Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Po ksiażkę Miriam Synger sięgnęłam trochę z ciekawości a trochę z chęci skonfrontowania treści z przekazami Autorki w sieci, gdzie jest bardzo aktywna i w przystępny sposób przybliża istotę i zwyczaje judaizmu. Książka podzielona jest na dwie części. Pierwsza ma formę dziennika, w którym poznajemy rodzinę Autorki, Jej codzienność oraz przemyślenia. Druga to swego rodzaju słownik pojęć i ich objaśnienia, które są związane z judaizmem. Dziennik Miriam czyta się szybko i porusza interesujące treści dla kogoś, kto o judaizmie wie niewiele. To taka trochę podróż do innego świata, gdzie rytm wyznaczają inne niż powszechnie obchodzone święta oraz nakazy. Sama Autorka jawi się jako osoba otwarta, energiczna i tolerancyjna. Mnie osobiście zgrzytają dwa fragmenty w książce: rezygnacja z wizyty w kawiarni z powodu stojącej w niej choinki (czyli Autorka w grudniu pewnie nigdzie się nie napije kawy na mieście, poza koszernymi miejscami) oraz chęć zmiany słów naszego hymnu na... (uwaga, uwaga!) milsze. Pozwolę sobie zacytować tę milszą wersję: "Jeszcze Polska nie zginęła, póki my kochamy. Co nam obca ręka daje, chętnie przyjmujemy." Jeśli Autorka, której zapewne dalsi lub bliżsi krewni stracili życie w wyniku Holocaustu, zadaje pytanie "Ale czemu ktokolwiek miałby nam cokolwiek zabierać?" (to komentarz do słów hymnu),to ja nie mam więcej pytań, ale może warto jednak sięgnąć po podręcznik do historii. Pozycja ciekawa dla osób, które lubią nieskomplikowaną formę wypowiedzi i chcą dowiedzieć się o zwyczajach religijnych Żydów w polskiej rzeczywistości.