Jesteśmy społecznością, która kocha książki

To moja druga książka autorki. Ta była ciekawsza niż "Życie za życie". Nietypowa historia choć nasuwa się myśl czy oni w tej "bezpiecznej" Norwegii na prawdę żyją w szklanej bańce? Nie wiem jaki rodzic pozwolił by nocować swojemu dziecku u osoby którą widzi pierwszy raz na oczy. Rozdziały z perspektywy matki i dziennikarki nudne za to te z perspektywy dziewczynki i porywaczki czytało się z zaparym tchem. Zamiast czytać jak Selma zatraca się w swoich(mało przydatnych przy poszukiwaniach) wizjach lub jak Elisa lata samolotem wolała bym przeczytać historie miłości Jacqueline. Może to jak cieszyła się z narodzin dzieci, jaka była spełniona. Coś co jeszcze bardziej ukazało by ogrom tragedii jaka ją spotkała i do jakiego obłędu ją doprowadziła. Ktoś wcześniej w recenzji napisał że myślenie dziecka było za dojrzałe jak na 7 latkę i ja się z tym zgadzam. Miałam takie samo odczucie szczególnie przy opisie pierwszych dni porwania. Nie rozumiem też jak matka mogła przez półtorej roku przemilczeć tak istotne fakty choć śledczy wyraźnie im powiedzieli że przeszłość może odgrywać tu kluczowe znaczenie. Wyszło na to jak by jednak bardziej zależało jej na ochronieniu siebie niż znalezieniu córki. Straszna egoistka i tak na prawdę więcej empatii miałam do porywaczki niż do matki.