Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Repertur" to drastyczna w swoim realizmie opowieść o kilku podrostkach z Tamil Nadu zatrudnionych za grosze przy obsłudze kina. Ich zadaniem jest - pilnować porządku przy wpuszczaniu widzów, bogatszych na kanapy i krzesła, biedniejszych na ławki i na podłogę - zabezpieczyć przed kradzieżą rowery widzów - sprzedawać napoje - rozlepiać nocami plakaty filmowe Brak dachu nad głową, ciągły niedostatek snu, a przede wszystkim wieczny głód (najeść się do syta udaje im jedynie w dni premiery filmu) sprawiają, że chłopcy szukają ucieczki od problemów w gandźi. Ciągła pogoń za rupiami, które można zamienić na coś, co powstrzyma ssanie żołądka, sprawia, że okradanie śpiących widzów jest tu na porządku dziennym. Głównym bohaterem jest Satiwal, który wolałby nie mieć ojca niż wstydzić się trędowatego mężczyzny żebrzącego u swojego opuszczonego syna o kilka rupii. Tu w kinie, które na chwilę staje się jego domem, wykorzystywany jest na każdym kroku. Łatwo sięgnąć po jego ciało (upić, wzruszyć i posiąść),łatwo za jedzenie i odurzenie winem palmowym użyć go w porachunkach z sąsiadami. Ryzykując jego życie, czy utratę przyjaciela. Na ten mały wielki świat przyczepiony do kina, jego operatora, kasjera, sprzedawców betelu, wody, herbaty i na swoich kumpli Satiwal patrzy uważne próbując zrozumieć panujące zasady, komentując go np zdradę żony z dziwką: "Człowiek może mieć żonę jak papużka, a nadal będzie chciał kochanki, która wygląda jak małpa". Czy Satiemu uda się wyrwać z tego chorego świata i czy gdziekolwiek indziej czeka go co innego? Perumal Murugan, urodzony w 1966 roku pisarz tamilski pisze tak prawdziwie, ze bardzo mi szkoda, iż w związku z atakiem radykalnej hindutwy na jego książkę "One Part Woman" w styczniu 2015 roku zrezygnował z pisania ogłaszając na facebooku: "Pisarz Perumal Murugan umarł. Jako, że nie jest on bogiem, nie zamierza siebie przywracać do życia. Nie wierzy też w powtórne narodziny. Chce żyć jako zwykły nauczyciel P. Murugan. Zostawcie go w spokoju" Kopia postu ze strony nietylkoindie.pl i blogu Zahry valley-of-dance.blog.onet.pl