Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wśród licznych tomików „Żółtego Tygrysa” zdarzały się lepsze i gorsze. Ten zalicza się do tych niezbyt udanych, być może dlatego, że dotyka niewygodnego dla ówczesnej władzy tematu. Z polskiej perspektywy operację łużycką trudno oceniać w kategorii sukcesu. Jednostki 2 Armii nadmiernie rozciągnięte, poza tym niewłaściwe rozpoznanie i fatalne dowodzenie sprawiły, że działania ofensywne przekształciły się desperacką obroną. Tymczasem przez większą część tomiku sugeruje się jakoby dowództwo z generałem Świerczewskim na czele panowało and sytuacją, zaś postęp 1 Korpusu Pancernego w kierunku Drezna pozostawał niewzruszony. Właściwie dopiero ostatnie trzy strony sugerują, iż w rejonie Förstgen, Tauer, Dauban doszło praktycznie do zagłady 16 Brygady Pancernej oraz 5 Dywizji Piechoty. Do minimum też sprowadzono typowy element dla „ŻT” jakim było spojrzenie na działania operacyjne na poziomie plutonu lub kompanii, może poza ciekawym wątkiem kapitana Ludomira Kościeszy-Wolskiego z 53 pułku artylerii przeciwpancernej – niezwykle samodzielny oficer o bardzo ciekawym życiorysie.