Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Podróże i harlequiny czyli Jak przeczytałem harlequina i co z tego wyniosłem Przejazd pociagiem ze Świnoujścia do Warszawy zajmuje trochę czasu. Wszystkie e-booki przeczytane podczas pobytu nad morzem. W pociągu nie ma internetu, nie mogę ściągnąć nowych ksiażek. Gdy już nagadaliśmy się do woli, Pani Leokadia (sąsiadka) uprzejmie pożycza mi jedną ze swoich dwóch książek. Tym sposobem trafia mi do ręki "Diabelska cena" niejakiej Stephanie James; podejrzewam, że to pseudonim literacki gdyż takiej pisarki akurat nie znam. Ściślej: nie znałem. Teraz znam. I wiem, że to autorka światowych bestsellerów. Nie tłumaczę się z czytania harlequinów, bo tłumaczyć się można i należy tylko z tego powodu, że się książek nie czyta. Objasniam tylko, jak taka literatura wpadła mi w ręce. Abyśmy się rozumieli: Każda literatura ma swoich zwolenników i jestem najdalszy od wybrzydzania gustów literackich. W ciagu półtorej godziny przeczytałem tę niewielką, nawet dwustu stron nie ma, historyjkę. Cóż mogę powiedzieć na banał nad banałami? Napisany w dodatku ubogim językiem... Szkoda czasu i atłasu. Ja jednak nie o tym. Pomyślałem, że polskie pisarki, ale tylko te, które władają dobrą polszczyzną, a nie niedouczone nastolatki, uważające/uważający się za gwiazdy literatury, powinny może zabrać się do pisania takichże opowiastek? Dobrych, naiwnych, banalnych. Lecz przynajmniej w dobrym języku opowiedzianym. A pociągi, zwłaszcza tak długo podróżujące, mogłyby mieć kilkdziesiąt ksiażek do wypożyczenia na drogę.