Podsumowując cały cykl, jestem tą sagą rodzinną zachwycona.
Trzy pokolenia kobiet, z których dwie miały problem z miłością macierzyńską. Przyczyny tego były bardzo głębokie.
Każda z nich, gdy poznała losy swojej matki, dopiero rozumiała, dlaczego wiedzie żywot daleko od niej.
Dopiero, gdy młodość miały już za sobą, dojrzały do tego, by wyjaśnić wszystkie niedomówienia, zrozumieć i wybaczyć rodzicielce,
znieniając o niej swoje zdanie.
Dzieci żyjące w poczuciu odrzucenia, często mają ze sobą problemy emocjonalne .
Szczerze polecam.

Podsumowując cały cykl, jestem tą sagą rodzinną zachwycona.
Trzy pokolenia kobiet, z których dwie miały problem z miłością macierzyńską. Przyczyny tego były bardzo głębokie.
Każda z nich, gdy poznała losy swojej matki, dopiero rozumiała, dlaczego wiedzie żywot daleko od niej.
Dopiero, gdy młodość miały już za sobą, dojrzały do tego, by wyjaśnić wszystkie niedomówienia,...

Zakończenie "Upalnego lata Kaliny" spowodowało, że od razu zaczęłam czytać trzeci tom serii pt. "Upalne lato Gabrieli" Katarzyny Zyskowskiej - Ignaciak. Pisarka snuje dalej historię kobiet - ma się wrażenie - z narzuconą klątwą bycia niekochaną i odrzuconą .Tym razem pisarka przenosi nas do czasów współczesnych.

Ponad 40-letnia Gabriela, córka Kaliny i Jerzego, jest wziętą i skandalizującą autorką powieści. Na rynku pojawiła się jej najnowsza pozycja pt. "Profesor", w której krytycy i czytelnicy dopatrują się postaci ojca Gabi. To, co napisała, szokuje, bo profesor miał nieposzlakowaną opinię aktywnego członka podziemia.
Wydanie "Profesora" zbiega się w czasie z ostatnim stadium choroby Kaliny, której francuscy lekarze dają już niewiele czasu.
Gabi ponad 20 lat nie utrzymywała żadnych kontaktów z Kaliną, która była dla niej matką tylko na papierze. Telefon z Francji, a potem telefon od prawnika Kaliny, budzi w niej wspomnienia dawno zatarte w świadomości, gdy ludzie zwracali się do niej, używając zdrobnienia "Gabrysiu".

Pewne zdarzenie zaraz po osiągnięciu dorosłości Gabrieli wpływa na jej dalsze życie. Tęsknotę za mamusią zamienia w nienawiść do niej. Wmawia sobie i innym, że matka ją porzuciła i była na tyle słaba, że nie walczyła o nią w sądzie, który przyznał opiekę Jerzemu. Z czasem ta wersja jest jedyną, którą znają najbliżsi Gabi, a i ona sama tylko w tę wersję wierzy. W związku z tym ludzie są po jej stronie, bo nie znają kontekstu i faktów, które Gabi przed nimi zataiła.
Poczucie odrzucenia, ale też swego rodzaju nienawiść do Kaliny jest motorem napędzającym życie Gabi, która za wszelką cenę próbuje być inna niż jej matka. Swojego syna wychowuje w partnerstwie. Spędza z nim dużo czasu, rozmawia z nim na wszelkie tematy. Jest przekonana, że wychowała go bez żadnych barier. Do tego stopnia, że ten zwraca się do niej po imieniu. A teraz przychodzi czas, by powiedzieć mu o czymś, co zataiła. I musi w tym zmierzyć się też sama ze sobą, zwłaszcza że prawnik Kaliny zna historię rodziny, intryguje swoją aparycją i nie daje za wygraną. Prawda jest bolesna, bo wymaga przebaczenia, ale nie matce, a sobie. To kolejny trudny emocjonalnie czas dla Gabi. Kiedyś mierzyła się z zaniedbaniem przez ojca i samotnością w czasie jego internowania. Potem, tuż po jego śmierci uświadomiła sobie, że ojciec wcale nie był tak kryształowy, jak o nim myślała. A teraz dociera do niej echo dawnych zdarzeń. Decyzję musi podjąć szybko, bo dni świadomości Kaliny są policzone.

Cała seria to emocjonalny rollercoaster. Nie ma nic wspólnego z latem, z którym kojarzymy relaks, odpoczynek, radośnie spędzany czas. W każdym tomie serii Katarzyna Zyskowska - Ignaciak zaserwowała czytelnikowi nie lada emocje i historię trzech niebanalnych kobiet. które są "sumą przeżyć rodziców, dziadków, przodków", bo "nasze życie jest tylko jednym z klocków domina" zwłaszcza "w kraju, gdzie historia nikogo nie rozpieszczała".

Zakończenie "Upalnego lata Kaliny" spowodowało, że od razu zaczęłam czytać trzeci tom serii pt. "Upalne lato Gabrieli" Katarzyny Zyskowskiej - Ignaciak. Pisarka snuje dalej historię kobiet - ma się wrażenie - z narzuconą klątwą bycia niekochaną i odrzuconą .Tym razem pisarka przenosi nas do czasów współczesnych.

Ponad 40-letnia Gabriela, córka Kaliny i Jerzego, jest wziętą...

Trzy lata... Już się bałam, że sięganie po trzeci tom serii po tak długim czasie nie ma zupełnie sensu... Że nie będę pamiętała kto jest kim i o co w ogóle chodziło... Tak, dwie pierwsze części Upalnego lata czytałam w 2015 roku! I od tamtej pory bardzo chciałam serię dokończyć, ale wciąż inne powieści krzyczały do mnie głośniej :) Wreszcie się udało! Jak oceniam spotkanie z bohaterami po przerwie?

"Upalne lato Kaliny" zakończyło się w bardzo tragicznym momencie i pozostawiło mnie w ogromnym zawieszeniu - przepełniona wzburzeniem po przeczytaniu listu od Gabrysi Kalina spiesząc się na dworzec ulega wypadkowi... Czy przeżyje? Co zawierał list?

45 lat później
W szpitalnej separatce leży... Kalina. Dotychczas uwielbiała podróżować, zwiedzać, poznawać, ale obecnie jej stan zdrowia skłania męża - Macieja - jedynie do rozważań czy oddać ją do hospicjum czy też zabrać do domu. Przeżyli naprawdę wiele przez te wspólne lata, ale teraz na życzenie kobiety muszą wyciągnąć rękę ku przeszłości, bowiem Kalina marzy, by jeszcze raz móc zobaczyć córkę. Tylko zobaczyć... Ale czy Gabrysia zechce przyjechać?

Gabriela Kern jest pisarką słynącą z ciętego języka i lekkości pióra. Właśnie ukazała się jej najnowsza powieść "Profesor", która wywołuje niezłą burzę z uwagi na przedstawioną tematykę i postać głównego bohatera. Napisała ją, bo musiała się oczyścić, gdy odkryła prawdę o ojcu. Gaba jest rozwódką i ma dorosłego syna - Jaśka a trzy lata temu uciekła na mazurską wieś, gdzie szuka spokoju i ukojenia. Gdy w jej życie wdziera się dzwonek telefonu a rozmówca z Francji burzy poukładaną codzienność kobieta zaczyna poszukiwać odpowiedzi na pytania a wspomnienia same napływają i zmuszają do refleksji...

Trzyletnia Gabi mieszkająca na wsi z opiekunką Gabrielą... Zagubiona, odtrącona, pionek w grze dorosłych.
Nastoletnia Gabrysia zmuszona do przeprowadzki do Warszawy i zmagająca się z internowaniem taty... Odmieniec w szkole, samotna w domu, tęskniąca za latami spędzonymi z opiekunką na wsi.
Osiemnastolatka, której pozwolono wreszcie wyjechać do Francji i spotkać się utęsknioną od wielu lat mamą...

Ale lato 1987 roku we Francji okazało się jedynie powodem do kolejnych krzywd i bólu. Co się wtedy wydarzyło? Co złego zrobiła Gabrysia? I jakie słowa Kaliny popchnęły ją do takiego czynu? Czy pośród pozostawionych w piwnicy warszawskiego mieszkania dokumentów Gaba odnajdzie coś, co pomoże jej w wyjaśnieniu tajemnic sprzed lat i zrozumieniu dlaczego jej przodkowie podejmowali takie a nie inne decyzje? Czy odnajdzie prawdę o sobie i swoim pochodzeniu?

Teoretycznie Gabriela ma doskonałe relacje z synem, ale jak okazuje się w praktyce nie są one pozbawione sekretów, o których wie tylko ona i nie chce się nimi dzielić. Jednak to lato udowodniło, że jest między nimi wiele półprawd, niedomówień i ... gówno prawd. Czy bohaterka zdecyduje się na wyjazd do Francji? Czy na wybaczenie i miłość może być już za późno? Najtrudniej będzie podjąć decyzję...

"...z czasem każda rana przestaje krwawić." *

Powieść jest cudownym podsumowaniem całej trylogii Upalne lato. Zyskowska-Ignaciak rozplątała wreszcie wszystkie nitki, które do tej pory zawiązane w węzeł spowijały przeszłość we mgle tajemnic. Autorka prowadzi współczesną opowieść o niemal pięćdziesięcioletniej Gabrieli, jej problemach, rozterkach i próbie ofiarowania swojemu dziecku lepszego i pełnego miłości życia, jakiego nie miała ona sama. Jednocześnie poprzez wspomnienia wielu postaci powraca do przeszłości, która jest niezrozumiała, niewyjaśniona i pełna łez. Czy gdyby prawda o niektórych wydarzeniach wcześniej wyszła na jaw, relacje bohaterów ułożyłyby się lepiej?

Oczywiście w książce pojawiają się inni bohaterowie niż trio babka-matka-córka, czyli Marianna-Kalina-Gabriela, bowiem ta historia i tajemnice rodziny rozpoczęły się już od Marianny (tutaj pojawia się już tylko jej wspomnienie). Ale sporo zamieszania narobią również Błażej, Igor oraz Łukasz. Kim są i jakie odegrają role? To już musicie sprawdzić sami. Podobnie jak teorię o tym, że może lepiej demonów nie warto budzić? Może lepiej niech śpią w zakurzonej i zamkniętej walizce piwnicznego kąta?

"...w moim życiu nic nie jest jednoznaczne, nic nie jest ani białe, ani czarne. Chciałabym, żeby tak było, ale między tymi dwoma kolorami, między rzeczywistością a oczekiwaniami, jest jeszcze kilka odcieni szarości, kilka prawd." **

Podsumowując - powieść jest traktatem o porzuconym dziecku, które próbuje po swojemu radzić sobie z kolejnymi wyzwaniami w życiu, choć piętno przeszłości wciąż rzutuje na lepszym jutrze. To historia o straconym czasie, małżeństwie obok siebie, tęsknocie matki za dzieckiem i nadchodzącej śmierci, w obliczu której pojawia się pragnienie wybaczenia, pojednania, ostatniego przytulenia bliskiej osoby. Opowieść o myślach i uczuciach małej dziewczynki, której niezmiernie trudno było się odnaleźć w trudnej rzeczywistości dorosłych. A przecież to ich decyzje nieodwołanie zmieniały jej życie, nie licząc się zupełnie z pragnieniami. Lektura obowiązkowa do uzyskania pełnego obrazu historii toczącej się przez kolejne pokolenia.




* K. Zyskowska-Ignaciak, "Upalne lato Gabrieli", Wyd. MG, Warszawa 2015, s. 230
** Tamże, s. 166

Trzy lata... Już się bałam, że sięganie po trzeci tom serii po tak długim czasie nie ma zupełnie sensu... Że nie będę pamiętała kto jest kim i o co w ogóle chodziło... Tak, dwie pierwsze części Upalnego lata czytałam w 2015 roku! I od tamtej pory bardzo chciałam serię dokończyć, ale wciąż inne powieści krzyczały do mnie głośniej :) Wreszcie się udało! Jak oceniam spotkanie...

Ostatnia część, współczesna, o dzieciach (kobietach) obciążonych przeszłością matek . Gabriela wychowana przez ojca ,znanego profesora, przeprowadza się na Mazury , gdy ten umiera . Mieszka tam samotnie i pisze książki, od czasu do czasu odwiedzana przez syna. Jej chwilowo spokojny świat zawala się ,gdy w papierach ojca znajduje dokument o współpracy i donosy pisane przez niego. Jako antidotum pisze o tym książkę . Podczas inauguracji dostaje telefon z Francji .Jej matka Kalina, której nie chce znać , jest umierająca. I znowu odnaleziony w piwnicy list odblokowuje emocje , pozwala zrozumieć. Dobrze że to juz ostatnia część .

Ostatnia część, współczesna, o dzieciach (kobietach) obciążonych przeszłością matek . Gabriela wychowana przez ojca ,znanego profesora, przeprowadza się na Mazury , gdy ten umiera . Mieszka tam samotnie i pisze książki, od czasu do czasu odwiedzana przez syna. Jej chwilowo spokojny świat zawala się ,gdy w papierach ojca znajduje dokument o współpracy i donosy pisane...

"Upalne lato Gabrieli" w piękny sposób kończy cały cykl. To książka o wybaczaniu i pojednaniu.

W przeciwieństwie do poprzednich dwóch części główną bohaterką poznajemy nie jako młodziutką osobę, ale już dojrzałą kobietę, matkę dorosłego syna i autorkę kilku znanych książek. Właśnie wydała powieść, która wzbudziła wśród czytelników ogromne zainteresowanie. Inspiracją było życie jej zmarłego ojca, który w PRL-u działał w Solidarności. I z początku wydaje się, że książka Zyskowskiej będzie dotyczyła głównie relacji Gabrieli z ojcem, ale na kolejnych stronach okazuje się coś innego. Pojawia się wątek matki Marianny, która właśnie umiera we Francji. Kobiety nie utrzymywały ze sobą kontaktu od wielu lat. Czy teraz to się zmieni?

Czy Gabi zdobędzie się na odwiedzenie matki? Czy jej wybaczy? Jaką prawdę odkryje Gabrysia na temat przeszłości swojej babki, której nigdy nie poznała? Książka bardzo wciąga, ciężko jest oderwać się od niej. I aż szkoda, że to ostania część cyklu.

"Upalne lato Gabrieli" w piękny sposób kończy cały cykl. To książka o wybaczaniu i pojednaniu.

W przeciwieństwie do poprzednich dwóch części główną bohaterką poznajemy nie jako młodziutką osobę, ale już dojrzałą kobietę, matkę dorosłego syna i autorkę kilku znanych książek. Właśnie wydała powieść, która wzbudziła wśród czytelników ogromne zainteresowanie. Inspiracją było...

Ponownie z dużą niecierpliwością powróciłam do historii trzech kobiet…

Gabriela jest już dorosłą kobietą, matką i pisarką. I to jej twórczość przyczynia się do powrotu do wspomnień o ojcu i matce. Telefon od Macieja zaburza jej spokój i izolację od Kaliny. Matki, która nie potrafiła jej kochać, a raczej okazywać tego uczucia. Bo sama nie zaznała miłości od Marianny. I choć chciała móc to robić, to ojciec Gabrieli jej to uniemożliwił…

Pełna emocji historia o wybaczaniu krzywd, bólu i cierpieniu. Pragnieniu miłości.

W ostatniej części poznajemy przyczynę dlaczego Marianna nie potrafiła kochać swojej córki… narodzonej nie z miłości, ale przemocy. Bo tak naprawdę ciężko jest żyć z myślą, że jej córka nie pojawiła się na świcie z miłości. lecz przez chłód w stosunku do niej, skrzywdziła zarówno Kalinę, ale i wnuczkę…

Całą trylogię polecam!!!

Ponownie z dużą niecierpliwością powróciłam do historii trzech kobiet…

Gabriela jest już dorosłą kobietą, matką i pisarką. I to jej twórczość przyczynia się do powrotu do wspomnień o ojcu i matce. Telefon od Macieja zaburza jej spokój i izolację od Kaliny. Matki, która nie potrafiła jej kochać, a raczej okazywać tego uczucia. Bo sama nie zaznała miłości od Marianny. I choć...

Czy można komuś dać drugą szansę? Komu bardziej potrzebne jest wybaczenie, temu kto wybacza, czy ten kto ma odkupić winy? Kiedy jest czas na wybaczenie?

„To dokładnie ta chwila.”

Kalina obecnie przebywa w szpitalu, w bezbarwnej pustce, w półśnie, umiera. To idealny czas na przemyślenia. Prawie wszystkie rachunki ze światem ma już rozliczone, został tylko jeden –rachunek sumienia. Czy nie jest na to za późno? Przez całe życie starała się nie wracać do tego co złe, świat był tam, gdzie ona podróżowała, w niekończących się zmianach znalazła spełnienie. Miała plany, ale los z niej zakpił, w jej przeszłości zdarzył się wypadek, który zmienił jej życie…

Teraz Kalina chciałaby dogadać się z córką, Gabrysią, chciałaby powiedzieć jej kilka prostych słów, jeszcze raz zobaczyć, naprawić błędy, powiedzieć dlaczego. Tyle i aż tyle.

„To jest właśnie najodpowiedniejszy czas. Wkrótce może mi go zabraknąć.”

Gaba Kern. Pozorna. Pełna sprzeczności. Bez tremy, boi się tylko trochę, czuje, że brakuje jej tchu. Od pewnego czasu niewygodnie jej na świeczniku, nie lubi publicznie mówić o swoich książkach. Dlatego rzadko opuszcza swój bezpieczny dom na Mazurach. Jednak wydawca na nią naciska, zresztą także bohaterka rozumie, że musi odegrać swoją rolę, sprzedać siebie nieprawdziwą, lepszą wersję.

„Wokół pisarza musi być szum i skrajne emocje. Szok i niedowierzanie.”
Gabrysia pod pozorem pewności siebie ukrywa skrupulatnie swoje słabości, mocno koloryzuje swoją rzeczywistość. Prawdziwa ona nie wierzy już w nikogo i w nic, wchodzi w płytkie, niezobowiązujące relacje z mężczyznami, i tylko pisze. Teraz wydała szokującą książkę, w której tytułowej roli profesora czytelnicy dopatrują się jej szanowanego ojca, którego okrzyknęła zdrajcą. A ją oskarżono o zburzenie pomnika bohatera, a przecież dla niej był przede wszystkim ojcem, człowiekiem. Bohaterka czuła, że musiała napisać tę książkę, inaczej by oszalała… Gdy zmarł jej ojciec, zniknęło w niej poczucie bezpieczeństwa, a pojawiła się niemożliwa do załatania dziura. Myślała, że nic gorszego się nie zdarzy, ale gdy coś znalazła- jej świat roztrzaskał się na kawałki.

Pewnego dnia pewien telefon każe jej wrócić do zamazanych obrazów z przeszłości, które dawno temu wyparła.

„Gabrysia?” Obcy-znajomy głos, który prosi ją o spotkanie. Gabi nie rozumie, czego od niej chce, albo rozumie aż za dobrze. Już dawno temu uznała, że nie ma matki, a tamta, Kalina, nic dla niej nie znaczy. Bo tamtej nie było w żadnym ważnym momencie w jej życiu.

Z czasem fałszywe warstwy, biało- czarno sytuacja odkrywa kilka odcieni szarości, kilka prawd. Gabriela również ma coś na sumieniu. W pewne lato wszystko się zaczęło i wszystko się zarazem skończyło. Zemsta, precz i żegnaj.

„Upalne lato Gabrieli” to pełna emocji historia o skomplikowanych relacjach międzyludzkich, w których przeszkodą stały się wzajemne pretensje; o bolesnej przeszłości porzuconego dziecka z dziurą w sercu do dziś i ucieczce przed wspomnieniami; matce enigmie, która była i nie była jednocześnie. Daje do myślenia, czy każdemu należy się wybaczenie. Ukazuje, że nasza historia nie zaczyna się w dniu narodzin, lecz jest także sumą przeżyć przodków. Każdego coś ukształtowało. Wybrzmiewające słowa zyskują na znaczeniu, trafnie użyte, celne, to nie tylko litery i zdania, ale wyjątkowa powieść z bogatymi psychologicznie portretami bohaterek. Warto znaleźć na nią czas.

„Jeszcze na nic nie jest za późno.”

Czy można komuś dać drugą szansę? Komu bardziej potrzebne jest wybaczenie, temu kto wybacza, czy ten kto ma odkupić winy? Kiedy jest czas na wybaczenie?

„To dokładnie ta chwila.”

Kalina obecnie przebywa w szpitalu, w bezbarwnej pustce, w półśnie, umiera. To idealny czas na przemyślenia. Prawie wszystkie rachunki ze światem ma już rozliczone, został tylko jeden –rachunek...

Ciekawie opowiedziana historia kilku kobiet i ich wzajemnym wpływie na swoje życie i dalsze pokolenia. O tym jak wiele w życiu może zmienić jedno lato, jeden wieczór, jedno spotkanie. Całość serii układa się w spójną, interesującą historię jednej rodziny. Książki godne polecenia, jako odprężające i przyjemne powieści.

Ciekawie opowiedziana historia kilku kobiet i ich wzajemnym wpływie na swoje życie i dalsze pokolenia. O tym jak wiele w życiu może zmienić jedno lato, jeden wieczór, jedno spotkanie. Całość serii układa się w spójną, interesującą historię jednej rodziny. Książki godne polecenia, jako odprężające i przyjemne powieści.

Ta część niestety gorsza niż druga. Nie zaskoczyła mnie niczym, łatwo było przewidzieć akcje. Ale ogólnie cała seria warta przeczytania.

Ta część niestety gorsza niż druga. Nie zaskoczyła mnie niczym, łatwo było przewidzieć akcje. Ale ogólnie cała seria warta przeczytania.

Najlepsza w tej trylogii.

Najlepsza w tej trylogii.