Gombrowicz. Ja geniusz. Tom II

Druga część biografii równie dobra, co pierwsza, niemniej mało w niej życia zewnętrznego, świata wokół Gombrowicza - nie dziwi to jednak ze względu na ostatnie lata spędzone we Francji.
W całości- może zabrakło więcej refleksji o pisarzu, jakiegoś podsumowania, informacji o pogrzebie, do decyzjach Rity dotyczącej spuścizny Gombrowicza. Może jeszcze za wcześnie na takie rzeczy? Trudno powiedzieć.

Druga część biografii równie dobra, co pierwsza, niemniej mało w niej życia zewnętrznego, świata wokół Gombrowicza - nie dziwi to jednak ze względu na ostatnie lata spędzone we Francji.
W całości- może zabrakło więcej refleksji o pisarzu, jakiegoś podsumowania, informacji o pogrzebie, do decyzjach Rity dotyczącej spuścizny Gombrowicza. Może jeszcze za wcześnie na takie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Całość na karowisniewska.pl

Możemy powtarzać utarte stwierdzenia, że Gombrowicz wielkim pisarzem był. Możemy być oburzeni jego seksualną rozwiązłością, nieporadnością finansową czy pogardą dla pracy innej niż literacka. Ale prawda jest, że ta biografia pokazuje nam człowieka, którego nie mamy prawa oceniać i nic nie umniejszy jego geniuszowi Geniuszowi, który wyprzedzał epokę i może dlatego tak długo pozostawał bez zrozumienia i należytego uznania.

Całość na karowisniewska.pl

Możemy powtarzać utarte stwierdzenia, że Gombrowicz wielkim pisarzem był. Możemy być oburzeni jego seksualną rozwiązłością, nieporadnością finansową czy pogardą dla pracy innej niż literacka. Ale prawda jest, że ta biografia pokazuje nam człowieka, którego nie mamy prawa oceniać i nic nie umniejszy jego geniuszowi Geniuszowi, który wyprzedzał...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Bardzo wypracowana i rzetelna biografia.

Bardzo wypracowana i rzetelna biografia.

Pokaż mimo to

Skrupulatna badaczka życia Gombrowicza w drugim tomie ukazuje schyłek jego życia i starania by wrócić do Polski. Niestety rozwiązania o przekładach, kolejnych przedstawieniach teatralnych jego sztuk czy dywagacje o twórczości w znacznym stopniu zostały zastąpione przez relacje z postępujących chorób pisarza, katalogowanie przypadłości które trapiły go w starszym wieku. Dlatego tez narracja traci impet.
Początkowo pobyt w Argentynie już jako docenionego artysty był ciekawy. opis starokawalerskiego żywota i nawyków już mniej. Powrót Perona, studenckie zamieszki- sytuacja niepewna. Czy Gombro sprawdzi się jako impresario polskiej kultury? Praca w banku, niepowodzenie przetłumaczonego Ślubu. zażyłość z Russo, znajomość z Borgesem. Przyjaźń z Zofią Chądzyńską, poszukiwania żony. Romans z Antoniem Solerem, tancerzem. Bondy przybliża Gombrowicza Francuzom- przełom. Federico C zawiezie go do Paryża. Współpraca z Giedroyciem. Wykłady, epizod berliński. Zajadła walka z jego twórczością w Polsce, kampania oszczerstw i pomówień, blokowanie nagrody Nobla.
Poznaje Ritę Labrosse, osiadają w Vence. Napięcia w tym związku, charakter kobiety- nie do końca zbadane. A potem coraz więcej wkrada się choroby i śmierci. Ogólnie mniej mi się podobała, ale starość to specyficzny okres. Mniej było odniesień do twórczości, głównie tylko do Kronosa.

Skrupulatna badaczka życia Gombrowicza w drugim tomie ukazuje schyłek jego życia i starania by wrócić do Polski. Niestety rozwiązania o przekładach, kolejnych przedstawieniach teatralnych jego sztuk czy dywagacje o twórczości w znacznym stopniu zostały zastąpione przez relacje z postępujących chorób pisarza, katalogowanie przypadłości które trapiły go w starszym wieku....

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Chylę czoła przed panią Klementyną. Wykonała potężną pracę, opisując całe życie Pisarza. Przedstawiła w książce 65 lat Gombrowicza, ukazując go w takim świetle, na jakie zasłużył. Był geniuszem, był mistrzem, był sobą.
Czytałem powoli, bez szaleńczego tempa, ciesząc się kunsztem pani Klementyny i przygodami Witolda. Jako samowolny, amatorski badacz losów Gombrowicza, nie obce mi były jego przygody i dzieje. Jednak tu, w tej książce, wszystko podane jest na miejscu, skondensowane, przefiltrowane.
Wspaniała książka. Dwa wielkie tomy. Dla wielkich fanów Witolda Gombrowicza.

Chylę czoła przed panią Klementyną. Wykonała potężną pracę, opisując całe życie Pisarza. Przedstawiła w książce 65 lat Gombrowicza, ukazując go w takim świetle, na jakie zasłużył. Był geniuszem, był mistrzem, był sobą.
Czytałem powoli, bez szaleńczego tempa, ciesząc się kunsztem pani Klementyny i przygodami Witolda. Jako samowolny, amatorski badacz losów Gombrowicza, nie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Nie mogłam się oderwać od tej książki, co jest zasługą tyleż samego Gombrowicza i jego niezwykłego charakteru, co narracji Suchańskiej, co też czasu i ludzi stanowiących tło historii. Na początku nie byłam zachwycona, bo zaczynało się tak, jakby autorka postawiła sobie tezę: pokazać, jak Historia uwzięła się na Gombrowicza. Co jakiś czas taki wtręt się pojawia, że tu jednak znów dostał się w wir Historii (koniecznie z wielkiej litery) i czasem się zastanawiałam, czy autorka w głębi duszy nie jest przekonana, że ta historia i wojna z jedna z drugą wydarzyły się po to, żeby się wtrącić Gombrowiczowi do biografii. Przy tej objętości trochę głupi, ale jednak kolejny zarzut mam taki, że mało wiadomo o losach rodziny Gombrowicza w czasie wojny i o tym, kiedy i jak się o nich dowiedział. Albo o tym, co działo sie z Ritą po śmierci Gombrowicza. Albo o tym, w ktorym momencie swiadomie podjal decyzje o zyciu samotnym, rezygnacji z rodziny, jego stosunku do miłości (nie milostkach). Co jest o tyle konsekwentne, że autorka taką konwencję stosuje wobec wszystkich postaci na kolejnych etapach związanych z nim, inaczej pewnie ta biografia spokojnie dobiłaby do objętości trzech tomów.

Poza tym byłam zupełnie zachwycona, bo miałam wrażenie, jakby zupełnie znikł dystans względem bohatera, jakbym czytala o kimś współczesnym, żyjącym tymi samymi problemami, mieszkającym tuż za rogiem, jakbym go znała z charakteru i podglądała w czasie rzeczywistym. Zwłaszcza odtworzona kuchnia Bodzechowa i Małoszyc, wspomnienia Anieli, obraz denerwującego, nielubianego współpracownika z czasów pracy w banku. Niezależnie od tego, kim Gombrowicz był, czytałam tę książkę również jako opowieść o całym życiu kogoś, kto uznal i oswoil samotność jako domyślny stan umysłu i życia tu na ziemi, osoby filozoficznie nader świadomej. I cieszyłam się, że mial epizod życia z kimś w Argentynie, a po prowokacji Swinarskiej oparcie i towarzystwo w Ricie.

Na pewno do tej książki jeszcze wrócę, jest to jedna z niezwyklejszych biografii, jakie kiedykolwiek czytalam.

Nie mogłam się oderwać od tej książki, co jest zasługą tyleż samego Gombrowicza i jego niezwykłego charakteru, co narracji Suchańskiej, co też czasu i ludzi stanowiących tło historii. Na początku nie byłam zachwycona, bo zaczynało się tak, jakby autorka postawiła sobie tezę: pokazać, jak Historia uwzięła się na Gombrowicza. Co jakiś czas taki wtręt się pojawia, że tu jednak...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Tom drugi biografii Witolda Gombrowicza.
Czyta się nieco gorzej niż pierwszy, być może schyłek życia pisarza nie był dla mnie aż tak fascynujący. Czas w Argentynie bardzo mi się ciągnął. Nieco bardziej zainteresowały mnie próby powrotu na łono kraju, zaskoczyło nieoczekiwane małżeństwo. Niestety, ten ostatni okres sprowadza się w zasadzie do wyliczanki kolejnych dolegliwości. Zapewne ma to swoje uzasadnienie, jak wspomniałam jednak, drugi tom czyta się w związku z tym nieco gorzej.

Tom drugi biografii Witolda Gombrowicza.
Czyta się nieco gorzej niż pierwszy, być może schyłek życia pisarza nie był dla mnie aż tak fascynujący. Czas w Argentynie bardzo mi się ciągnął. Nieco bardziej zainteresowały mnie próby powrotu na łono kraju, zaskoczyło nieoczekiwane małżeństwo. Niestety, ten ostatni okres sprowadza się w zasadzie do wyliczanki kolejnych...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Rozbił mnie trochę ten życiorys.

Bardzo sprawnie, zajmująco napisana biografia.
Z perspektywy głównego bohatera - bez nadmiaru subiektywnych wersji/impresji ze strony "widzów".
Wejrzenie subtelne i szczere, a co istotne, niepozbawione humoru.

Polska nie zasługuje na Gombrowicza.
Ta z lat 50/60 XX wieku, a jeszcze bardziej ta obecna.

Rozbił mnie trochę ten życiorys.

Bardzo sprawnie, zajmująco napisana biografia.
Z perspektywy głównego bohatera - bez nadmiaru subiektywnych wersji/impresji ze strony "widzów".
Wejrzenie subtelne i szczere, a co istotne, niepozbawione humoru.

Polska nie zasługuje na Gombrowicza.
Ta z lat 50/60 XX wieku, a jeszcze bardziej ta obecna.

Pokaż mimo to

Świetna biografia. Nie zamęcza czytelnika datami, nazwiskami choć jak przystało na biografię jest ich dużo - ale spokojnie można je omiatać wzrokiem. Świetne uzupełnienie Dzienników i Kronosa, rzuca światło na kilka naprawdę intrygujących kwestii a niektore ktore wiedzialam MEGA podkreslila. na przyklad zestawienie mlodosc-starosc, wyzszość-niższość, coś co obsesyjnie powraca w jego książkach jest jego autentycznym filozoficznym przekonaniem, ze to co niskie, mlode, nieskazone jest formą, nie jest sztuczne. ksiazka ciekawie opisuje jego relację z matką i samą matkę o której on właściwie nie pisał, z rodziny obarczonej roznymi chorobami glowy (wszyscy sie pieprzyli i zenili ze swoimi kuzynami), z amibcjami ktorych nie mogla realizowac i z tym ze jej maz a ojciec Gombrowicza ja zdradzal i wszyscy o tym wiedzieli. kolejna ciekawa dla mnie rzecza byla to ze jego brat rozszedl sie z zona w atmosferze skandalu bo zaczal zyc ze swoja pasierbica i zyli jak odludki i wygnancy. no i dwie rzeczy nie zostaly wyjasnione a tylko zasugerowae i daly mi do myslenia. zawsze myslalam ze ten jego wyjazd do argentyny tydzien przed wybuchem wojny ktorej obsesyjnie sie bal to byl cud z nieba. ale po lekturze tej ksiazki zaczynam sie zastanawiac czy jego kuzyn i przyjaciel Gustaw Kotkowski nie byl przypadkiem szpiegiem na tyle dobrze poinformowanym ze wiedzial ze wojna wybuchnie, co calkowice zmienialoby kontekst tej "wycieczki" 😀 - to ze byl amerykanskim szpiegiem w czasie wojny jest napisane wprost, ale nie mogl przeciez tak po prostu isc do Ameryki i powiedziec: heja chce byc szpiegiem. A druga rzecz mega ciekawa dla mnie to to, ze on mimo wszytko byl cholernie zwiazany ze swoja rodzina, bardzo, po wojnie wspieral ich finansowo itp. swoich braci, matke i siostre. a z drugiej strony jest wojna, oni mieszkaja w warszawie jest powstanie warszawskie, dzieją się rzeczy straszne, a przez caly okres wojny 1939-45 on jest w Argentynie i autorka ksiazki nie wspomnina nic o tym czy w ogole mial z ta rodzina jakis kontakt..

Świetna biografia. Nie zamęcza czytelnika datami, nazwiskami choć jak przystało na biografię jest ich dużo - ale spokojnie można je omiatać wzrokiem. Świetne uzupełnienie Dzienników i Kronosa, rzuca światło na kilka naprawdę intrygujących kwestii a niektore ktore wiedzialam MEGA podkreslila. na przyklad zestawienie mlodosc-starosc, wyzszość-niższość, coś co obsesyjnie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Trudny początek: zirytowały mnie pewne fakty historyczne, nie dotyczące samego Bohatera. Mianowicie: mapka na stronie 43 – Kraków znajduje się w granicach Królestwa Polskiego. Na stronie 57 autorka pisze: „Staropolski Okręg Przemysłowy (…) staje się obok Warszawy, Łodzi i Śląska główną areną strajków”, co sugeruje, że Śląsk leżał na terenie Carskiej Rosji (chodzi zapewne o Zagłębie Dąbrowskie). Na stronie 37 autorka pisze: „W 1879 roku władze ogłosiły plan, że w ciągu dziesięciu lat żadna matka nie będzie mogła w tym kraju mówić do swego dziecka po polsku”. Nie słyszałem nigdy o takim fakcie. Może to i prawda, ale w zestawieniu z poprzednimi zastrzeżeniami zaczynam podważać wiarygodność wszystkiego co czytam.
Dalej jest już dużo lepiej (może dlatego, że teraz już muszę Autorce wierzyć na słowo). Generalnie czyta się lekko, łatwo i przyjemnie. Dużo detali i kompletnie brak odpowiedzi na pytanie: dlaczego Gombrowicz wielkim pisarzem był. Ale chyba nie o tym miała być ta książka.

Trudny początek: zirytowały mnie pewne fakty historyczne, nie dotyczące samego Bohatera. Mianowicie: mapka na stronie 43 – Kraków znajduje się w granicach Królestwa Polskiego. Na stronie 57 autorka pisze: „Staropolski Okręg Przemysłowy (…) staje się obok Warszawy, Łodzi i Śląska główną areną strajków”, co sugeruje, że Śląsk leżał na terenie Carskiej Rosji (chodzi zapewne o...

więcej

mniej

Pokaż mimo to