie spodziewałam się czegoś aż tak prawdziwego i aż do bólu szczerego. Jest to rodzaj pamiętnika autorstwa Sonali Deraniyagala, która wraz z rodziną wyjechała na urlop na Sri Lankę. Tam rankiem 26 grudnia 2004 roku w wybrzeże uderzyła fala tsunami. Sonali była jedyną ocaloną z pośród swojej rodziny. Jej mąż, dzieci i rodzice zginęli.
Tsunami to zapis historii jej życia od razu po przejściu fali, kobieta opowiada o bólu i szoku jaki przeżyła po stracie bliskich. Przez pewien czas w ogóle nie dopuszczała do siebie tej informacji.
O swoim cierpieniu opowiada tak brutalnie szczerze, że wielokrotnie czułam jakby jej ogromna rozpacz przeszła też na mnie. Sonali walczy nie tylko z depresją, ale i z chorobą alkoholową. Początkowo stara się unikać wspomnień i miejsc, które przypominałyby jej rodzinę.
Przez kilka lat obwinia siebie o śmierć swoich dzieci. Książka jest zapisem siedmiu lat jej życia w ciągu których próbuje zaakceptować nową rzeczywistość, jednocześnie zachowując jak najwięcej wspomnień o bliskich.
Gorąco polecam, nie pamiętam kiedy ostatnio czytałam coś równie przejmującego.