Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Czytając, odniosłam wrażenie, że są to wiersze skrywające bardzo głęboką i poruszającą treść, ale właśnie - skrywające. Trochę jak orzech skrywa swoją zawartość, nie zachęcając do wgryzienia się w jego pozorną twardość i niepożywność, tak i we frazie Piotrowiak-Junkiert brak pewnej miękkości, przystępności wzruszenia, dominuje twarda, "konopna" faktura obrazowania i szkatułkowość sensów. Wiem, "my (podmioty liryczne;) z drugiej połowy XX wieku" i dalej nie ulegamy łatwo wzruszeniom ni łatwym wzruszeniom, a przecież da się połączyć pracę redukcji w języku z zachowaniem - czy wręcz: uwypukleniem - jego ciepła i enigmatyczności, jak wskazuje np. genialny tom "lingwistycznych haiku" Krystyny Miłobędzkiej pt. "Po krzyku". "Pieśni Myrmidonu", choć często "ściskają grdykę" silnym ładunkiem emocjonalnym, to raczej "jak przyciasny stryczek", nie - jak pisała wspomniana Miłobędzka - "tyle twojego co zakłuje w piersiach". Z tego właśnie powodu trudno ten tom oswoić, choć nie można odmówić mu pewnej "opancerzonej" zagadkowości, o ile tylko pogodzimy się, że, jak to przy innej okazji ujął Robert Frost: "Tańczymy w kółko i zgadujemy, A Sekret siedzi w środku - wie, czego my nie wiemy".