To moja druga książka autorki. Ta była ciekawsza niż "Życie za życie". Nietypowa historia choć nasuwa się myśl czy oni w tej "bezpiecznej" Norwegii na prawdę żyją w szklanej bańce? Nie wiem jaki rodzic pozwolił by nocować swojemu dziecku u osoby którą widzi pierwszy raz na oczy. Rozdziały z perspektywy matki i dziennikarki nudne za to te z perspektywy dziewczynki i porywaczki czytało się z zaparym tchem. Zamiast czytać jak Selma zatraca się w swoich(mało przydatnych przy poszukiwaniach) wizjach lub jak Elisa lata samolotem wolała bym przeczytać historie miłości Jacqueline. Może to jak cieszyła się z narodzin dzieci, jaka była spełniona. Coś co jeszcze bardziej ukazało by ogrom tragedii jaka ją spotkała i do jakiego obłędu ją doprowadziła. Ktoś wcześniej w recenzji napisał że myślenie dziecka było za dojrzałe jak na 7 latkę i ja się z tym zgadzam. Miałam takie samo odczucie szczególnie przy opisie pierwszych dni porwania. Nie rozumiem też jak matka mogła przez półtorej roku przemilczeć tak istotne fakty choć śledczy wyraźnie im powiedzieli że przeszłość może odgrywać tu kluczowe znaczenie. Wyszło na to jak by jednak bardziej zależało jej na ochronieniu siebie niż znalezieniu córki. Straszna egoistka i tak na prawdę więcej empatii miałam do porywaczki niż do matki.

To moja druga książka autorki. Ta była ciekawsza niż "Życie za życie". Nietypowa historia choć nasuwa się myśl czy oni w tej "bezpiecznej" Norwegii na prawdę żyją w szklanej bańce? Nie wiem jaki rodzic pozwolił by nocować swojemu dziecku u osoby którą widzi pierwszy raz na oczy. Rozdziały z perspektywy matki i dziennikarki nudne za to te z perspektywy dziewczynki i...

Na początku książki główna bohaterka(Elisa) odbiera swoją córeczkę(Lucia) ze szkoły i ta prosi Ją by mogła pojechać do swojej nowej koleżanki(Josephine) by się pobawić. I mimo początkowych oporów kobieta się zgadza , a kilka godzin później Jej córka do Niej dzwoni i prosi by mogła zostać na noc u Josephine i Elisa się zgadza , a następnie zawozi córce pidżamę i osobiste rzeczy , a przy okazji wypija kieliszek szampana z mamą Josephine(Line) i całuję córkę na dobranoc. Następnie wraca do domu i następnego dnia rano idzie do pracy , ale po powrocie dowiaduję się od swojego męża(Fredrik) , że Line nie przywiozła ich córki. I oboje jadą do domu kobiety , ale ten jest opuszczony i jak się okazuję nikt tam nie mieszka. I przerażeni rodzice wzywają policję i rozpoczyna się intensywne śledztwo… Powiem szczerze , że trochę się rozczarowałem. Książka ogólnie zaczyna się super i wciąga od samego początku , a gdy rusza śledztwo ciężko się oderwać. Jednak później , gdy zaczynają się rozdziały z perspektywy różnych osób np: dziennikarki , porywaczki i nawet porwanej dziewczynki książka jak dla mnie obniżyła trochę poziom i już nie trzymała tak w napięciu. Samo wyjaśnienie z jednej strony na plus , ale z drugiej trochę rzeczy średnio wyszło. A w samym zakończeniu czegoś mi zabrakło. Zupełnie jakby autorka nie miała pomysłu co jeszcze napisać i jak zakończyć niektóre wątki. I tak zostaliśmy z znakami zapytania. Mimo , że ogólnie historia jest dobra to nie wrócę już do Niej więcej i na pewno nie zapadanie mi w pamięć

Na początku książki główna bohaterka(Elisa) odbiera swoją córeczkę(Lucia) ze szkoły i ta prosi Ją by mogła pojechać do swojej nowej koleżanki(Josephine) by się pobawić. I mimo początkowych oporów kobieta się zgadza , a kilka godzin później Jej córka do Niej dzwoni i prosi by mogła zostać na noc u Josephine i Elisa się zgadza , a następnie zawozi córce pidżamę i osobiste...

Mnie się bardzo podobała ta historia . Książka wciąga od pierwszej strony . Nie można się oderwać aby jak najszybciej poznać zakończenie . Świetna warta przeczytania polecam

Mnie się bardzo podobała ta historia . Książka wciąga od pierwszej strony . Nie można się oderwać aby jak najszybciej poznać zakończenie . Świetna warta przeczytania polecam

Opis książki mocno mnie zainteresował. Początek był wciągający. Jak to możliwe, że człowiek znika i nie po nim żadnego, najmniejszego śladu? W połowie książka trochę osiadła z akcją i zaczęła mi się dłużyć. Końcówka znów odżyła, choć muszę przyznać że czytałam ją już z ułożną historią, która się potwierdziła, więc zero zaskoczenia.

Opis książki mocno mnie zainteresował. Początek był wciągający. Jak to możliwe, że człowiek znika i nie po nim żadnego, najmniejszego śladu? W połowie książka trochę osiadła z akcją i zaczęła mi się dłużyć. Końcówka znów odżyła, choć muszę przyznać że czytałam ją już z ułożną historią, która się potwierdziła, więc zero zaskoczenia.

Dobrnęłam do 150 strony i się poddałam. Nudy i dłużyzna... Zero akcji, zaczęłam gubić się w fabule.

Dobrnęłam do 150 strony i się poddałam. Nudy i dłużyzna... Zero akcji, zaczęłam gubić się w fabule.

„ Czasami trzeba zostawić w spokoju zło, które nas spotkało i patrzeć tylko naprzód. Wszyscy nosimy rany.” ( str.225)

Zostaje porwana córka bohaterów. Trochę dziwi lekkomyślność matki, która powierzyła opiekę nad swoją pociechą dopiero co poznanej osobie. Do akcji wkracza policja, Interpol i media.

Udane życie małżeńskie dobiegło końca. Świat im się zawalił. Kolejnym błędem matki było umieszczanie zdjęć jej dzieci na Instagramie. Tragedia doprowadziła do tego, że małżonkowie zaczęli oddalać się od siebie. Milczenie było stałym gościem w ich życiu. Oboje bardzo się zmienili. Cierpi też ich mały syn, któremu matka przestała okazywać miłość i czułość.

Podczas dochodzenia wychodzą na jaw małżeńskie tajemnice, świadczące o tym, że ich związek nie był tak idealny jak się wydawało. Każdy z nich miał swoje za uszami.

Poznajemy też relację porwanej córki Lucii, która opisuje co się z nią działo od momentu porwania. Początkowo było jej ciężko, jednak z upływem czasu powoli zaaklimatyzowała się do nowej sytuacji. Jej nowa opiekunka robi wszystko, by stworzyć jej przyjazny dom. Jej celem było być idealną matką.

Bohaterów nie darzy się sympatią. To co zrobili w przeszłości rzuciło się cieniem na teraźniejszość. Pozytywną postacią jest Selma dziennikarka. Często ma wizje, które wiodą ją do odgadnięcia związków, których normalnie by nie wykryła. Zajmowała się sprawą uprowadzenia dziewczynki. Mimo, iż została zwolniona z gazety, po chwilowym załamaniu, postanowiła kontynuować poszukiwania na własną rękę. Chciała pomóc rodzinie, bo sama utraciła matkę będąc w wieku porwanej dziewczynki. Podąża zupełnie innym tropem niż policja i jej sugestie są trafione.

Z upływem czasu prawda wychodzi na jaw. To co było niewiadome, wyjaśnia się. Błędy przeszłości pokutują teraz. Żaden z bohaterów nie jest bez winy. Wszystko połączyło się w logiczną całość. Rozumiemy działania bohaterów i motywy, które nimi kierowały. Im bliżej końca historii napięcie rośnie, a to co się dzieje zaskakuje.

To powieść o zemście za odebranie kogoś, kogo się kochało. Poświęceniu by stworzyć idealną rodzinę, małżeńskiej zdradzie i konsekwencjach z tego płynących. O życiu w kłamstwie i budowaniu na nim szczęścia rodzinnego. Żalu i pokucie za popełnione czyny. Rozpaczy po stracie bliskich.
„ Niekiedy serce pamięta, co umysł zapomina.” (str.186)

„ Czasami trzeba zostawić w spokoju zło, które nas spotkało i patrzeć tylko naprzód. Wszyscy nosimy rany.” ( str.225)

Zostaje porwana córka bohaterów. Trochę dziwi lekkomyślność matki, która powierzyła opiekę nad swoją pociechą dopiero co poznanej osobie. Do akcji wkracza policja, Interpol i media.

Udane życie małżeńskie dobiegło końca. Świat im się zawalił. Kolejnym...

Polecam przeczytać książkę. Jest pełna zwrotów akcji. Napisana ze spojrzeniem przez różne postacie.

Polecam przeczytać książkę. Jest pełna zwrotów akcji. Napisana ze spojrzeniem przez różne postacie.

„Perfekcyjna rodzina” to bardzo ciekawa książka. Zaskakuje podejmując się opisania wielu dość sprzecznych tropów, akcja nawet na chwilę nie zwalnia z tempa. Historia opowiedziana jest z punktu widzenia kilku osób: matki Lucii, porywaczki dziewczynki, dziennikarki badającej całą sprawę i samej Lucii (jak również jest kilka rozdziałów z perspektywy tajemniczego mężczyzny, sprawcy wypadku sprzed kilku lat). Takie opisy sprawiają, że od książki nie sposób jest się oderwać.

Powieść ta zaskoczyła mnie w wielu momentach. Z uwagi na nagromadzenie akcji, szybko wciągnęła i emocje nie puściły do czasu skończenia utworu. Podobał mi się zwyczajny i prosty styl pisania Alex Dahl, choć w trakcie lektury niejednokrotnie musiałam ją przerwać, by sprawdzić dane informacje w internecie (zważywszy na zupełnie inny kontekst kulturowy i dość zaskakujące ciekawostki). W książce tej akcja goni akcję, to powieść pełna zwrotów akcji, jednak są one (zazwyczaj) w pełni realne i zwyczajnie dobrze przemyślane. Kreacje głównych bohaterów, szczególnie matki Lucii czy jej porywaczki są niejednoznaczne, ludzkie i realistyczne. Do samego końca nie mogłam powiedzieć, że w działania którejś z nich ufam w pełni. Książka nie raz mnie zaskoczyła, choć przyznaję, że niektóre wątki zostały poprowadzone po macoszemu i nie aż tak strategicznie, jak mogłoby to wyglądać. Mimo wszystko, historię tę czytało mi się bardzo sprawnie, szybko. Bawiłam się dobrze, jest to naprawdę dobra literatura kryminalna.

Zakończenie nie do końca mi „siadło” zważywszy na nagromadzenie dość mało realnych zwrotów akcji i zbiegów okoliczności i zwyczajne nie pociągnięcie akcji dalej (lepiej by wybrzmiało, gdyby autorka przeciągnęła jeden wątek na jeszcze kilka stron, a nie zamknęła je w kilku zdaniach),ale nadal myślę, że jest to książka warta uwagi, szczególnie dla fanów „zwykłych” kryminałów i thrillerów. Polecam.

„Perfekcyjna rodzina” to bardzo ciekawa książka. Zaskakuje podejmując się opisania wielu dość sprzecznych tropów, akcja nawet na chwilę nie zwalnia z tempa. Historia opowiedziana jest z punktu widzenia kilku osób: matki Lucii, porywaczki dziewczynki, dziennikarki badającej całą sprawę i samej Lucii (jak również jest kilka rozdziałów z perspektywy tajemniczego mężczyzny,...

Bardzo dobra książka, jednak środkowa część zbyt rozwleczona, spokojnie można było ja skrócić i utrzymać doskonale tempo. Niemniej jednak ukłon w stronę autora za bardzo przemyślaną fabułę

Bardzo dobra książka, jednak środkowa część zbyt rozwleczona, spokojnie można było ja skrócić i utrzymać doskonale tempo. Niemniej jednak ukłon w stronę autora za bardzo przemyślaną fabułę

Przesłuchałam i zapomniałam. Książka prowadzona z kilku perspektyw, co jest zawsze na plus, bo możemy mieć szerszy kontekst. Pomimo, że dobrze się jej słuchało, zachowanie matki psuło efekt, przez co nie jestem w stanie uwierzyć, że ta historia mogłaby się wydarzyć na prawdę.
Siedmioletnia Lucia Blix po szkole idzie do koleżanki z klasy. Zabawa się przeciąga i dziewczynka prosi mame, o pozwolenie na nocowanie. Na drugi dzień, ojciec Lucii chcąc odebrać córkę doznaje szoku. Mieszkanie koleżanki córki, w którym przebywały jest uprzątnięte, a osoba, która je sprząta nie ma pojęcia kim jest matka Josephine, podająca się za Line. Rozpoczyna się poszukiwanie porwanej dziewczynki. Dowiadujemy się o przeszłości bohaterów, która ma duże znaczenie w zagadce zniknięcia Lucii.
Książka ma wątek psychologiczny, co jest na plus. Zachowanie rodziców i ich przeszłość sprawia, że ciężko ich polubić.
Książka jest ciekawa, ale nie będzie dla zaawansowanego czytelnika kryminałów, a raczej kogoś, kto jest na początku swojej przygody z nimi.
Była okej, to chyba najlepsze słowo.

Przesłuchałam i zapomniałam. Książka prowadzona z kilku perspektyw, co jest zawsze na plus, bo możemy mieć szerszy kontekst. Pomimo, że dobrze się jej słuchało, zachowanie matki psuło efekt, przez co nie jestem w stanie uwierzyć, że ta historia mogłaby się wydarzyć na prawdę.
Siedmioletnia Lucia Blix po szkole idzie do koleżanki z klasy. Zabawa się przeciąga i dziewczynka...