Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Kontynuacja historii Avy i Torina okazała się bardzo przyjemna. Choć dość często zdarza się, że drugi tom nie robi aż takiego wrażenia jak pierwszy i tu też tak było to naprawdę miło spędziłam z tą książka czas. To jedna z takich historii, które trudno opisać, bo choć z pozoru nie ma w nich nic nadzwyczajnego to mocno wciągają i można przy nich świetnie oderwać myśli od rzeczywistości. Styl pisania autorki jest prosty i lekki, trochę przypominał mi romantasy Elli Fields.
„Ambrozja” dość znacznie różniła się od „Szronu” pod względem fabuły. Zanikł tu motyw turnieju i akcja poszła w zupełnie innym kierunku niż można było przypuszczać. Pod względem samego romansu rozwijała się w spokojnym tempie, nie było tu też zbyt wielu scen romantycznych. Za to nie brakowało brutalności. Podobnie jak w poprzedniej części, było kilka momentów, które wywołują ciarki.
Jeśli szukacie lekkiej historii romantasy, takiej do zrelaksowania się, przy której nie będziecie emocjonalnie przebodźcowani to warto się zainteresować tą dylogią. Mnie przekonała do motywu turnieju i choć pewnie nie zapamiętam jej na dłużej to przyjemnie spędziłam z nią czas.

Współpraca reklamowa z Wydawnictwem Papierowe Serca.

Kontynuacja historii Avy i Torina okazała się bardzo przyjemna. Choć dość często zdarza się, że drugi tom nie robi aż takiego wrażenia jak pierwszy i tu też tak było to naprawdę miło spędziłam z tą książka czas. To jedna z takich historii, które trudno opisać, bo choć z pozoru nie ma w nic...

Rozwiń

Zwiń

„Kincaid” to kontynuacja historii Sabriny i Donovana z serii „Kuszący duet”. Mam spory sentyment do tych książek, po raz pierwszy czytałam je już wiele lat temu i od tego czasu kilka razy do nich wracałam. Bardzo mnie ucieszyła wiadomość o kontynuacji, nie mogłam sobie odmówić przeczytania jej.
Z trzecim tomem, podobnie jak z poprzednimi, rewelacyjnie spędziłam czas. Akcja toczy się tu dwa lata po zakończeniu drugiego tomu. Jak się okazuje, życie Sabriny i Donovana nie jest takie idealne jak mogłoby się wydawać.
Tym razem książka napisana jest w całości z perspektywy głównego bohatera. Podobało mi się to, zwłaszcza, że w fabułę wplatane były rozdziały z przeszłości, które rzucały na wiele spraw nowe światło. Z drugiej strony brakowało mi trochę punktu widzenia Sabriny, jednak w kontekście fabuły potrafię zrozumieć, dlaczego go tu nie było, więc nie jest to dla mnie minus.
„Kincaid” jest według mnie bardzo dobrym dodatkiem i jednocześnie uzupełnieniem historii Sabriny i Donovana. Może nie wywarł na mnie takiego wrażenia jak poprzednie tomu, ale bardzo miło spędziłam z tą książką czas, naprawdę świetnie było wrócić do moich ulubionych bohaterów. Jeśli podobał się Wam pierwszy i drugi tom serii „Kuszący duet” to „Kincaid” jest obowiązkową pozycją do wpisania na TBR.

Współpraca reklamowa z Wydawnictwem Papierowe Serca.

„Kincaid” to kontynuacja historii Sabriny i Donovana z serii „Kuszący duet”. Mam spory sentyment do tych książek, po raz pierwszy czytałam je już wiele lat temu i od tego czasu kilka razy do nich wracałam. Bardzo mnie ucieszyła wiadomość o kontynuacji, nie mogłam sobie odmówić przeczytania...

Rozwiń

Zwiń

„House Of Marionne” to wciągająca historia z rewelacyjną fabułą. Pomysł na nią niesamowicie mi się spodobał. Świat, który stworzyła autorka i jego klimat zrobił na mnie wrażenie. To mieszanka Royal z Dark Academia. Do tego dochodzi połączenie motywów, Enemies To Lovers i Slow Burn, które świetnie ze sobą współgrały. W książce nie brakuje też tajemniczości.
Wątek fantastyczny został szczegółowo opisany. Rytuały, magia i cała ta otoczka z elitarnymi balami bardzo mi się spodobała. Akcja toczyła się w idealnym tempie, również w relacji między głównymi bohaterami. Ich uczucia zmieniały się powoli i pasowało mi to do tej historii. W kolejnym tomie mam jednak nadzieję na bardziej rozbudowaną kreację postaci. Tu zabrakło mi trochę charyzmy i tego czegoś co sprawia, że główni bohaterowie zostają z nami jeszcze długo po przeczytaniu książki. Nie mogę powiedzieć, że ich nie polubiłam, bo zyskali moją sympatię, po prostu oczekuję jednak czegoś więcej. Zwłaszcza w przypadku Jordana, chyba miałam nadzieję, że będzie bardziej mroczną postacią. Za to Quell pod koniec zrobiła na mnie wrażenie. Nie mogę się doczekać kolejnego tomu, zwłaszcza po takim zakończeniu. Bardzo mnie ciekawi co wydarzy się dalej.

Współpraca reklamowa z Wydawnictwem You&YA.

„House Of Marionne” to wciągająca historia z rewelacyjną fabułą. Pomysł na nią niesamowicie mi się spodobał. Świat, który stworzyła autorka i jego klimat zrobił na mnie wrażenie. To mieszanka Royal z Dark Academia. Do tego dochodzi połączenie motywów, Enemies To Lovers i Slow Burn, które ś...

Rozwiń

Zwiń

„Piękni lśniący ludzie” to książka, o której na pewno długo nie zapomnę. Zrobiła na mnie duże wrażenie i niesamowicie mnie wciągnęła. Świat, do którego przeniosłam się podczas czytania był zarówno przerażający jak i intrygujący. Science fiction nie jest gatunkiem, po jaki często sięgam, więc na początku niektóre rzeczy trudno było mi sobie wyobrazić, ale z czasem pomału udało mi się odnaleźć w tym świecie.
Główni bohaterowie, Neotnia i John, poznali się przypadkiem. Tylko w ich rzeczywistości mnie ma miejsca na zbiegi okoliczności. Ich relacja była nieszablonowa, a zarazem prosta i urocza. Naznaczona sekretami, które mogły ją zniszczyć.
Fabuła książki okazała się tak zaskakująca, że nie mogłam uwierzyć w to co się dzieje. Potem zastanawiałam się jak sama nie domyśliłam się czegoś, co od początku wydawało się oczywiste, a ja pomimo wskazówek na to nie wpadłam.
Nie spodziewałam się, że ta książka będzie miała taki głęboki przekaz i aż tak mnie wzruszy. Nie była łatwa, w pewnym momencie nie byłam w stanie powstrzymać łez. Jest to historia o pięknej, bolesnej miłości.
Warto ją przeczytać.

Współpraca reklamowa z Wydawnictwem Storylight

„Piękni lśniący ludzie” to książka, o której na pewno długo nie zapomnę. Zrobiła na mnie duże wrażenie i niesamowicie mnie wciągnęła. Świat, do którego przeniosłam się podczas czytania był zarówno przerażający jak i intrygujący. Science fiction nie jest gatunkiem, po jaki często sięgam, wi...

Rozwiń

Zwiń

Pierwszy tom serii „Pewnego lata” to z pozoru lekka książka, idealne na letnie dni. I choć taka właśnie jest to ma w sobie coś więcej. Autorce rewelacyjnie udało się pokazać uczucia bohaterów. Wszystkie emocji, które odczuwali, przeżywałam razem z nimi. Przeplatający się cza akcji tylko sprawiał, że były jeszcze bardziej intensywne.

Absolutnie uwielbiam głównych bohaterów. Nawet jeśli czasami miałam ochotę ich udusić. Juliet i Luke doskonale do siebie pasowali, choć ich relacji z pewnością daleko było do ideału. Często na własne życzenie. Oboje mieli silne charaktery i byli bardzo charyzmatyczni. Juliet wiele razy zrobiła na mnie wrażenie tym z iloma okropnymi rzeczami sobie poradziła, a Luke tym jak zawsze stał po jej stronie nawet jeśli ona nie zdawała sobie z tego sprawy. Za to czarnym charakterem tej historii był dla mnie Danny. Jak ja go nie cierpiałam. Naprawdę dawno żadna postać nie wywołał we mnie aż tak negatywnych emocji jak on.

Fabuła książki została bardzo ciekawie poprowadzona, podobało mi się to, że akcja nie toczyła się zbyt szybko i była rozciągnięta na sporej przestrzeni czasowej. Według mnie nadawało to tylko realizmu tej historii. „Lato, kiedy cię poznałam” trafiło u mnie na pierwsze miejsce książek Elizabeth O’Roark, choć wszystkie tytuły autorki, które do tej pory czytałam mi się podobały. Nie mogę się doczekać kolejnych tomów tej serii!

Współpraca reklamowa z Wydawnictwem Papierowe Serca

Pierwszy tom serii „Pewnego lata” to z pozoru lekka książka, idealne na letnie dni. I choć taka właśnie jest to ma w sobie coś więcej. Autorce rewelacyjnie udało się pokazać uczucia bohaterów. Wszystkie emocji, które odczuwali, przeżywałam razem z nimi. Przeplatający się cza akcji tylko sp...

Rozwiń

Zwiń

„Klątwa Czarnoboga” to książka, która ma według mnie trochę niewykorzystany potencjał. Nie do końca wiem jak ją ocenić. Nie chcę być wobec niej zbyt krytyczna, bo to jednak nie jest rodzaj historii, który często czytam. Sięgnęłam po nią, bo chciałam spróbować czegoś trochę innego i wyjść poza moją czytelniczą strefę komfortu, a wyjątkowo zaciekawił mnie tu motyw słowiańskich mitów. I właśnie ten wątek bardzo mi się tu spodobał. Został ciekawie rozbudowany i poprowadzony. Na pewno będę chciała przeczytać więcej książek, w których występuje.
Z drugiej strony nie byłam do końca przekonana do stylu książki, a zwłaszcza do narracji trzecioosobowej. Nie przepadam za nią, o ile w niektórych książkach jest mi obojętna i nie wpływa negatywnie na mój odbiór tak tu się z nią niestety nie polubiłam. Zdecydowanie wolałabym przeczytać tę historię w narracji pierwszoosobowej, myślę, że wtedy lepiej by mi się ją czytało. Raziło mnie trochę to, jak przedstawieni zostali bohaterowie, według mnie momentami nieadekwatnie do wieku. Miałam też wrażenie, że dialogi były zbyt sztuczne. Podczas czytania nie mogłam sobie wyobrazić wydźwięku niektórych wypowiedzi na żywo. Przez to miałam problem, żeby się wczuć w tą książkę. Nie wywołała we mnie też niestety żadnych emocji, a to jest dla mnie ważny aspekt przy ocenie.
Styl pisania to kwestia gustu, więc jeśli lubicie nadprzyrodzone wątki słowiańskie to myślę, że warto dać tej książce szansę i samemu przekonać się czy do Was trafi.

Współpraca reklamowa z Wydawnictwem Initium

„Klątwa Czarnoboga” to książka, która ma według mnie trochę niewykorzystany potencjał. Nie do końca wiem jak ją ocenić. Nie chcę być wobec niej zbyt krytyczna, bo to jednak nie jest rodzaj historii, który często czytam. Sięgnęłam po nią, bo chciałam spróbować czegoś trochę innego i wyjść p...

Rozwiń

Zwiń

„Mara Dyer” to niesamowita historia, wywarła na mnie ogromne wrażenie. Gdybym miała podsumować ją jednym słowem, byłoby nim - uzależniająca. Po przeczytaniu dwóch tomów już wiem, że trafi do moich ulubieńców roku. Nie mogę się doczekać aż poznał finał tej historii, bo zakończenie „Przemiany” wbiło mnie w fotel. Nie jestem w stanie przestać o nim myśleć.
Suspens w tych książkach jest na kompletnie innym poziomie. Wszystkie emocje, niepewność, którą się czuje podczas czytania jest niesamowita. Trudno to opisać, po prostu trzeba przeczytać te książki, żeby to zrozumieć. Było wiele momentów, w których potwornie się stresowałam i bałam się czytać dalej, ale jednocześnie nie mogłam odłożyć książki na bok.
Bohaterowie zostali świetnie wykreowani. Było wiele postaci, które bardzo polubiłam, ale to Noah Shaw skradł moje serce. Był absolutnie idealny.
Fabuła została świetnie poprowadzona, a styl pisania autorki też trafił w mój gust czytelniczy. Udało jej się namieszać czytelnikowi w głowie, do tego stopnia, że samemu się nie wie co jest prawdą, a co halucynacją. Na dodatek zaczyna się doszukiwać we wszystkim różnych podstępów i dopisywać szalone teorie.
Zarówno „Tajemnica” jak i „Przemiana” niesamowicie mi się spodobały. Zostawiły po sobie chaos, ale w dobrym znaczeniu. Bardzo się cieszę, że po nie sięgnęłam i ogromnie je polecam!

Współpraca reklamowa z Wydawnictwem StoryLight

„Mara Dyer” to niesamowita historia, wywarła na mnie ogromne wrażenie. Gdybym miała podsumować ją jednym słowem, byłoby nim - uzależniająca. Po przeczytaniu dwóch tomów już wiem, że trafi do moich ulubieńców roku. Nie mogę się doczekać aż poznał finał tej historii, bo zakończenie „Przemian...

Rozwiń

Zwiń

„Czterech ojców River Conway” to urocza młodzieżówka. Ma w sobie lekkość i ciepło, co sprawia, że bardzo przyjemnie się ją czyta. Styl pisania autorki i kreacja bohaterów też są udane.
River została porzucana przez matkę, ale trafiła pod opiekę ojca i jego trzech przyjaciół. To oni ją wychowali i pełnią ważne role w jej życiu. Teraz, kiedy dziewczyna dorasta pojawiają się przed nimi nowe wyzwania.
Książka łączy między innymi motywy young adult, enemies to lovers, he falls first i found family. To połączenie okazało się naprawdę trafione. Do tego dochodzą ciekawe wątki, z których najbardziej podobały mi się dwa. Ten dotyczący rodziny River, dynamika między nią i jej opiekunami, to jak świetnie się uzupełniali, i o siebie troszczyli. Drugi wątek, który niesamowicie mi si podobał to relacja River i Russella. Była tak słodka, że mimowolnie wywoływała uśmiech. Nie sposób było oprzeć się urokowi pierwszej miłości. Książka skończyła się w taki sposób, że od razu ma się ochotę sięgnąć po kolejny tom, żeby przekonać się co wydarzy się dalej. Totalnie nie przewidziałam takiego zwrotu akcji, miałam zupełnie inne przypuszczenia.
„Czterech ojców River Conway” to bardzo fajna książka, nie tylko dla nastolatków. Miło spędziłam z nią czas i nie mogę się doczekać kontynuacji.

„Czterech ojców River Conway” to urocza młodzieżówka. Ma w sobie lekkość i ciepło, co sprawia, że bardzo przyjemnie się ją czyta. Styl pisania autorki i kreacja bohaterów też są udane.
River została porzucana przez matkę, ale trafiła pod opiekę ojca i jego trzech przyjaciół. To oni ją wych...

Rozwiń

Zwiń

„Spotkasz mnie nad jeziorem” to niesamowita historia z absolutnie cudownymi bohaterami i wyjątkowym klimatem. Pióro autorki jest lekkie, a książkę czyta się bardzo przyjemnie. Mocno wciąga, przez cały czas, od samego początku aż do końca trzyma uwagę. Nie ma ani jednego momentu, który nie byłby interesujący.
Fabuła jest bardzo ciekawa, a przeplatanie się czasu akcji tylko wzmacnia napięcie. Oba wątki są równie interesujące, na dodatek zmieniają się w takich momentach, że ma się ochotę czytać oba na raz.
Fern i Will trafili do grona moich ulubionych głównych bohaterów. Niesamowicie ich polubiłam, podczas czytania miałam wręcz wrażenie jakbym ich znała. Nie tylko oni zostali świetnie wykreowani, pojawiło się też kilka rewelacyjnych postaci drugoplanowych.
„Spotkasz mnie nad jeziorem” to książka, która ma w sobie to coś. Wzrusza, wywołuje uśmiech i łzy. Jestem pewna, że na długo zapadnie mi w pamięć i jeszcze nie jeden raz do niej wrócę. Bardzo polecam, naprawdę warto ją przeczytać.

„Spotkasz mnie nad jeziorem” to niesamowita historia z absolutnie cudownymi bohaterami i wyjątkowym klimatem. Pióro autorki jest lekkie, a książkę czyta się bardzo przyjemnie. Mocno wciąga, przez cały czas, od samego początku aż do końca trzyma uwagę. Nie ma ani jednego momentu, który nie ...

Rozwiń

Zwiń

Historia Piper i Lucasa zaczęła się idealnie - przyjaciele z dzieciństwa, którzy obdarzyli się uczuciem. Wtedy doszło do tragedii, a ich świat się zawalił.
„Zasady gry” to urocza i zabawna historia. Nie brakuje w niej też smutnych, wzruszających sytuacji, a dopełnieniem są pikantne momenty między głównymi bohaterami. Styl pisania autorki przypadł mi do gustu, udało jej się dobrze wszystko wyważyć. Można było przeżywać emocje bohaterów, ale nie były one przesadnie dołujące, dzięki czemu udało się zachować lekkość.
Relacja Piper i Lucasa była intensywna. Urocza i słodka a jednocześnie pełna chemii i napięcia. Tworzyli idealną parę. Od samego początku obdarzyłam ich sympatią, to właśnie tacy bohaterowie, którzy potrafią skraść serce.
Na plus dla mnie był też ciekawie poprowadzony wątek sportowy. Motyw hokeja występował regularnie na przestrzeni całej książki i ta konsekwencja świetnie uzupełniła całą historię.
Bardzo miło spędziłam z tą książką czas, będę ją dobrze wspominać i dzięki niej na pewno sięgnę po kolejne książki autorki.

Historia Piper i Lucasa zaczęła się idealnie - przyjaciele z dzieciństwa, którzy obdarzyli się uczuciem. Wtedy doszło do tragedii, a ich świat się zawalił.
„Zasady gry” to urocza i zabawna historia. Nie brakuje w niej też smutnych, wzruszających sytuacji, a dopełnieniem są pikantne momenty...

Rozwiń

Zwiń