Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Kolejna perełka za 2 zł. Główny bohater, wiecznie opanowany strachem Adam, sam sobie komplikuje życie, a przez swoje abstrakcyjne reakcje w podbramkowych sytuacjach, pakuje się w kolejne sytuacje, wywołujące jeszcze większy strach. Młody pracownik służby specjalnej Polskiego Radia przypadkowo zostaje wzięty za pupilka "kogoś z góry", co powoduje szereg absurdalnych sytuacji, a jego przełożeni robią wszystko, żeby mu się nie narazić i nie popaść w niełaskę władzy. Socrealistyczna rzeczywistość, w której dosłownie wszystko może być potraktowane jako wrogie działanie przeciwko władzy ludowej, dla współczesnego czytelnika może być nieco egzotyczna. Ja sama, mimo, że wychowana w latach 80 nie pamiętam tego wszechobecnego oglądania się za siebie, zważania na słowa i czyny, żeby nie paść ofiarą donosu życzliwych kolegów z pracy, czy sąsiadów. No i musiałam sprawdzić kto to "zapluty karzeł reakcji"-tego nas w szkole na historii nie uczono. Nie wiem, czy autor miał taki zamiar, ale ja odbieram tę książkę jako zagranie na nosie systemowi i nie wiem jakim cudem ktoś mu to wydał w 1985 roku. Tak celnie punktuje wszystkie bolączki ustrojowe, że to aż boli. Jest tu zbieranie stonki, niedzielny czyn społeczny, nietypowy romans, zazdrosna hiszpańska żona, obwąchująca męża w poszukiwaniu śladów zdrady, opiekun personalny biegający w koronkowej bieliźnie, która wyszła spod ręki jego żony, wybitnej koronczarki oraz masa typowo prl-owskich scen których nie powstydziłby się sam Bareja, jak np. nagrywanie reportażu z pokazów spadochronowych podczas pochodu z okazji 22 lipca i późniejszy dialog z naczelnym w redakcji: - Udanie się kolegi samolotem nad trasę pochodu było klasycznym oderwaniem się od mas przedstawiciela propagandy. Przy okazji zdemoralizował on młodego pracownika. Sprawozdania dokonanego z samolotu nie wolno nam dawać na antenę pod żadnym pozorem, gdyż byłaby to wroga robota. - Można by wyciąć wszystkie wzmianki o samolocie, wtedy wyjdzie, jakby jechał na rowerze. - A warkot?-zapytał dyrektor techniczny. - Oj, no to na traktorze. Można by dograć rżenie koni i wyjdzie, jakby jechał z delegacją chłopów uspołecznionych. - A spadochroniarze? Z koni będą skakać? Jest tu wiele sytuacji, przy których płakałam ze śmiechu, mimo, że w tej książce tak naprawdę nie ma nic z komedii i to jest jej największy paradoks.