Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Postać Antoniego Piechniczka oczywiście najbardziej kojarzona jest z mundialem w Hiszpanii w 1982 roku, na którym reprezentacja Polski zajęła trzecie miejsce, a selekcjonerem był właśnie bohater tej pozycji. Trzeba jednak oddać, że Piechniczek był też całkiem solidnym graczem ligowym, grał między innymi w Legii Warszawa, Ruchu Chorzów, francuskim Chateauroux, zaliczył nawet trzy mecze w reprezentacji Polski. Później jako trener pracował w takich klubach Odra Opole, Ruch Chorzów, Górnik Zabrze, ale był także za granicą: w Tunezji czy Zjednoczonych Emiratach Arabskich, gdzie objął między innymi reprezentacje tych krajów. Jeśli chodzi o lekturę, to trudno się do czegoś przyczepić. Opisano karierę Piechniczka jako piłkarza, trenera, polityka oraz wiceprezesa PZPN. Książka w dużej mierze jest oparta na wypowiedziach poszczególnych piłkarzy czy osób związanych ze środowiskiem piłkarskim, jednak można w niektórych momentach odnieść wrażenie, że autorzy zbyt emocjonalnie podchodzą do postaci Piechniczka i starając się za wszelką cenę bronić trenera przy okazji różnych konfliktów, które go dotyczyły. Trochę też rozczarowały mnie końcowe rozdziały o udziale Piechniczka w polityce oraz karierze w PZPN.