Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Mija 6 lat od czasów z Larisą, tym razem skupiamy się na Zuzie i trochę na jej chłopaku Patryku, który jest Guardianem. Od samego początku dzieje się całkiem sporo, bo nasza główna bohaterka już musi walczyć o życie. Już początek dał mi do zrozumienia, że ta część będzie lepsza i się nie myliłam.

Autorka postanowiła w tej części nadrobić braki pierwszego tomu. We wcześniejszym tomie wiało nudą, a tu tragedia goni tragedię. Tym razem wyczułam, że to gatunek fantastyki, i to spowodowało że ta historia zaczęła mi się podobać.
Najważniejszym punktem miało być ratowanie Patryka, niestety odbyło się to w podobny sposób jak w poprzedniej części, gdy ten moment został tylko rozpoczęty, i od razu przeskoczył na końcówkę. Nie ukazuje samego sposobu jak tego dokonali, co jest strasznie irytujące, ale zdążyłam zauważyć że autorka tak sobie w tej historii z tym radzi.
Zuzka by ratować ukochanego postanawia wyruszyć do niebezpiecznego miejsca zwanego Guerrą, trafia tam z kimś na gapę. Wszystko wydaje się iść w dobrym kierunku, póki nie spotyka Bjorna. Nie spodziewa się jak duży wpływ będzie miał na nią.
Tajgani to ci, którzy walczą również z Tentatorami, jak Guardianie jednakże oni walczą nie o żywych, lecz martwych.
Zuzka to typ osoby, która nauczyła sobie radzić z własnym życiem, skrywać emocje, a także brać wszystko na własne barki. Kocha Patryka, ale sama nie raz łapie się na tym, że nie wierzy iż czeka ich wspólna przyszłość. Patryk jej ukochany, który decyduje się na skok z którego nie ma powrotu. Iwo, chłopak który wpływa na Zuzę jak płachta na byka. Bjorn, który z niewiadomej przyczyny stanie się dla Zuzy ważny.
Zuzka to typ bohaterki, które lubię najbardziej. Udało mi się zbudować z nią więź, której nie potrafiłam zbudować z nikim z Wysłanników do tej pory.

Zakończenia się nie spodziewałam, ale i tak jestem trochę zdziwiona że autorka postanowiła iść w tym kierunku. Jednak mam nadzieję, że dalsze losy Zuzy pójdą w stronę o której myślę. Tym razem się wciągnęłam, i oby ostatnia część okazała się równie dobra.

Mija 6 lat od czasów z Larisą, tym razem skupiamy się na Zuzie i trochę na jej chłopaku Patryku, który jest Guardianem. Od samego początku dzieje się całkiem sporo, bo nasza główna bohaterka już musi walczyć o życie. Już początek dał mi do zrozumienia, że ta część będzie lepsza i się nie m...

Rozwiń

Zwiń

Ostatnio zauważam, że książki dwutomowe niestety nie utrzymują poziom. Kolejna i ostatnia część zawiodła mnie na grubej linii.

Widać, że autorka musiała sporo poczytać książek na temat tatrzańskich gór, K2 a także samej alpinistyki. Tak rzeczowo ukazała piękno zdobywania gór i ryzykowania życiu. Autorka wplątuje co jakiś czas mocniejsze momenty erotyczne, ale znacznie częściej są to wzmianki z fizycznych odczuć naszej bohaterki. Dla osoby, która szuka lekkiej erotyki, lepiej omijać szerokim łukiem. Wstawki jakie tu się pojawiają z pewnością nie są delikatne. Melissa zapewnia czytelnikowi jednak parę ciekawostek dotyczących gór, malowniczej natury co z pewnością dla czytelnika który choć raz przeżył przygodę w Tatrzańskich górach zrozumie jego piękno.
Główny wątek na pewno został utrzymany, gdyż między Julką, a JJ jest wiele niedopowiedzeń i magnetyzm. Dodatkowo temat związany z pisaniem książki o Jansonie, jako o alpiniście i jego pasji do gór. Jednakże pojawia się za dużo nowych wątków, które ciężko zaakceptować.
W końcu między JJ i Julką dochodzi do zbliżenia, ale to powoduje że jeszcze bardziej się od siebie oddalają. Nie planowali tego, i mimo przyciągania usilnie nie chcą do tego wracać. Jednakże mają umowę ona ma napisać książkę o nim, a on ma przygotować ją na wyjście na K2.
Julia jest dziennikarką, ma napisać książkę, ale by tego dokonać musi pokonać swoje lęki, zamknąć się na wszelkie przyciąganie do mężczyzny gór, a także nauczyć się radzić w trudnych sytuacjach. Jej otwartość strasznie jej przeszkadza w ukrywaniu uczuć. Jeremi lub JJ to człowiek zamknięty, ale i otwarty - co wydaje się ze sobą w ogóle nie kolidować, to tak właśnie jest. Zależy to od tego na jakich zasadach otworzy się w stosunku do drugiego człowieka. Dodatkowo JJ urodził się z chorobą analgezji.
Janson zazwyczaj opanowany i pełen samokontroli, czasami przy Julce pękają mu wszelkie zahamowania.
Samozaparcie Julki jest jak świecąca świeczka, którą byle wietrzyk może zdmuchnąć. Trudno mi uwierzyć, żeby kobieta twardo stąpająca po ziemi, pod wpływem jednej sytuacji między nimi zaczęła zachowywać się jak trzpiotka, która ma problem z utrzymaniem swojej wyobraźni na wodzy... Po takich przejściach jakie Julka ma z JJ, nie potrafię spojrzeć na nią jak na kogoś kogo mogłabym polubić. Niestety to typ osoby od której bym stroniła, bo choć wydaje się inteligentna to jej zachowanie temu całkowicie przeczy. Jest dziecinna, i nie potrafi poradzić sobie praktycznie z żadnymi sytuacjami. W pewnej chwili zaczęłam się zastanawiać, czy jakby JJ powiedział, że ubóstwia makaron z serem to ona uciekłaby ze złamanym sercem.... tak to właśnie wygląda w ich przypadku. Choć JJ jest bohaterem, którego polubiłam mimo początkowej niechęci (1 tom), to Julki z każdą kolejną stroną nie potrafiłam przetrawić. Ja piórkuje.... JJ stać cię na kogoś lepszego!

Ostatnie 50 stron książki to jakiś absurd... To co się zadziało... nie umiem określić skali głupoty. Wiem, że autor/ka może napisać co tylko chce, ale musi to mieć ręce i nogi... a tu jakby nagle z kapelusza naprawdę wyszedł królik... a przecież to tylko trik, sztuczka... Czy bawiłam się dobrze? Na początku tak, ale im dalej w las tym gorzej. Niestety tym razem nie wyszło, ale nie rezygnuję z książek autorki, gdyż parę jej pozycji wciąż czeka w kolejce, i mam nadzieję kolejnym razem trafię na jakąś perełkę.

Ostatnio zauważam, że książki dwutomowe niestety nie utrzymują poziom. Kolejna i ostatnia część zawiodła mnie na grubej linii.

Widać, że autorka musiała sporo poczytać książek na temat tatrzańskich gór, K2 a także samej alpinistyki. Tak rzeczowo ukazała piękno zdobywania gór i ryzykowania...

Rozwiń

Zwiń

Książki Melissy znam już od jakiegoś czasu, i w większości te historie do mnie przemawiają. Jednak czasem zdarzają się i takie jak ta, która nie do końca gra melodię, którą chcę słuchać.

Autorka stworzyła dość długi wstęp, który szczerze trochę mnie zaskoczył. Zwykle początek to nagłe uderzenie, które szybko niknie, jakbyśmy nie do końca go odczuli, ale na więcej trzeba poczekać. Tu trochę zostało to przeciągnięte. Melissa Darwood wrzuciła w swoją książkę sporo ciekawostek, jak choćby coś dla fanów Coca-Coli, informacje tutaj mogą być dla nich zaskoczeniem. Czy też takie ciekawe wzmianki o historii, a nawet o przyrodzie. Bardzo lubię, gdy autorzy chcą w swojej książce przemycić jakąś ważną wiedzę lub uśmiadomić czytelnika w pewnych kwestiach.
Głównym wątkiem książki miała być Larysa i spotkanie w swoim życiu dwóch tajemniczych mężczyzn, gdzie ma mieć problem z wyborem tego właściwego. To moim zdaniem tu się nie udało. Bardzo szybko wybiera tego jednego, a tego drugiego nie ma ochoty w ogóle oglądać, więc tu budowa tego wątku nie wyszła.
Dużo się działo nie zaprzeczę, ale bardziej między bohaterami, niż w ogólnej sytuacji w jakiej się znajdowali. Niestety wiele scen w książce zostało pominiętych, i mamy nagły przeskok z danej sytuacji, do kolejnej ale to pomiędzy gdzieś się zapodziało. To wprowadzało taki chaos, że stałam się mniej uważna, i nie wchłaniałam już tak historii jak na początku.
Mamy dwoje bohaterów, którzy prowadzą w tej historii narracje, ale jednego z nich nie chcę tu przetaczać, bo to będzie spojler. Dlatego powiem, że jedną z nich jest Larysa 18latka, która marzy o prawdziwej miłości, kocha marzyć, rysować, malować i nie miała jeszcze chłopaka, a strasznie jej zależy by kogoś znaleźć. Spotyka na swojej drodze dwóch kandydatów - Gabriela, który z początku wydaje jej się bardzo odpychający i niebezpieczny oraz Daniela, który kusi ją swoim wyglądem, nieprzeciętnym językiem ale coś jednak w nim ją niepokoi. Oboje ukrywają sekret. Jeden z nich jest Guardianem tym dobrym który chroni ludzi przed decyzją nicości, a drugi Tentatorem, czyli tym złym, który namawia ich do skończenia ze swoim życiem. Obaj są odwiecznymi wrogami, żyjącymi już wiele lat.
Zadziwiło mnie to, jak Larysa przekonała się do jednego z nich od tak, jakby wcześniejsze obawy nie istniały, i w zasadzie tak bardzo chce mieć faceta, że w sumie może to rzucić na dalszy plan. Jak to mówią miłość nie wybiera... ale serio? W taki sposób? Autorka w tym przypadku nie postarała się o zbudowanie emocji, które z fascynacji przeradzają się w miłość. To był po prostu nur w głęboką wodę i już.

Larista, to historia podobna do Śpiącej Królewny, którą książę musi obudzić z wiecznego snu. W tym przypadku jest na odwrót i to królewna musi uratować księcia z jego koszmaru. Dziwne sprzeczności w tym co mówili, a co robili były niestety nie do przyjęcia. W szczególności ten przeciągający się moment w którym on chce jej wyznać prawdę, a ona chce ją poznać. Przeciąga się to w nieskończoność, zamiast wyklarować w końcu w któreś z kolei rozmowie na ten temat. Niestety to było tak wkurzające, że cała przyjemność z innych ciekawych sytuacji została przez to przygnieciona i uduszona. Nie odpuszczam jednak, zabiorę się za kolejne dwie części i przekonam się, czy następczynie wypadną jednak lepiej.

Książki Melissy znam już od jakiegoś czasu, i w większości te historie do mnie przemawiają. Jednak czasem zdarzają się i takie jak ta, która nie do końca gra melodię, którą chcę słuchać.

Autorka stworzyła dość długi wstęp, który szczerze trochę mnie zaskoczył. Zwykle początek to nagłe ude...

Rozwiń

Zwiń

To nie było moje pierwsze spotkanie z twórczością autorki, ale zdecydowanie kolejne spotkanie nastąpiło po prawie 10 latach. Strasznie brakowało mi tego starszego klimatu fantastyki, jakiej teraz już nie sposób doświadczyć w nowo wydawanych książkach.

Jak zawsze Anne Bishop przeniosła mnie do świata pełnego magii, zawiłych problemów, i niesamowitych bohaterów. Autorka jak zawsze buduje swój świat na dialogach, ale nie zapominając o tle, który zdecydowanie nie jest przesadzony jeśli chodzi o opisy. Autorka stworzyła wizję książki, jak opowieść o Wilku i Czerwonym Kapturku. Tylko tym razem Wilk waha się nad zjedzeniem Kapturka.
Pomysł na fabułę porywający, nietypowy ale i przerażający bardzo. W szczególności tyczy się to Wieszczek Krwi, które nie bez powodu w radykalny sposób są traktowane. Głównym wątkiem jest to, gdzie Inni - terra indigena są skonfliktowani w odwiecznej wojnie z ludźmi lub jak oni zwą ich przyrównywać do pewnych stworzeń "małpami". Ten niesamowity zabieg, dwóch różnych światów, których do tej pory nie spotkałam w żadnej innej książce, strasznie mnie wciągnął i nie zaprzeczę szybko ją pochłonęłam.
Akcja toczy się wolnym rytmem, powodując przyjemne oczekiwania na coś zaskakującego. Autorka zgrabnie w danym momencie je podkręca. Głównie wszystko kręci się wokół Meg, oraz Innych, ale pojawia się wątek tajemniczej choroby, która atakuje zarówno ludzi, jak i Innych - po prostu zaczynają dziczeć.
Mamy tu sporo bohaterów. Simon - Inny - Terra Indigena przybiera zwierzęcą formę, jak i ludzką. Gardzi ludźmi, ale stara się ich zrozumieć, decyduje się na poszukiwaniu ochotnika, który będzie chciał dogadać się z ludźmi. Meg - człowiek - Wieszczka krwi, czyli Cassandra Sangue. Ukrywa pewien sekret, i ucieka przed oprawcami, tym samym decydując się na pracę u Simona. Inni, mają zupełnie inne wyobrażenie o traktowaniu takich jak Meg, przez ludzi. Sam, mały terra indigen, który utknął przez traumę w dzieciństwie w ciele małego wilczka, jednakże spotkanie z Meg, wszystko u niego zmienia. Są też takie stworzenia jak Tess, które ukrywają swoją prawdziwą naturę dla dobra innych, gdyż ich istnienie to czysta śmierć. Mamy tu różnych zmiennych, w kojoty, niedźwiedzie, wrony i wiele innych, a nawet same Żywioły, takie jak Zima, czy Ogień.
Pojawienie się Meg, zmienia coś w Innych, i daje nadzieję na jakieś porozumienie z ludźmi. Anne Bishop muszę przyznać, zaskoczyła mnie trochę nadając Meg dosyć straszną i przerażającą moc, której uaktywnienie jest bardzo wstrząsające. Najgorsze w tym jest to, jak dobrze obrazuje emocje takiego czynu, która w naszej rzeczywistości czasami ktoś sam na własnej skórze doświadczył.

Ogromnym plusem jest to, że główni bohaterowie, są w większości dojrzałymi ludźmi. A nie nastolatkami, jak zazwyczaj wybierają teraz takich bohaterów autorzy. Mamy tu nie tylko świetny przykład fantastyki, i tej otoczki niezwykłości, ale są tu też momenty w których dostrzegamy więź, która niespodziewanie zamienia się w coś więcej, a także problemy które dotyczą nie tylko postaci z książek, ale mają swoje odzwierciedlenie w rzeczywistości. Zakończenie jest dobre, ale nie rozwiązuje wszystkich problemów. Autorka postanawia zostawić je na następną część. Czekam na nie z niecierpliwością. Jakie to było dobre!

To nie było moje pierwsze spotkanie z twórczością autorki, ale zdecydowanie kolejne spotkanie nastąpiło po prawie 10 latach. Strasznie brakowało mi tego starszego klimatu fantastyki, jakiej teraz już nie sposób doświadczyć w nowo wydawanych książkach.

Jak zawsze Anne Bishop przeniosła mni...

Rozwiń

Zwiń

Pierwsze spotkanie z V.E. Schwab zakończyło się niepowodzeniem. Nawet 1 tomu nie byłam w stanie skończyć - mam na myśli Okrutną Pieśń - to była droga przez mękę. Postanowiłam jednak dać jej jeszcze jedną szansę, i cieszę się ogromnie że z niej zupełnie nie zrezygnowałam.

Autorka stworzyła powieść, w której mieszają się ze sobą dwa czasy: teraźniejszy i przeszły, jak i spojrzenia dwóch bohaterów. Zdecydowanie pomysł na historię spowodował, że nie tylko zaciekawia, ale i sposób jego ukazania angażuje czytelnika.
Jeśli chodzi o sam wątek przewodni jego tu nie brakuje, i pojawia się więcej nowych ciekawostek. Jak choćby mamy opisy związane z wydarzeniami historycznymi, czy różnymi miejscami, jak choćby Włochy, czy Paryż.
Główna akcja jednak dzieje się w Nowym Jorku. Poruszane są tematy seksualności, sprawy dobra czy zła, argumentujących czy w obecnej sytuacji, w jakiej znalazła się nasza bohaterka - kradzież wciąż jest kradzieżą, i czy ktoś na tym nie cierpi. Jednocześnie mamy tu kwestie związaną z tym, co są ludzie w stanie oddać, czy zrobić by jak za sprawą dżina z magicznej lampy, dostać lepsze życie.
Naszą bohaterką jest Addie LaRue, która zaprzedała swoją duszę, by ratować się od zgubnej przyszłości, która została jej narzucona. Chciała być wolna, i przez to krąży po świecie już od ponad trzystu lat. Cień, który przyjął imię Luc, mroczna postać tej historii, która podarowała - nie za darmo - to pragnienie Addie, skazał ją również na samotność. Zapomnianą przez wszystkich. Jednak pojawia się również i kolejny bohater Henry Strauss, który jako jedyny jej nie zapomina. Jednakże oboje nie zdają sobie sprawę ile ich łączy.
Bohaterowie są bardzo sympatyczni, dobrze wykreowani, i co nie zawsze się zdarza polubiłam aż za bardzo zły charakter, dla którego chciałam szczęśliwego zakończenia.

Tragedia bycia zapomnianym - wieczna tułaczka i samotność. To w pewnej chwili boleśnie odczuję za sprawą swego pragnienia nasza bohaterka. Autorka tą książką daje nam dobrą lekcję, by uważać o co i kogo się prosi, bo nic nie jest za darmo. Zakończenie bardzo dobre, zdecydowanie mnie zaskoczyło. Mogłam się spodziewać "tego" po poznaniu ich charakterów oraz sposobie ich postępowania, więc ogromny plus za dobrze dopracowaną końcówkę. Jednakże chcę przestrzec, przed jednym. Nie zniechęcać się na początku, gdyż trochę stron minie nim zacznie się dziać akcja, i pojawi się główny wątek. Jeśli ktoś nie przepada również za erotycznymi wątkami w książkach, to tu są one subtelnie przedstawione. Polecam!

Pierwsze spotkanie z V.E. Schwab zakończyło się niepowodzeniem. Nawet 1 tomu nie byłam w stanie skończyć - mam na myśli Okrutną Pieśń - to była droga przez mękę. Postanowiłam jednak dać jej jeszcze jedną szansę, i cieszę się ogromnie że z niej zupełnie nie zrezygnowałam.

Autorka stworzyła...

Rozwiń

Zwiń

Kolejne nowe incydenty w Liceum Freuda, to chleb powszedni. Tym razem autor postanowił wrzucić nas na jeszcze głębszą wodę.

Marcel Moss jak zawsze nie pozwala nam się w swojej książce nudzić. Super zagadka w tle, niepokojące zmiany w bohaterach, a przede wszystkim napięcie, które powoli jest czytelnikowi dawkowane. Autor również idealnie podkreślił temat życia w internecie, które zabiera samo piękno świata. Zamiast odczuwać jego piękno na własnych oczach, patrzymy na niego przez pryzmat telefonu.
Sama historia toczy się wokół poczuciu winy, strachu przed porażką, inności która dla wielu jest ciężka do zaakceptowania, a także podejrzenia względem najbliższych. Główny nurt książki został utrzymany, a samo wkroczenie w nowe problemy tylko jeszcze bardziej ją uwypukliło.
Akcja toczy się głównie w dwóch miejscach. W lesie, w którym przebywa drużyna Huberta - która w pewnym momencie musi walczyć o życie - oraz w szkole Freuda - gdzie mamy problem z akceptacją inności, oraz tajemniczym szantażystą.
W książce poruszane są takie tematy jak transpłciowość, w którym rówieśnicy prędzej są w stanie zaakceptować tą zmianę, niż rodzice - kolejny to problem ze znajomością w internecie, która przeradza się w szantaż emocjonalny i obawę. Jednakże moim zdaniem to właśnie temat z traumą i poczuciem winy, jest tu najbardziej ciekawy, który w pewnej chwili zamienia się w paranoję, i utratę trzeźwej zdolności oceny sytuacji. Rewelacyjne przedstawienie!

W połowie książki, domyśliłam się kim jest tajemniczy szantażysta, przez dziwne zachowanie jednego z bohaterów. Ale to nie odebrało mi przyjemności z kontynuowania książki. Zakończenie zapowiada kontynuację. Mimo tego, ta niespodzianka która ma miejsce na końcu książki była dla mnie już trochę zbyt irracjonalna. Za dużo przeżyła już szkoła Freuda, dla mnie to już zbyt mocny przesyt. Czy będę kontynuować dalsze losy bohaterów, zobaczę. Bo co za dużo, to niezdrowo. Ale samą książkę polecam!

Kolejne nowe incydenty w Liceum Freuda, to chleb powszedni. Tym razem autor postanowił wrzucić nas na jeszcze głębszą wodę.

Marcel Moss jak zawsze nie pozwala nam się w swojej książce nudzić. Super zagadka w tle, niepokojące zmiany w bohaterach, a przede wszystkim napięcie, które powoli j...

Rozwiń

Zwiń

Dobrnęłam do finału losów Antoniego Mokrzyckiego. Tak jak poprzednie części, i ta przedstawia wysoki poziom, na który potrzebowałam trochę czasu, bo tej lektury nie sposób przeczytać i zapomnieć.

Autor stworzył kolejną książkę którą nie sposób przeczytać dla przyjemności. To pozycja w której W. Dutka chciał czytelnikowi dać możliwość przeżycia po swojemu kart historii Polski. Co najważniejsze, jest w niej sporo prawdy.
Antoni Mokrzycki nasz bohater, tym razem zmierzyć musiał się z Sowietami i stanąć przeciw Polakom - komunistom. Zaczął współpracować z wywiadem Ameryki OSS, z ludźmi ze wsi, a przede wszystkim żyć ze swoimi demonami. Monika Mokrzycka, przetrzymywana w obozie koncentracyjnym, walczy o życie i o synka. Kamil Wilk, również przebywający w obozie, potem współpracownik komunistów, a w końcu człowiek z lasu. Golda Cwajnblum, żydówka, uratowana przez komunistów, żyjąca tylko w jednym celu - nienawiścią. Tak trudno było mi ostatni raz czytać o ich losach, i w końcu ich pożegnać.
Wojna i walka, jako główny wątek książki była jak zawsze trudna. Po przeczytaniu książki, nie mogę powiedzieć że zaczęłam pałać miłością do Niemców, czy Rosjan. Przez zakorzeniony w nas strach, ból i krzywdę jaką doznali nasi przodkowie oraz nasz kraj - nie sposób inaczej. Cieszę się, że również była mowa o Ukraińcach, którzy również brali udział w zabijaniu Polaków, bo o tym nie można zapominać.
Jeśli chodzi o akcję książki, to nie ona była tu najważniejsza. Takiej książki nie sposób przeczytać jednym tchem. Czasem wymagała dłuższego przemyślenia, przetrawienia. Za to wzbudzała przeróżne emocje, jak choćby trwogę, czy też poruszenie.
Człowiek jest tylko człowiekiem, a wojna ludzi zmienia, w najgorszym razie zezwierzęca. Antoni to bohater, który jest idealnym tego przykładem, że piętno wojny zostaje z człowiekiem do końca życia.

To co było moim zdaniem najważniejsze w książce, to nie tylko historia Polski, czy też ukazanie pewnych osobliwości inaczej, ale wiara w Boga oraz żywot matki. Postradanie zmysłów było łatwe. Upadek, złamanie nie było niczym dziwnym, ale wiara w Boga zmieniała ludzi i dawała nadzieję, która ludziom wtedy była potrzebna. Natomiast ukazanie znaczenia matki, pokazała ogromną więź matki i dziecka, która jest w stanie przezwyciężyć śmierć. Ta kwestia w szczególności - jako kobieta - odczułam. W pewnej chwili, poczułam jak oczy mi wilgotnieją. To po prostu trzeba przeczytać. Dla mnie historia Antoniego i reszty się zakończyła, ale czuję że zostanie już ze mną na zawsze. Polecam!

Dobrnęłam do finału losów Antoniego Mokrzyckiego. Tak jak poprzednie części, i ta przedstawia wysoki poziom, na który potrzebowałam trochę czasu, bo tej lektury nie sposób przeczytać i zapomnieć.

Autor stworzył kolejną książkę którą nie sposób przeczytać dla przyjemności. To pozycja w któ...

Rozwiń

Zwiń

Już dawno nie zdarzyło mi się, by jakaś książka tak mnie zmęczyła i jednocześnie uradowała jaką ulgę odczułam, z tego iż udało mi się dobrnąć do jej końca. To jedna z tych książek, którą nie polecałabym nikomu - głównie za obrzydzenie pewnej kultury i kraju w dość dosadny sposób.

Autorka stworzyła swoją historię praktycznie bez fabuły, a próba jej odnalezienia wiązała się z tym, że czułam coraz większy chaos, gdyż tam co pół strony były przeskoki różnych sytuacji i czasu. Nie zachwyciła mnie jako czytelnika niczym, a wręcz udało jej się stworzyć taki obraz Korei - kultury, ludzi, ogólnie całości - w taki sposób by tylko mnie odpychała.
Głównym wątkiem w książce były operacje plastyczne, jakim poddają się w Korei młode dziewczyny wierząc, że w ten sposób coś będą znaczyć. Pokazała, jak bardzo potrafią zadłużyć się do końca życia, byle tylko coś "poprawić". Jednakże sposób w jaki to pokazała, był moim zdaniem zbyt drastyczny. Dodatkowo postanowiła ubogacić swoją opowieść o tematy takie jak samobójstwa, presję otoczenia, kontrola mężczyzn nad kobietami, brutalność, alkoholizm, wyuzdany tryb życia jako normalność, depresję i wiele innych. To tylko mogło spowodować, że zamiast wynosić coś z tej książki miałam ochotę rzucić ją w kąt i przestać czytać tą skrajnie przesadzoną opowieść, która pokazywała Koreę jako kraj, który praktycznie idzie ku autodestrukcji.
Bohaterów mamy bez liku, ich los całkowicie stał mi się obojętny w momencie, gdy dostrzegłam jak słabo wyraża autorka ich emocję. Czyli od samego początku książki praktycznie. Jedynie zakończenie ukazało jakąś namiastkę ich charakterów, które przez całą książkę były szare jak kartka papieru.

Ciężko mi wyobrazić sobie życie w Korei, gdy sama nigdy nie odwiedziłam tego kraju i raczej nie planuję. Zupełnie nie interesowałam się tym krajem, więc moja wiedza o nim jest dosyć mała. Jednakże trudno mi uwierzyć w to, że ten kraj i jego społeczność można postrzegać tylko jako coś strasznego, przerażającego i odpychającego. Bo tak właśnie przedstawiła mi obraz tego kraju autorka, tym bardziej odczułam absmak i niechęć poszerzania wiedzy na jego temat. Choć zakończenie wydaję się jedynym promyczkiem tej książki, to nie wystarczy. Nie przekonuje mnie, i stanowczo mówię tej pozycji - Nigdy więcej!

Już dawno nie zdarzyło mi się, by jakaś książka tak mnie zmęczyła i jednocześnie uradowała jaką ulgę odczułam, z tego iż udało mi się dobrnąć do jej końca. To jedna z tych książek, którą nie polecałabym nikomu - głównie za obrzydzenie pewnej kultury i kraju w dość dosadny sposób.

Autorka ...

Rozwiń

Zwiń

Pamiętam ten dzień, jak na Targach Książki w Krakowie było spotkanie z Jojo Moyes, i miałam tą przyjemność ją zobaczyć. Jednakże nie czytałam żadnej jej książki, więc słowem się nawet nie odezwałam, jednak widziałam ten tłum dziewczyn, które zachwycały się jej książkami. W końcu pierwszą książkę autorki mam już na koncie. Jednak, czy gdyby teraz była okazja to bym z nią chciała porozmawiać... mam mieszane uczucia.

Opowieść jaką stworzyła autorka jest zdecydowanie lekka, niewymagająca, a przede wszystkim odniosłam wrażenie, że ta historia została dokładnie przemyślana, pod pewnymi względami. W szczególności wzmianki i ciekawostki o wodnych stworzeniach były fascynujące, i ukazały jak ludzie na ogół traktują te stworzenia. Wątek romantyczny w tej książce wypadł dosyć słabo, bo historia głównie skupia się na Zatoce, hotelu i powstrzymaniu inwestycji. Zdecydowanie ta książka skupia się bardziej na psychologicznym aspekcie straty i depresji. Było zbyt kreatywnie. Równie dobrze, ta książka mogłaby być o 1/3 chudsza, i od razu stałaby się bardziej atrakcyjniejsza, bo mi zabrakło tej prostoty. Za dużo opisów, które wszystko zdominowały. Co do samych bohaterów nie mam im nic do zarzucenia, autorka wie co robi to widać od razu. Jednakże... ta narracja... prowadzona przez sześć różnych postaci... niestety nie przepadam za takim zabiegiem. Dobrze poznać ich życie, przemyślenia to jest ważne, ale co za dużo to niezdrowo.

W ogólnym rozrachunku ta historia nie była zła, ale niestety nie spodobało mi się to, że wątek przewodni książki całkowicie został odsunięty na bok, by przypomnieć sobie o nim dopiero 100 stron przed końcem książki. Zakończenie nie zaskoczyło, a wręcz poczułam ulgę kiedy doszłam do jego końca. Mam w planach dać autorce jeszcze jedną szansę, bo w kolejce czeka książka, która doczekała się ekranizacji, więc liczę że po prostu jak na początek źle trafiłam.

Pamiętam ten dzień, jak na Targach Książki w Krakowie było spotkanie z Jojo Moyes, i miałam tą przyjemność ją zobaczyć. Jednakże nie czytałam żadnej jej książki, więc słowem się nawet nie odezwałam, jednak widziałam ten tłum dziewczyn, które zachwycały się jej książkami. W końcu pierwszą k...

Rozwiń

Zwiń