Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Lubię sobie czasami pójść do mojej lokalnej księgarni wyprzedającej starsze nakłady książek po taniości i wybrać zupełnie przypadkową pozycję, o której nic wcześniej nie słyszałam. „Torfowisko” to jedna z nich – wybrałam, kupiłam, dopiero później sprawdziłam opinie i recenzje. Okazały się w większości… raczej średnie, żeby nie powiedzieć, że nieprzychylne. No ale skoro już wybrałam tę książkę, to wiadomo, że przeczytam i sama ocenię. Już od samego początku zwróciłam uwagę na chaos, jaki panuje w fabule. Tu trochę romansu, tam trochę kryminału, gdzie indziej nieco paranormalnego horroru. Dużo przypadkowych, niczego niewnoszących scen i powstałych na ich użytek bezużytecznych postaci. Zwróciłam też uwagę na wtręty z angielskiego, które występowały w szczególności na początku książki w dialogach między postaciami – nie wiem, czy to kwestia polskiego tłumaczenia, czy w szwedzkim oryginale również się one pojawiły, ale osobiście bardzo nie lubię tego zabiegu. Zawsze wydaje mi się, że to próba nadania dialogom luzu i realizmu podejmowana zupełnie na siłę, która działa odwrotnie – sprawia, że dialogi są sztuczne. Taki chaos fabularny i językowy utrzymuje się praktycznie przez całą książkę, co może niespecjalnie przeszkadza w czytaniu, ale na pewno nie sprawia, że odbiór jest lepszy. Nie udało mi się też zżyć z postaciami – nieszczególnie obchodziły mnie losy Mayi i osobista tragedia Nathalie, która, swoją drogą, też wydawała się naciągana i przerysowana. W całej książce widać było próby nadania tej historii mistycyzmu i artystycznej formy, pojawiają się nawiązania do archeologicznych odkryć i magicznych rytuałów, które szczególnie działają na wyobraźnię jednej z bohaterek, jednak w ostatecznym rozrachunku mamy do czynienia ze zwykłym kryminałem. Wrażenie, że cała ta mistyczna otoczka jest tylko próbą zrobienia z tej książki czegoś, czym ona nie jest, potęguje ostatnia scena kończąca opowieść, zupełnie oderwana od całości i wrzucona tam tak, jakby autorka w ostatniej (dosłownie ostatniej!) chwili zmieniła zdanie. Nie mogę powiedzieć, żebym czytała „Torfowisko” zupełnie na siłę i bez żadnego zainteresowania, bo ostatecznie dość szybko przebrnęłam przez tę opowieść, ale nie znalazłam w niej niczego wybitnego, co wyróżniałoby ją na tle innych. Myślę, że można ją sklasyfikować jako niedopracowany debiut, który nie przekreśla autorki, ale nie zachęca do sięgania po jej kolejne dzieła.