Doug Stanton

Książka Stantona przedstawia pierwsze dni amerykańskiej inwazji na Afganistan, gdzie do akcji w tajemnicy skierowano siły specjalne czy agentów CIA. Punktem kulminacyjnym jest zajęcie Mazar-i Szarif oraz późniejszy bunt Talibów w Kala-i Dżangi. Autor jest dziennikarzem, więc spodziewajcie się dosyć specyficznego, bardzo osobistego stylu. Książka w głównej mierze powstała na bazie wywiadów oraz rozmów z żołnierzami, więc w tekście pojawia się sporo nawiązań do życia rodzinnego, prywatnych przemyśleń na temat wojny. Powoduje to również, że dosyć długie jest wprowadzenie do właściwego tematu pozycji. Poznajemy naszych bohaterów, ich reakcje na 11 września i ta część jest o tyle ciekawa, że pozwala zobaczyć jak wygląda przygotowania sił specjalnych, ale też jaki chaos informacyjny panował wśród Amerykanów i jak tak naprawdę Amerykanie byli nieprzygotowani do wojny. Ciekawe jest też nakreślenie tła wewnętrznego walk w Afganistanie po inwazji sowieckiej, natomiast trochę mi brakło szerszego przedstawienia sytuacji państwa na arenie międzynarodowej. Same działania wojenne były również dosyć specyficzne. Amerykanie jeżdżą po górach, ustawiają sprzęt, naprowadzają lotnictwo i bombardują talibskie pozycje. Mało jest opisów walki przy użyciu broni konwencjonalnej, co też zresztą pokazuje w jaką stronę ewoluowało pole walki. Pod tym względem ciekawie wypadają metody działania i współpraca między piechotą (czy raczej w tym wypadku kawalerii) i lotnictwem, zwłaszcza, że zdarzały się przypadki bratobójczego ognia, problemy z komunikacją czy po prostu totalnie chybione zrzuty związane z kłopotami z namierzaniem pozycji. Książka zawiera niestety dość dużo literówek, co może irytować podczas lektury. Umieszczono również wkładkę zdjęciową i dwie mapy przedstawiające Afganistan oraz jedną ukazującą drogę konnych żołnierzy do Mazar-i Szarif.