Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Powiedzieć, że to literatura poruszająca i zachwycająca, to jakby nic nie powiedzieć w tym przypadku. Trudno mi o niej pisać, bo dotknęła mojej duszy. A jeszcze trudniej z tego powodu, gdyż odnalazłam w autorce Pokrewną Duszę, która potrafiła opowiedzieć słowami (i to pięknymi),to co od lat czuję i myślę na temat trudnej historii Dolnego Śląska i jego mieszkańców. *** "Nocami krzyczą sarny" to opowieść o trzech kobietach. Niemce - Marieke, kresowniance - Mariannce i Polce o niemieckich korzeniach - Marii. Każda z nich musiała mierzyć się z cierpieniem i traumą. Każda z nich straciła swój bezpieczny świat i próbowała na nowo odnaleźć się w życiu. I jest jeszcze jeden bardzo ważny bohater tej książki - Dolny Śląsk, a dokładniej Góry Sowie, w których rozgrywa się akcja. Początkowo poznajemy go oczami Mareike, do której w czasie II wojny światowej zaczyna docierać, jak bardzo zostali jako naród zmanipulowani przez Hitlera oraz jak wieloma kłamstwami byli karmieni przez swoich mentorów z organizacji młodzieżowych. Dla mnie to niezwykłe ważny wątek tej książki. Myślę, że było wiele takich osób jak Marieke. I absolutnie nie chcę bronić nazistów i wybielać ich zbrodni. Zdaję sobie jednak sprawę z tego, że było wiele takich Marieke, mieszkających gdzieś "na końcu świata", w Górach Sowich, których największym przewinieniem była wiara w słowa Hitlera, a które bezpośrednio nie miały na sumieniu ludzkiego życia. To nie był jednak jedyny dramat mieszkańców Dolnego Śląska. Największy dopiero się zaczął. Zmiana granic i przymusowe wysiedlenia. I nagle przychodzi dzień, w którym w jednym domu spotykają się dwie rodziny. Niemiecka, która przez lata w nim mieszkała i polska, dla której to ma być nowy dom. Przyznacie, że trudno to pomieścić w głowie? Tak się jednak działo. Dwie rodziny, dwie różne kultury, dwie tragedie. A w tym wszystkim niemy świadek historii Dolny Śląsk. Cd. w komentarzu #nocamikrzycząsarny #literaturapiękna #ważnahistoria #czytamipolecam #półrokupolsku Im dłużej tu mieszkam tym bardziej czuję, jak wiele szarości ma jego historia. I chociaż cieszę się, że należy do Polski, bo lubię tu mieszkać, to czuję tu nadal niemieckiego ducha. I nie mam z tym najmniejszego problemu. Taka jest historia tych ziem. Trudna, bolesna, ale nie możemy jej wymazać z pamięci. Dzięki takim książkom jak "Nocami krzyczą sarny" tak się nie stanie. Nie spodziewałam się, że autorka tak dobrze odda klimat tego regionu. Kocham tego typu literaturę, która pokazuje świat w różnych odcieniach. W których nic nie jest takie oczywiste, które skłaniają do refleksji. Cudowna powieść, która odnalazła wyjątkowe miejsce w moim sercu.