Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Rzeczywiście, dla niewprawnego oka, niewprawnego w kontaktach w poezją, teksty Hocquarda każą temu oku widzieć bezładne stosiki wrzuconych w nie przypadkowych słów. Każą podejrzewać autora o oszustwo, w które uwierzą czytelnicy przekonani o wielkości tylko tej poezji, której nie da się zrozumieć. Mnie też to zwiodło. Też jestem snobem. Póki nie poprosiłem o pomoc. Moja Ola umie widzieć nie tylko oczami, używa do tego celu także serca, duszy i różnych kobiecych magicznych mocy. Pokazała mi, jak można czytać te teksty. i wróciłem do lektury inaczej. Zamiast próby odcyfrowania szyfru, próbowałem poczuć, zobaczyć obrazy. I zobaczyłem. Nie zawsze, i z różną wyrazistością, ale tak. One tam są. I są fascynująco namalowane. Teksty Hocquarda to klocki, sześciany jak te do zabawy dla dzieci. Na ściankach wypisane są zdania, zwroty, niekoniecznie na wszystkich sześciu. Każdy zestaw zawiera pięć klocków, które można układać dowolnie, i przyglądać się temu, co nam ukazują. Nie można tylko mieszać klocków z różnych zestawów, bo to całości, całości zawsze układające się w obrazy przeżyć, niedoskonałe, często porozdzierane, pokawałkowane - takie, jakie są w nas. Nieusystematyzowane i niełatwe do objęcia rozumem. Elegie, pieśni żałośliwe, wspominanie tego, co minione, co wrócić nie może, co straciliśmy, czasem zgubiliśmy, zniszczyliśmy, a czasem po prostu już jest za nami. Jak portugalska saudade. Autor wspomina miłość, może miłości, związek, może związki. Opowiada o rodzeniu się uczucia, o pięknie i o bólu czasem weń wpisanym (IV, VIII),o rozstawaniu się (V, IX),o uspokojeniu (X),o rozpamiętywaniu minionego (XIII). I nawet gdyby autor wyśmiał moje rozumienie, a literaturoznawcy odsądzili mnie od czci i wiary, to nie zabierze mi to przygody, którą przeżyłem z tą książką. Nie o racje tu idzie - mam nadzieję - lecz o przeżywanie literatury.