Gombrowicz. Ja geniusz. Tom II

Znakomita biografia wielkiego megalomana i wielkiego pisarza.

Znakomita biografia wielkiego megalomana i wielkiego pisarza.

Druga część biografii równie dobra, co pierwsza, niemniej mało w niej życia zewnętrznego, świata wokół Gombrowicza - nie dziwi to jednak ze względu na ostatnie lata spędzone we Francji.
W całości- może zabrakło więcej refleksji o pisarzu, jakiegoś podsumowania, informacji o pogrzebie, do decyzjach Rity dotyczącej spuścizny Gombrowicza. Może jeszcze za wcześnie na takie rzeczy? Trudno powiedzieć.

Druga część biografii równie dobra, co pierwsza, niemniej mało w niej życia zewnętrznego, świata wokół Gombrowicza - nie dziwi to jednak ze względu na ostatnie lata spędzone we Francji.
W całości- może zabrakło więcej refleksji o pisarzu, jakiegoś podsumowania, informacji o pogrzebie, do decyzjach Rity dotyczącej spuścizny Gombrowicza. Może jeszcze za wcześnie na takie...

Całość na karowisniewska.pl

Możemy powtarzać utarte stwierdzenia, że Gombrowicz wielkim pisarzem był. Możemy być oburzeni jego seksualną rozwiązłością, nieporadnością finansową czy pogardą dla pracy innej niż literacka. Ale prawda jest, że ta biografia pokazuje nam człowieka, którego nie mamy prawa oceniać i nic nie umniejszy jego geniuszowi Geniuszowi, który wyprzedzał epokę i może dlatego tak długo pozostawał bez zrozumienia i należytego uznania.

Całość na karowisniewska.pl

Możemy powtarzać utarte stwierdzenia, że Gombrowicz wielkim pisarzem był. Możemy być oburzeni jego seksualną rozwiązłością, nieporadnością finansową czy pogardą dla pracy innej niż literacka. Ale prawda jest, że ta biografia pokazuje nam człowieka, którego nie mamy prawa oceniać i nic nie umniejszy jego geniuszowi Geniuszowi, który wyprzedzał...

Bardzo wypracowana i rzetelna biografia.

Bardzo wypracowana i rzetelna biografia.

"Ja, geniusz" pokazuje, że przez niemal całe dorosłe życie Gombrowicz walczył o siebie, nawet z samym sobą. Gdy nie było nadziei, gdy wydawało się, że nie będzie literackiego przełomu, on dalej próbował, pisał, kontaktował się z dawnymi znajomymi, szukając dróg dla własnej twórczości.
Bardzo trudne jest życie pisarza, nawet tak utalentowanego. Przekonanie o własnym geniuszu kończyło się utrapieńczą wymianą korespondencji z kolejnymi pomagierami, którzy mieli podać, przepchnąć książki Witolda.
Ratunkiem, odskocznią, sposobem na przetrwanie było wdziewanie masek, przyprawianie gęby. Późniejsze emigracyjne historie, trudne, pełne znoju, poszukiwań i walk, wśród nędzy i chorób są ważkie, acz nie tak wciągające jak historie z własnego podwórka.
Zresztą to tylko przekomarzanie wartościujące kolejne rozdziały życia Gombrowicza, zupełnie zbędne, ponieważ całość jest tak onieśmielająco dobrze napisana, że zaczepki tego rodzaju są tylko rodzajem czepienia się czegoś, gdy nie ma się czego czepić.
Nie chcę pisać, że to biografia totalna, jednak bardzo doceniam ten wielki kontekst historyczno - kulturalny na jaki zdobyła się autorka, a także prostota i mówienie o Gombrowiczu w pozbawiony przymilności sposób. Przy oczywistym zafascynowaniu autorki pisarzem, nie jest to wyeksponowany szczegół.

Więcej na: https://buchbuchbicher.blogspot.com/2018/02/klementyna-suchanow-gombrowicz-ja.html

"Ja, geniusz" pokazuje, że przez niemal całe dorosłe życie Gombrowicz walczył o siebie, nawet z samym sobą. Gdy nie było nadziei, gdy wydawało się, że nie będzie literackiego przełomu, on dalej próbował, pisał, kontaktował się z dawnymi znajomymi, szukając dróg dla własnej twórczości.
Bardzo trudne jest życie pisarza, nawet tak utalentowanego. Przekonanie o własnym geniuszu...

Skrupulatna badaczka życia Gombrowicza w drugim tomie ukazuje schyłek jego życia i starania by wrócić do Polski. Niestety rozwiązania o przekładach, kolejnych przedstawieniach teatralnych jego sztuk czy dywagacje o twórczości w znacznym stopniu zostały zastąpione przez relacje z postępujących chorób pisarza, katalogowanie przypadłości które trapiły go w starszym wieku. Dlatego tez narracja traci impet.
Początkowo pobyt w Argentynie już jako docenionego artysty był ciekawy. opis starokawalerskiego żywota i nawyków już mniej. Powrót Perona, studenckie zamieszki- sytuacja niepewna. Czy Gombro sprawdzi się jako impresario polskiej kultury? Praca w banku, niepowodzenie przetłumaczonego Ślubu. zażyłość z Russo, znajomość z Borgesem. Przyjaźń z Zofią Chądzyńską, poszukiwania żony. Romans z Antoniem Solerem, tancerzem. Bondy przybliża Gombrowicza Francuzom- przełom. Federico C zawiezie go do Paryża. Współpraca z Giedroyciem. Wykłady, epizod berliński. Zajadła walka z jego twórczością w Polsce, kampania oszczerstw i pomówień, blokowanie nagrody Nobla.
Poznaje Ritę Labrosse, osiadają w Vence. Napięcia w tym związku, charakter kobiety- nie do końca zbadane. A potem coraz więcej wkrada się choroby i śmierci. Ogólnie mniej mi się podobała, ale starość to specyficzny okres. Mniej było odniesień do twórczości, głównie tylko do Kronosa.

Skrupulatna badaczka życia Gombrowicza w drugim tomie ukazuje schyłek jego życia i starania by wrócić do Polski. Niestety rozwiązania o przekładach, kolejnych przedstawieniach teatralnych jego sztuk czy dywagacje o twórczości w znacznym stopniu zostały zastąpione przez relacje z postępujących chorób pisarza, katalogowanie przypadłości które trapiły go w starszym wieku....

Nie mogłam się oderwać od tej książki, co jest zasługą tyleż samego Gombrowicza i jego niezwykłego charakteru, co narracji Suchańskiej, co też czasu i ludzi stanowiących tło historii. Na początku nie byłam zachwycona, bo zaczynało się tak, jakby autorka postawiła sobie tezę: pokazać, jak Historia uwzięła się na Gombrowicza. Co jakiś czas taki wtręt się pojawia, że tu jednak znów dostał się w wir Historii (koniecznie z wielkiej litery) i czasem się zastanawiałam, czy autorka w głębi duszy nie jest przekonana, że ta historia i wojna z jedna z drugą wydarzyły się po to, żeby się wtrącić Gombrowiczowi do biografii. Przy tej objętości trochę głupi, ale jednak kolejny zarzut mam taki, że mało wiadomo o losach rodziny Gombrowicza w czasie wojny i o tym, kiedy i jak się o nich dowiedział. Albo o tym, co działo sie z Ritą po śmierci Gombrowicza. Albo o tym, w ktorym momencie swiadomie podjal decyzje o zyciu samotnym, rezygnacji z rodziny, jego stosunku do miłości (nie milostkach). Co jest o tyle konsekwentne, że autorka taką konwencję stosuje wobec wszystkich postaci na kolejnych etapach związanych z nim, inaczej pewnie ta biografia spokojnie dobiłaby do objętości trzech tomów.

Poza tym byłam zupełnie zachwycona, bo miałam wrażenie, jakby zupełnie znikł dystans względem bohatera, jakbym czytala o kimś współczesnym, żyjącym tymi samymi problemami, mieszkającym tuż za rogiem, jakbym go znała z charakteru i podglądała w czasie rzeczywistym. Zwłaszcza odtworzona kuchnia Bodzechowa i Małoszyc, wspomnienia Anieli, obraz denerwującego, nielubianego współpracownika z czasów pracy w banku. Niezależnie od tego, kim Gombrowicz był, czytałam tę książkę również jako opowieść o całym życiu kogoś, kto uznal i oswoil samotność jako domyślny stan umysłu i życia tu na ziemi, osoby filozoficznie nader świadomej. I cieszyłam się, że mial epizod życia z kimś w Argentynie, a po prowokacji Swinarskiej oparcie i towarzystwo w Ricie.

Na pewno do tej książki jeszcze wrócę, jest to jedna z niezwyklejszych biografii, jakie kiedykolwiek czytalam.

Nie mogłam się oderwać od tej książki, co jest zasługą tyleż samego Gombrowicza i jego niezwykłego charakteru, co narracji Suchańskiej, co też czasu i ludzi stanowiących tło historii. Na początku nie byłam zachwycona, bo zaczynało się tak, jakby autorka postawiła sobie tezę: pokazać, jak Historia uwzięła się na Gombrowicza. Co jakiś czas taki wtręt się pojawia, że tu jednak...

Tom drugi biografii Witolda Gombrowicza.
Czyta się nieco gorzej niż pierwszy, być może schyłek życia pisarza nie był dla mnie aż tak fascynujący. Czas w Argentynie bardzo mi się ciągnął. Nieco bardziej zainteresowały mnie próby powrotu na łono kraju, zaskoczyło nieoczekiwane małżeństwo. Niestety, ten ostatni okres sprowadza się w zasadzie do wyliczanki kolejnych dolegliwości. Zapewne ma to swoje uzasadnienie, jak wspomniałam jednak, drugi tom czyta się w związku z tym nieco gorzej.

Tom drugi biografii Witolda Gombrowicza.
Czyta się nieco gorzej niż pierwszy, być może schyłek życia pisarza nie był dla mnie aż tak fascynujący. Czas w Argentynie bardzo mi się ciągnął. Nieco bardziej zainteresowały mnie próby powrotu na łono kraju, zaskoczyło nieoczekiwane małżeństwo. Niestety, ten ostatni okres sprowadza się w zasadzie do wyliczanki kolejnych...

Rozbił mnie trochę ten życiorys.

Bardzo sprawnie, zajmująco napisana biografia.
Z perspektywy głównego bohatera - bez nadmiaru subiektywnych wersji/impresji ze strony "widzów".
Wejrzenie subtelne i szczere, a co istotne, niepozbawione humoru.

Polska nie zasługuje na Gombrowicza.
Ta z lat 50/60 XX wieku, a jeszcze bardziej ta obecna.

Rozbił mnie trochę ten życiorys.

Bardzo sprawnie, zajmująco napisana biografia.
Z perspektywy głównego bohatera - bez nadmiaru subiektywnych wersji/impresji ze strony "widzów".
Wejrzenie subtelne i szczere, a co istotne, niepozbawione humoru.

Polska nie zasługuje na Gombrowicza.
Ta z lat 50/60 XX wieku, a jeszcze bardziej ta obecna.

Świetna biografia. Nie zamęcza czytelnika datami, nazwiskami choć jak przystało na biografię jest ich dużo - ale spokojnie można je omiatać wzrokiem. Świetne uzupełnienie Dzienników i Kronosa, rzuca światło na kilka naprawdę intrygujących kwestii a niektore ktore wiedzialam MEGA podkreslila. na przyklad zestawienie mlodosc-starosc, wyzszość-niższość, coś co obsesyjnie powraca w jego książkach jest jego autentycznym filozoficznym przekonaniem, ze to co niskie, mlode, nieskazone jest formą, nie jest sztuczne. ksiazka ciekawie opisuje jego relację z matką i samą matkę o której on właściwie nie pisał, z rodziny obarczonej roznymi chorobami glowy (wszyscy sie pieprzyli i zenili ze swoimi kuzynami),z amibcjami ktorych nie mogla realizowac i z tym ze jej maz a ojciec Gombrowicza ja zdradzal i wszyscy o tym wiedzieli. kolejna ciekawa dla mnie rzecza byla to ze jego brat rozszedl sie z zona w atmosferze skandalu bo zaczal zyc ze swoja pasierbica i zyli jak odludki i wygnancy. no i dwie rzeczy nie zostaly wyjasnione a tylko zasugerowae i daly mi do myslenia. zawsze myslalam ze ten jego wyjazd do argentyny tydzien przed wybuchem wojny ktorej obsesyjnie sie bal to byl cud z nieba. ale po lekturze tej ksiazki zaczynam sie zastanawiac czy jego kuzyn i przyjaciel Gustaw Kotkowski nie byl przypadkiem szpiegiem na tyle dobrze poinformowanym ze wiedzial ze wojna wybuchnie, co calkowice zmienialoby kontekst tej "wycieczki" 😀 - to ze byl amerykanskim szpiegiem w czasie wojny jest napisane wprost, ale nie mogl przeciez tak po prostu isc do Ameryki i powiedziec: heja chce byc szpiegiem. A druga rzecz mega ciekawa dla mnie to to, ze on mimo wszytko byl cholernie zwiazany ze swoja rodzina, bardzo, po wojnie wspieral ich finansowo itp. swoich braci, matke i siostre. a z drugiej strony jest wojna, oni mieszkaja w warszawie jest powstanie warszawskie, dzieją się rzeczy straszne, a przez caly okres wojny 1939-45 on jest w Argentynie i autorka ksiazki nie wspomnina nic o tym czy w ogole mial z ta rodzina jakis kontakt..

Świetna biografia. Nie zamęcza czytelnika datami, nazwiskami choć jak przystało na biografię jest ich dużo - ale spokojnie można je omiatać wzrokiem. Świetne uzupełnienie Dzienników i Kronosa, rzuca światło na kilka naprawdę intrygujących kwestii a niektore ktore wiedzialam MEGA podkreslila. na przyklad zestawienie mlodosc-starosc, wyzszość-niższość, coś co obsesyjnie...