Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nie spodziewałem się niczego wielkiego po tej króciutkiej (ledwie 100 stron) książce. Autobiografia Stanisława Smoleńskiego ukazuje nam pełny obraz historii życia tej barwnej postaci. Czy jest on jednak postacią ważną w najnowszej historii? Okazuje się, że nie! Bliżej mu do szarego człowieka, takiego jakich wielu. Może właśnie to jest siłą tej książki - normalność i powszechność jej autora, którego życie, mimo wielu sukcesów, jest życiem człowieka takiego jak wszyscy inni. Przeżyte dobrze, może nas nauczyć, czym sami powinniśmy się kierować w czasie, który został nam powierzony. Stanisław Smoleński nie miał w życiu łatwo. Sam początek jego biografii to opis jego rodziny, której korzenie sięgają setki lat wstecz. Książka to opis życia autora, od narodzin aż po współczesność. Z narracji autora aż bije mądrość nabyta z wiekiem, szacunek do innych ludzi, do pracy, rodziny. Czytamy o czasach okupacji niemieckiej, podczas której na drodze autora pojawili się także ci “dobrzy Niemcy”. Następnie przychodzą czasy wyzwolenia radzieckiego po II wojnie światowej, trudne czasy wysiedlenia i ciężkiej pracy nad poprawieniem własnego losu. Opowieść Smoleńskiego uczy nas, jak nawet w najgorszej sytacji można pozostać wiernym swoim szlachetnym zasadom. Autor zawarł w swojej książce wiele tragicznych wspomnień, które jednak nie są opowiadane z żalem. Kronikarska forma wydania ubarwiona jest pozytywnymi wspomnieniami, które często są wręcz zabawne i ciężko je przeczytać bez pojawienia się uśmiechu na twarzy. Stanisław Smoleński sporo życia spędził w wojsku oraz pracując nad karierą sportową. Dzięki temu możemy poznać świat sportu i dowiedzieć się, jak wyglądał w dawnych czasach, a także zajrzeć za kulisy służby wojskowej minionych lat. Co istotne w tego typu książkach, autor nie ma skłonności do wybielania się i kreowania na człowieka idealnego. Opisuje on, czasami nie do końca uczciwe, sposoby zarobku, opowiada o zawodach sportowych, a także o swojej zdolności dostosowania się do warunków, jakie panują wokół niego. Żyjąc w tak burzliwych czasach, z pewnością była to umiejętność niezwykle cenna. Stanisław Smoleński starał się żyć dobrze i w zgodzie z innymi, co jest bardzo dobrym kierunkiem dla młodych ludzi, którzy szukają swojej drogi w życiu. Chyba moim ulubionym momentem w “Zatrzymać czas” jest rozdział podsumowujący o tytule “Refleksje końcowe”. Smoleński zgrabnie opisuje tam wady współczesnego świata i zauważa, że z tragicznej historii nie wyciągnięto żadnych wniosków. Jak mówi autor, każda kolejna władza chce wyszarpać jak najwięcej dla siebie i nic się nie zmieni, póki młodzi ludzie nie wezmą spraw w swoje ręce. Głównym pytaniem, jakie zadaje autor, jest: “Jak żyć, aby pod koniec życia móc sobie spojrzeć w oczy?”. Swoją historią Stanisław Smoleński chce nam na nie od razu odpowiedzieć. “Zatrzymać czas” to niezwykła historia zwykłego człowieka, który całe swoje życia walczył z przeciwnościami losu. To zbiór wspomnień pięknych i radosnych, ale także tych bolesnych, które w tej formie przekazano dla potomnych. Każde wspomnienie kształtuje to, jakimi ludźmi jesteśmy. Autor podkreśla wartość pracy, rodziny, kariery i sukcesów. Wspomnienia zawarte w książce są pełne optymizmu i ciepłego spojrzenia na świat, można je potraktować, jako prawdziwą szkołę życia od kogoś, kto swój czas na tym padole spędził tak, jak należy. Gorąco polecam każdemu! Książkę miałem okazję zrecenzować dzięki Sztukater: www. sztukater.pl