Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Stuart Woods to obok Geralda Seymoura jedna z największych nie obecnych gwiazd powieści sensacyjnych w Polsce. Nie wiele jego książek się ukazało, mimo iż to autor dość płodny. Po przeczytaniu powieści 'Palindrom' miałem ochotę na więcej twórczości tego autora. Na półce z używanymi książkami na sprzedaż za 2-3 zł w lokalnej bibliotece, przyuważyłem sfatygowany egzemplarz powieści 'Wielki blef' Nie zastanawiałem się długo tylko kupiłem niniejszą powieść. Niestety jest ona słabsza od Palindromu Katharine Rule pracowniczka CIA na odcinku rosyjskim podejrzewa, że Rosjanie planują grubą akcję. Jej przełożeni nie wierzą w jej przypuszczenia. Tym czasem w tajnej sowieckiej bazie sił specjalnych radzieckiej marynarki w Estonii, wysoki oficer KGB, Majorów planuje inwazję na Szwecję. Katharine oczywiście nie daje za wygraną i postanawia podpadając zwierzchnikom rozwiązać intrygę. Ot i cała fabuła. Akcję śledzimy naprzemiennie, zarówno od strony Katharine, jak i Rosjan Majorowa i Heldera. Gdy Woods po przeskakuje między bohaterami pojawia się pierwszy zgrzyt. Bohaterowie są przedstawieni na nierównym poziomie. Rosjanie są charyzmatyczni. Majorów nie jest typowym komunistycznym trepem, który chce zniszczyć zachód i roznieść wszędzie gdzie się da idee Stalina. Gość na swój sposób fascynuje się zachodem, lubuje się w drogich samochodach itp. Helder jest bardziej swojski. Momenty dziejące się w ZSRR są zdecydowanie najlepszym elementem książki. Moment, gdy Helder ląduje na przeszpiegach w Szwecji jest świetny. Gdy styka się z zachodem. Naprawdę to Stuart dał czadu. Niestety agenci CIA to papierowe, nieciekawe postacie. Tytułowy Will Lee pojawia się pod konieć. W zasadzie amerykańscy agenci pokazani są, jako kretyni, którzy przenoszą swoje prywatne brudy na sprawy zawodowe. Katharine drze koty z mężem o dziecko, cały ten wątek jest tak durny, że nie wierzę, że Woods wymyślił go na trzeźwo. Dopiero pod koniec śledztwo Katharine robi się ciekawe jest w nim parę twistów itp. Nie mniej przy śledzeniu perypetii amerykańskich agentów nudziłem się Kolejny zarzut to wydanie. Nie, to jest nawet niezłe jak na lat 90te. Ciekawi mnie chronologia. Amber puściło cykl 1,3 i 4 część, 2gą pominęło zupełnie. Tyle dobrze, że jest to cykl gdzie każda część to osobna intryga. Nie wyobrażam sobie takiego blamażu z cyklem, który jest połączony fabularnie.