Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Na filmie Rydleya Scotta zabrakło mi przede wszystkim fragmentów opisujących umysł Napoleona, takich jak te: Siła i stałość natężenia uwagi należała do cech charakterystycznych umysłu Bonapartego (oprócz wszechstronności i przenikliwości jego geniuszu). Mógł on spędzać po 18 godzin z rzędu przy pracy zajęty bądź jednym przedmiotem, bądź wieloma różnymi. Nigdy nie widziałem, aby miał umysł zmęczony, pozbawiony polotu nawet podczas zmęczenia fizycznego (…) a nawet w gniewie. Nigdy żadna sprawa nie potrafiła go oderwać od rozpoczętych prac lub pochłonąć całkowicie jego umysł. (...) On sam porównywał swą głowę do szafy, w której każdy przedmiot ma wyznaczone miejsce: - Kiedy chcę przerwać jakąś sprawę zamykam jej szufladę i otwieram inną, nigdy sprawy nie mieszają się, nie przeszkadzają mi i nie męczą mnie. Jeśli chcę spać, zamykam wszystkie szuflady i śpię. Istotnie Napoleon mógł zasnąć, gdzie tylko i kiedy tylko zapragnął. Bonaparte znał stan każdego wydziału ministerialnego – lepiej od samego ministra, a szczegóły spraw w każdym biurze były mu nie gorzej znane niż jego dyrektorowi. (...) Napoleon uczył się na pamięć nazwisk żołnierzy składających się na oddział armii, pomagało mu to znakomicie do poznania żołnierza i do sprawienia mu przyjemności, że został wyróżniony przez swego generała – wiadomo, że Cezar znał nazwiska wszystkich swych centurionów. (...) Ludzie zamiast pychy (tak często towarzyszącej potędze) napotykali u Napoleona – ciekawość. Ale nie ma co narzekać na Ridleya Scotta, przecież ten reżyser ma już 86 lat!