Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

mizantropka
AminaSara
Kamila
MD14
1901

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

mizantropka
AminaSara
Kamila
MD14
1901

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

„Uprzedzenia”
Moja mama miała wstręt do bród. Kojarzyły jej się z niechlujnymi hippisami, którzy magazynowali w nich resztki jedzenia. Tolerowała wyłącznie Marka Aureliusza, a raczej jego popiersie. Jednak kiedy drzwi otworzył mój tata (no, przyszły tata), w okrągłych okularach i z piękną, kasztanową brodą, wszystkie uprzedzenia przestały mieć znaczenie. Co z tego, że tak samo jak mama był archeologiem (a powtarzała – nigdy, przenigdy nie zwiąże się z archeologiem!), że miał brodę (ohydni, niechlujni brodacze!), a pochłonięty pracą nie zwrócił uwagi, że sweter, który ma na sobie, jest pogryziony przez mole (całe życie nie cierpiała abnegatów!). Zakochała się od pierwszego wejrzenia. Jak sama mówi, miała wrażenie, że na czole mojego taty pojawił się czerwony neon z napisem „będę twoim mężem”. Był wówczas uznawany za atrakcyjnego, ale nieuleczalnego kawalera i różne zainteresowane panie robiły najazdy na mieszkanie mojej babci, próbując ją przeciągnąć na swoją stronę, by namówiła tatę do ślubu. Niewiele to dawało, bo babcia zawsze szanowała życie prywatne taty i nigdy się nie wtrącała. Moja mama była pierwszą, która babcię zachwyciła – wpadła do mieszkania po książki, których potrzebowała współpracując z tatą i na widok sięgających sufitu regałów cała się rozpromieniła. Babcia latami wspominała tę prześliczną dziewczynę o buzi Madonny i grubym, kasztanowym warkoczu, która wpatrywała się w książki tak, jak większość kobiet w mojego tatę – i która w końcu została jego żoną.

„Uprzedzenia”
Moja mama miała wstręt do bród. Kojarzyły jej się z niechlujnymi hippisami, którzy magazynowali w nich resztki jedzenia. Tolerowała wyłącznie Marka Aureliusza, a raczej jego popiersie. Jednak kiedy drzwi otworzył mój tata (no, przyszły tata), w okrągłych okularach i z piękną, kasztanową brodą, wszystkie uprzedzenia przestały mieć znaczenie. Co z tego, że tak...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

"Przypadek"
Tak właściwie to wszystko rozpoczęło się od przypadku. Ona uwielbiała tatuaże, dziary ją fascynowały. Sama chciała sobie takie sprawić, ale póki co musiała się zadowolić jednie tymi zrobionymi długopisami. Najbardziej podobały się jej cytaty, słowa, w których tkwiła ogromna moc, potrafiąca w kilku literach zmieścić cały sens istnienia. I tak na jej ręce pojawił się tekst jednej z jej ulubionych piosenek - "Słowa palą, więc pa­li się słowa". Nieśmiały chłopak siedzący obok niej wydawał się być tym niezwykle zainteresowany. Dopiero kilka dni później zauważyła wyrysowany długopisem na jego ręce kolejny wers - "Nikt o treści po­piołów nie pyta". Chłopak spojrzał na nią spod przydługiej grzywki i posłał uśmiech, a jego twarz spowił lekki rumieniec. Tak zaczęły się ich małe rozmowy, tylko pisane, tylko w czasie lekcji.
Później to rozrosło się we wspólne tańce w deszczu, godziny uciszania w kinie - ona wyciągała go ze swojej skorupy, otwierała na świat, on trzymał ją w ryzach, służył ramieniem w każdej sytuacji, niósł pocieszenie. Dopełniali się jak mało kto, ale ich cele zmierzały w dwóch rożnych kierunkach. Ustalili wspólnie, że dadzą sobie wolną rękę. Nadal będą się kontaktować, od czasu do czasu się spotkają, ale zobaczą, jak potoczy się los, co przyniesie przyszłość. Jeśli im się uda z kimś innym, to super, najwidoczniej nie bylo im pisane, jeśli jednak przetrwają te kilka lat rozłąki, znaczy to, że powinni spróbować, bo wszystkie znaki wskazują jednoznacznie, że łączy ich piękna więź, której nie można zignorować.

"Przypadek"
Tak właściwie to wszystko rozpoczęło się od przypadku. Ona uwielbiała tatuaże, dziary ją fascynowały. Sama chciała sobie takie sprawić, ale póki co musiała się zadowolić jednie tymi zrobionymi długopisami. Najbardziej podobały się jej cytaty, słowa, w których tkwiła ogromna moc, potrafiąca w kilku literach zmieścić cały sens istnienia. I tak na jej ręce pojawił...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

"On"

„Pamiętam jak po raz pierwszy zobaczyłam Łukasza. Siedział razem z kolegami przed salą wykładową, śmiejąc się głośno i serdecznie. Zapamiętałam jego czarne, potargane włosy, szeroki uśmiech i zieloną flanelową koszulę. Od razu mi się spodobał. Ucieszył mnie fakt, że w sali usiadł obok mnie. W trakcie wykładu zaczął nerwowo czegoś szukać. W końcu uśmiechnął się do mnie i poprosił o ołówek. Po zajęciach, zaproponował kawę w ramach podziękowania. Zgodziłam się. Co fakt, do dziś nie odzyskałam ołówka, ale za to mam u boku najlepszego męża na świecie” – opowiada moja kuzynka.

"On"

„Pamiętam jak po raz pierwszy zobaczyłam Łukasza. Siedział razem z kolegami przed salą wykładową, śmiejąc się głośno i serdecznie. Zapamiętałam jego czarne, potargane włosy, szeroki uśmiech i zieloną flanelową koszulę. Od razu mi się spodobał. Ucieszył mnie fakt, że w sali usiadł obok mnie. W trakcie wykładu zaczął nerwowo czegoś szukać. W końcu uśmiechnął się do mnie...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

„Nieznajomi?”
Spotkali się na plaży. On tegoroczny maturzysta, ona właśnie miała iść do liceum. Oboje niepewni czego chcą od życia. Połączył ich zwykły przypadek. Ona była na wakacjach z rodzicami, on podróżował z plecakiem i przyjaciółmi. Było ładnie, ale zbyt zimno na opalanie się czy kąpiel w morzu. Oboje wybrali się na spacer po plaży. Ona usiadła na piasku aby obserwować fale i mewę. On postanowił się trochę zabawić. Zagadywał obcych i zadawał im jedno pytanie. Pytał o taką oczywistość, że nikt nie znał odpowiedzi. Może i by się poddał, ale trafił na nią.
Ktoś się do niej dosiadł. Nie obejrzała się. Chciała być sama. Chciała pomyśleć, kiedy nagle padło pytanie: „Wiesz skąd się bierze piasek na plaży?”. Zszokowana obróciła się i zatonęła w morzu błękitu. Przez dobrą minutę patrzyła na te niezwykle niebieskie oczy. Otrzeźwiło ją dopiero ponowne pytanie: „To jak? Wiesz?”. Teraz dopiero dostrzegła resztę roześmianej twarzy chłopaka. Był młody, przystojny i taki pełen życia. Poczuła, że musi go zatrzymać choć na chwilę. „Oczywiście! To pył, który ulatuje spod kopyt koni Posejdona przemierzającego morza i oceany!”-tak rozpoczęła się dyskusja. Rozmawiali o wszystkim. Nawet nie zauważyli kiedy słońce zniknęło za horyzontem. Otrzeźwił ich dopiero telefon dziewczyny. Rzuciła „Muszę już iść” i odbiegła. Dogonił ją. „Zaczekaj. Zanim znikniesz zdradź mi swoje imię, nieznajoma.”- od tej chwili nie byli już dwójką nieznajomych.

„Nieznajomi?”
Spotkali się na plaży. On tegoroczny maturzysta, ona właśnie miała iść do liceum. Oboje niepewni czego chcą od życia. Połączył ich zwykły przypadek. Ona była na wakacjach z rodzicami, on podróżował z plecakiem i przyjaciółmi. Było ładnie, ale zbyt zimno na opalanie się czy kąpiel w morzu. Oboje wybrali się na spacer po plaży. Ona usiadła na piasku aby...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

"Historia ze złym zakończeniem"
K. i M. byli wspaniałą parą. Miłość jakich mało. Zakochani. Szaleli na swoim punkcie. Byli nierozłączni. Wydawało się, że żadna siła nie zdoła ich rozdzielić. M. zawsze powtarzał jej, że jest światełkiem w jego życiu, że jest dla niego najważniejsza. Nagle coś zaczęło się dziać niedobrego między nimi. Jakieś spięcia, niedomówienia, małe kłamstewka. W końcu K. uświadomiła sobie, że musi się coś zmienić w jej życiu, że musi nadejść wielka zmiana bo inaczej wszystko źle się skończy. Rozmawiała o tym z M., a on zgadzał się z tym co mówiła lecz nie podejmował żadnych działań. W końcu K. pod wpływem złości oznajmiła M., że z nimi koniec. M. nie chciał się z tym pogodzić. Czekał na nią pod drzwiami jej domu, przynosił kwiaty, lecz każde spotkanie kończyło się kłótnią, płaczem i trzaskaniem drzwiami. Po miesiącu K. wyjechała (ale tylko 100 km dalej). M. ciągle przesyłał wiadomości z zapewnieniami o swojej miłości. K. tęskniła za M. jak diabli i wierzyła w jego miłość. Dawała mu sygnały, że brakuje jej jego obecności i czekała tylko aż M. zapuka do jej drzwi z ogromnym bukietem jej ulubionych kwiatów. Czekała. Płakała. Tęskniła. Miesiąc, dwa miesiące, cztery miesiące. Nie przyjechał. Ale napisał, że bardzo ją kocha i wierzy w ich związek. Już nie czeka.

"Historia ze złym zakończeniem"
K. i M. byli wspaniałą parą. Miłość jakich mało. Zakochani. Szaleli na swoim punkcie. Byli nierozłączni. Wydawało się, że żadna siła nie zdoła ich rozdzielić. M. zawsze powtarzał jej, że jest światełkiem w jego życiu, że jest dla niego najważniejsza. Nagle coś zaczęło się dziać niedobrego między nimi. Jakieś spięcia, niedomówienia, małe...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

"Wyśpiewana miłość "
Będzie to historia Wiktorii, która wyśpiewała sobie miłość, o dziewczynie, która zakochana jest w poezji, książkach i w muzyce. Jak to zawszę w środę Wiktoria jechała na zajęcia śpiewu. W autobusie zauważyła pewnego chłopaka z słuchawkami w uszach. Jej uwagę przykuł wielki smutek w jego oczach, który był wręcz namacalny. Wiktoria wpatrywała się w chłopaka. Ich spojrzenia spotkały się na chwilę. Dziewczyna poczuła falę ciepła, która ją dotknęła, była bardzo delikatna i przyjemna. Więcej nie spotkała nieznajomego chłopaka. Któregoś ranka, kiedy słońce świeciło tak samo jak poprzedniego dnia, kolor nieba nie zmienił się, a śpiew ptaków nie wyróżniał się niczym szczególnym, wtedy dostała wiadomość od nieznajomego. W treści była zawarta informacja o tym, że zna ją z pięknego głosu, oraz z występów jakie dawała i czy nie chce nagrać z nim piosenki. Dziewczyna przypomniała sobie chłopaka z autobusu, który był nadawcą wiadomości. Zgodziła się. Umówili się na kawę, by napisać wspólnie piosenkę. Oczy Łukasza były ciemniejsze od kawy, którą zamówiła. Dawały spokój, ciepło, zachwyt, oraz budziły uczucia jakich wcześniej nie znała. Jego uśmiech wywoływał iskierki w jej oczach. Pędzący czas zatrzymał się w miejscu i dał możliwość ignorowania całego smutnego świata. 04.10.2016r została nagrana i wydana nasza piosenka "Kiedy czujesz". Zostaliśmy parą. Więc jestem teraz dziewczyną zakochaną w poezji, książkach, muzyce i w Łukaszu, chłopaku o kawowych oczach.

https://www.youtube.com/watch?v=bmOyPDUHli8

"Wyśpiewana miłość "
Będzie to historia Wiktorii, która wyśpiewała sobie miłość, o dziewczynie, która zakochana jest w poezji, książkach i w muzyce. Jak to zawszę w środę Wiktoria jechała na zajęcia śpiewu. W autobusie zauważyła pewnego chłopaka z słuchawkami w uszach. Jej uwagę przykuł wielki smutek w jego oczach, który był wręcz namacalny. Wiktoria wpatrywała się w...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

"O takim, co ukradłby dla niej księżyc."
Znali się od przedszkola, wiedzieli o sobie wszystko. Rozumieli się bez słów. Wystarczył jej jeden uśmiech, jedno spojrzenie, a on już wiedział o co chodzi. Czy ma ją rozśmieszyć, jej pomóc czy ją pocieszyć. Jednak nigdy żadne z nich nie myślało o tej drugiej osobie jak o miłości, a przynajmniej nie chcieli na to pozwolić sercu. Wszyscy wokół nazywali ich "starym, dobrym małżeństwem", bądź parą. Ale oni byli dla siebie tylko przyjaciółmi i śmiali się z tych porównań. W szkole pojawiła się nowa dziewczyna - wygadana, odważna, towarzyska, charyzmatyczna. Dziewczyna zaczęła flirtować z chłopakiem. Lecz on nie był nią zbytnio zainteresowany, jednak był zbyt miły, aby odrzucić jej zaloty. Przyjaciółka pierwszy raz poczuła ból w sercu, pomimo że naprawdę cieszyła się, że jej przyjaciel znalazł kogoś. Pewnej przerwy nowa dziewczyna usiadła na kolanach chłopaka i go przytuliła. Jednak on nie myślał o niej. Jego głowę zaprzątały myśli tylko o swojej przyjaciółce. Dziewczynie, której przepiękny uśmiech rozweselał nawet najsmutniejsze dusze, a jej oczy były tak zielone, jakby ktoś zatopił w nich milion malutkich szmaragdów. Osobie, dla której zrobiłby wszystko..nawet ukradłby księżyc. Chłopak uśmiechnął się w duchu na tę myśl, podszedł do przyjaciółki chcąc jej wszystko wytłumaczyć. Powiedzieć jej to, co wiedzieli wszyscy wokół, tylko nie oni sami. Nie musiał. Odpowiedź odczytał w jej oczach.

"O takim, co ukradłby dla niej księżyc."
Znali się od przedszkola, wiedzieli o sobie wszystko. Rozumieli się bez słów. Wystarczył jej jeden uśmiech, jedno spojrzenie, a on już wiedział o co chodzi. Czy ma ją rozśmieszyć, jej pomóc czy ją pocieszyć. Jednak nigdy żadne z nich nie myślało o tej drugiej osobie jak o miłości, a przynajmniej nie chcieli na to pozwolić sercu....

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

"Trudna droga"
Dwoje ludzi, przyjaźń, złamane serce, wielka miłość. To zdanie mówi wszystko. Kilka lat wcześniej spróbowali być razem, on złamał jej serce. Ona żyła własnym życiem, życiem, które rzucało jej pod nogi coraz większe kłody. On wtedy uświadomił sobie, że ją kocha, że to ta jedyna i żałuje, że złamał jej serce. On próbuje ją odzyskać, co mu się udaje. Ale ona... Ona wciąż czuje ból, który jej zadał. Mimo to wciąż go kocha. Czy potrzeba czegoś więcej niż wzajemnej miłości? Mimo tych wielu złych rzeczy są małżeństwem, kochają się, mają uroczego synka. To tylko dowód na to, że w życiu zdarzają się happy endy, a miłość zwycięża każdy ból.

"Trudna droga"
Dwoje ludzi, przyjaźń, złamane serce, wielka miłość. To zdanie mówi wszystko. Kilka lat wcześniej spróbowali być razem, on złamał jej serce. Ona żyła własnym życiem, życiem, które rzucało jej pod nogi coraz większe kłody. On wtedy uświadomił sobie, że ją kocha, że to ta jedyna i żałuje, że złamał jej serce. On próbuje ją odzyskać, co mu się udaje. Ale ona......

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej