Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Lepszy niż pierwsza część. Autorzy wmontowali Batmana w bodaj najmroczniejszą opowieść spośród wszystkich historii o Nietoperzu. Zaskakuje skala okrucieństwa. Mroczne Multiwersum przytłacza. Czasami aż za bardzo. Komiks dobry, ale niepokoi fakt, że to podobno najlepsza część serii, bo to oznacza, że przez resztę trzeba będzie brnąć z bólem.

Lepszy niż pierwsza część. Autorzy wmontowali Batmana w bodaj najmroczniejszą opowieść spośród wszystkich historii o Nietoperzu. Zaskakuje skala okrucieństwa. Mroczne Multiwersum przytłacza. Czasami aż za bardzo. Komiks dobry, ale niepokoi fakt, że to podobno najlepsza część serii, bo to ...

Rozwiń

Zwiń

Fajny pomysł podany w chaotyczny i nie zawsze ciekawy sposób. Klasyczny przykład, że komiksu nie ocenia się po okładce. Mnogość superhero i innych Suicide Squadów, którzy wyskakują na scenę wydarzeń bez większego ładu i składu - irytuje. Tak samo jak irytują Harley Quinn i gówniarski Robin (mnie osobiście). Ale są plusy. Pojawia się Batman Który Się Śmieje. No i znowu - fajny pomysł na mroczną historię i ta nadzieja, że to się jeszcze wszystko jakoś rozwinie. Kreska niezła. Momentami, w zależności od części.

Fajny pomysł podany w chaotyczny i nie zawsze ciekawy sposób. Klasyczny przykład, że komiksu nie ocenia się po okładce. Mnogość superhero i innych Suicide Squadów, którzy wyskakują na scenę wydarzeń bez większego ładu i składu - irytuje. Tak samo jak irytują Harley Quinn i gówniarski Robin...

Rozwiń

Zwiń

Lubię książki o astrofizykach, kosmosie, jego eksploracji i poszukiwaniach pozaziemskiego życia. Powieść Liu od pierwszych stron przypadła mi więc do gustu. Ciekawe postacie, ciekawie budowana opowieść, w końcu interesujące przesłanie - mimo, że oczywiste i proste jak budowa cepa. Słabszy fragment książki to ten związany z grą. Ale to niewielki mankament.

Lubię książki o astrofizykach, kosmosie, jego eksploracji i poszukiwaniach pozaziemskiego życia. Powieść Liu od pierwszych stron przypadła mi więc do gustu. Ciekawe postacie, ciekawie budowana opowieść, w końcu interesujące przesłanie - mimo, że oczywiste i proste jak budowa cepa. Słabszy ...

Rozwiń

Zwiń

Bardzo dobrze się czyta. Polecam!

Bardzo dobrze się czyta. Polecam!

Na koniec się nawet trochę wzruszyłem. Serio! :)

Na koniec się nawet trochę wzruszyłem. Serio! :)

Zgadzam się z tymi czytelnikami, którzy napisali, że trzeba przebrnąć przez pierwsze 700 stron, żeby dotrzeć do ciekawego finału. Tak klimatycznego i ciekawego, że rzeczywiście można się zastanawiać, czy to pisał ten sam autor, który w tej cegle zamęczał przez kilkaset stron niezrozumiałymi dialogami, z uporem maniaka namnażał wątki i bezbarwne postaci. Ze względu na te ostatnie 80-90 stron daję te dwie gwiazdki więcej i biorę się za kolejny tom cyklu. Jak Erikson chce, to jednak potrafi wyczarować coś ciekawego. Oczywiście, mam też pewne wątpliwości, bo jednak czeka mnie walka z kolejną cegłą. Czasami zastanawiam się czy ja aby czasem nie jestem za głupi i za bardzo rozkojarzony na tą sagę.

Zgadzam się z tymi czytelnikami, którzy napisali, że trzeba przebrnąć przez pierwsze 700 stron, żeby dotrzeć do ciekawego finału. Tak klimatycznego i ciekawego, że rzeczywiście można się zastanawiać, czy to pisał ten sam autor, który w tej cegle zamęczał przez kilkaset stron niezrozumiałym...

Rozwiń

Zwiń

Przeczytałem jednym tchem. Groteskowa historia o poszukiwaniu domu i poszukiwaniu siebie w estetyce komiksu o superbohaterze. Jestem na „tak”. Ciekawa kreska nawiązująca do klasyki.

Przeczytałem jednym tchem. Groteskowa historia o poszukiwaniu domu i poszukiwaniu siebie w estetyce komiksu o superbohaterze. Jestem na „tak”. Ciekawa kreska nawiązująca do klasyki.

Kiedyś to było… Czytałem za małolata za czasów kultowego TM-Semic. Oczywiście, nie każdy z albumów. Co wpadło, historie wyrwane z kontekstu. Chwała więc za to wydawnictwo. Seria wytrzymuje próbę czasu. Byłoby z tego dobre kino akcji, nawiązujące do klasyków VHS. Polecam fanom oldschoolowych klimatów. Kreska - niekoniecznie rzuca na kolana, ale who cares. Dynamika i sentyment robią swoje. To jak dobra, grywalna gra, w której grafika nie była najważniejsza.

Kiedyś to było… Czytałem za małolata za czasów kultowego TM-Semic. Oczywiście, nie każdy z albumów. Co wpadło, historie wyrwane z kontekstu. Chwała więc za to wydawnictwo. Seria wytrzymuje próbę czasu. Byłoby z tego dobre kino akcji, nawiązujące do klasyków VHS. Polecam fanom oldschoolowyc...

Rozwiń

Zwiń

W beznadziejnym epizodzie dziewiątym mojej ukochanej sagi J.J. Abrams starał się jak mógł zrobić fanom Star Wars dobrze. Jak wyszło - chyba każdy fan „Star Warsów” pamięta i wolałby te bolesne doświadczenie wyprzeć z pamięci. A przynajmniej ja bym chciał, żeby jednak nie stało się to, co się stało… W niefortunnym „The Rise of the Skywalker” pośród festiwalu licznych easter eggów i desperackich ukłonów wobec fanów mogliśmy usłyszeć od Lando Calrissiana, że Luke Skywalker jednak coś tam robił zanim puścił focha i postanowił zamieszkać na wyspie, a konkretnie latał ze swoim czarnoskórym kumplem po galaktyce starając się rozwikłać tajemnice Sithów. Wiadomym się stało, że to oprócz formy przeprosin dla fanów („Spokojnie! Luke nie tylko skopał sprawę z nową akademią Jedi i przez resztę życia jechał na ręcznym na jakiejś wyspie, ale coś tam ciekawego jeszcze robił”) była także furtka do ewentualnego filmu, serialu, książki…

Z jednej strony Adam Christopher miał trudne zadanie, bo na dzień dobry dostał historię, której zaczątek został przedstawiony w najgorszym filmie w historii Gwiezdnych Wojen, a do tego trzeba było tam wpasować jeszcze jakoś Ray (czyli postać, która - niestety – wbrew obiecującym początkom ostatecznie nie dźwignęła nowej trylogii) w wieku dziecięcym. Z drugiej jednak strony – pole do popisu było szerokie. Bo na warsztat można było wziąć Luke’a jako pełnego jeszcze energii mistrza Jedi i Lando nadal w sile wieku, niedługo po zwycięstwie nad Imperium, ale przed nowymi wyzwaniami, czyli to, co większość fanów chciała zobaczyć od dawien dawna. No i Disney zostawił czystą kartę wyrzucając do śmieci wszystko to, co wielu kreatywnych pisarzy stworzyło przez lata wcześniej. Efekt? Całkiem niezły. Co prawda wolałbym jednak, żeby Luke wraz Leią i Hanem walczył z Thrawnem, później ożenił się Marą Jadę itd. ale zawsze można opowiedzieć coś innego, ciekawie i trudno cały czas rozpaczać nad marnotrawstwem Disneya. Co się stało to się nie odstanie. Ale można łatać dziury. Christopher stara się jak może. Powieść czyta się szybko i przyjemnie, co bez wątpienia jest zasługą zarówno obdarzonego dobrym piórem autora jak i sprawnego przekładu. Akcja? Luke trochę mędrkuje i trochę walczy mieczem świetlnym, Lando strzela i lata statkiem kosmicznym, a naprzeciw naszych bohaterów stają nowi, dość ciekawi antagoniści. Historia Ray i jej rodziców - jest niepokojąca, mroczna i chyba dość smutna. Gdyby powstał z tego film, to miałby szansę trafić w gusta tych fanów, których nowa trylogia zawiodła. Autor zostawia także furtkę do kontynuacji swojej opowieści. Może i dobrze. Disney zalicza wpadki, ale czasami także trafia. W przypadku Christophera byłbym na tak. Może nie rewelacja (ale tak szczerze - w moimi odczuciu jest naprawdę niewiele książek z uniwersum Star Wars, które określiłbym mianem naprawdę oryginalnych i rzucających na kolana), ale jest dobrze.

W beznadziejnym epizodzie dziewiątym mojej ukochanej sagi J.J. Abrams starał się jak mógł zrobić fanom Star Wars dobrze. Jak wyszło - chyba każdy fan „Star Warsów” pamięta i wolałby te bolesne doświadczenie wyprzeć z pamięci. A przynajmniej ja bym chciał, żeby jednak nie stało się to, co s...

Rozwiń

Zwiń