Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Franciszek Żurek („Płomyk”, „Ostroróg”) urodził się w 1895 r. w Olszance na ziemi krasnostawskiej. W 1908 r. zamieszkał wraz z rodziną we wsi Krynica, gdzie jego rodzice kupili kilkuhektarowe gospodarstwo. Wychowany w duchu patriotyzmu, już jako młody człowiek zaangażował się w działalność niepodległościową. Był członkiem Oddziałów Lotnych dezorganizujących tyły wojsk rosyjskich, uczestniczył w powoływaniu na terenie powiatu krasnostawskiego Polskiej Organizacji Wojskowej i Narodowego Wydziału Lubelskiego. Był również działaczem Polskiego Stronnictwa Ludowego. Helena Orsza Radlińska w swojej przedmowie do wydania pierwszego książki napisała:
Jako „obywatel «Płomyk»” codziennymi niemal czynami rozświetlał mroki wiosek, budzących się do twórczego udziału w życiu narodowym. [...] W wojnie 1920 r. i w powstaniu śląskim prowadził znowu prace dywersyjne, wymagające samotnego męstwa i najtrudniejszego panowania nad sobą. W rzadkich chwilach wolnych kształcił się żarliwie, porzucając jednak kurs czy szkołę rolniczą na pierwszą pobudkę, wzywającą do nowej walki”. Po zakończeniu działań wojennych i odzyskaniu przez Polskę niepodległości Franciszek Żurek zaangażował się w działalność Związku Młodzieży Wiejskiej w powiecie krasnostawskim, a w 1921 r. został członkiem Zarządu Głównego PSL „Wyzwolenie”. Tak jak wielu zasłużonych uczestników walk o niepodległość, otrzymał nadział ziemi na Kresach Wschodnich i w 1922 r. został osadnikiem wojskowym, osiedlając się we wsi Podzamcze koło Krzemieńca. W wyniku agresji Armii Czerwonej na Polskę 17 września 1939 r. Franciszek Żurek podzielił los wielu Polaków, mieszkańców Kresów Wschodnich, wywiezionych na nieludzką ziemię. Po ponad dwuletnim pobycie wraz z rodziną na zesłaniu, uwolniony na mocy amnestii ogłoszonej w 1941 r. udał się w swoją ostatnią podróż. Dotarłszy do miejscowości Guzar w Uzbekistanie, jednego z miejsc, gdzie formowana była Armia Polska na Wschodzie, zachorował na tyfus i zmarł 7 kwietnia 1942 r.