Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książka nie jest arcydziełem. Historia może i nawet jest ciekawa, jednakże dosyć przewidywalna. "Szlachectwo" głównego bohatera nieco irytuje. Odnoszę wrażenie, że jest bardzo przerysowane, w czym utwierdza mnie sposób prowadzenia dialogów, w których jak już tutaj ktoś stwierdził nie dopatrzymy się raczej realizmu. Ciekawy jest za to wątek Polaka (i co mnie bardzo zaskoczyło, piwa Okocim) - skąd Hiszpan zna to piwo? Nie mam pojęcia. Ponadto w pełni przedstawione zostały 3, góra 4 postacie, co powoduje, że książka miejscami staje się nieco monotonna. Pozostałe wątki zostały tylko nieco zasygnalizowane np. współpraca bohatera z KGB, Bractwo Miłosiedzia itd. Nie mogę się zgodzić ze stawianiem książki Campuzano w jednym szeregu z twórczością Browna, gdyż w sposób oczywisty nie buduje tak napięcia, nie daje takiej przyjemności, nie jest tak rozbudowana jak historie przedstawiane przez Amerykanina. Podsumowywując - jest to historia o 2 bohaterach, którzy w dosyć "naiwny" sposób szukają skarbu ukrytego przez trzeciego bohatera. Myślę, że autor starał się przekazać nam jak powinien zachowywać się "prawdziwy szlachcic i gentelmen" poprzez zestawienie zachowania dwóch głównych bohaterów, jednak to też wypadło dosyć mizernie. Szczególnie stwierdzenia, że ni stąd ni z owąd "Nie obchodzi mnie ta fortuna - spełniam tylko uczynek miłosierdzia" są po prostu banałem. I w tej książce takich komunałów i banałów jest całe mnóstwo. Myślę, że autor chciał przez to właśnie podkreślić, który "model życia" jest odpowiedni - jednak zrobił to tak banalnie, że aż śmiesznie. Książkę można przeczytać, jednak większych refleksji ona na pewno nie pozostawia.