Ruth Saberton

Historia opowiedziana przez autorkę opiera się w bardzo ogólnym zarysie na losach jej ciotecznej babki i jej narzeczonego, który zaginął na froncie pierwszej wojny światowej i ich pamięci ją zadedykowała. Powieść dzieje się w dwóch przedziałach czasowych (2018 i 1914-16),ale w przeciwieństwie do innych książek, które wykorzystują ten zabieg, nie przeskakuje między wydarzeniami "kiedyś" i "dziś", ale składa się z trzech części: 2018 (historia owdowiałej malarki Chloe, która przenosi się z Londynu do Kornwalii),1914-16 (historia nastolatków Daisy- córki londyńskiego lekarza i Kita- młodego poety, na którym ciążą obowiązki rodzinne) i znowu 2018 (Chloe i poznanie dalszych losów bohaterów drugiej części). Pierwsze dwie części są bardzo dobre, zarówno pod względem fabularnym, jak i językowo-stylistycznym. Historie kobiet (Chloe i Daisy),które dzieli sto lat i nic ich nie łączy, są po prostu ciekawe i wciągające, napisane z wyczuciem, bez popadania w czułostkowość. Sposób opisania wątków uczuciowych nie jest sztampowo-romansowy, co odbieram jako plus książki. Podobały mi się opisy Kornwalii widzianej oczami przybyszek z Londynu, aż chce się pakować walizkę i samemu tam pojechać. Niestety, ostatnia trzecia część, nieco mnie rozczarowała - nie tylko rozwiązaniem zagadki co stało się z poetą Kitem Riversem, które wydało mi się nieprawdopodobne, ale i przyspieszeniem akcji, przez co powieść straciła głębię. Stąd zamiast wyższej oceny 8 lub 9, daje 7/10. Mimo moich zastrzeżeń odnośnie zakończenia, miło spędziłam czas z książką Ruth Saberton.