[Opis – Wydawnictwo Zaczytani] Przekonaj się, ile zaryzykuje morderca, który zbyt długo tłumi swoje żądze. Życie na wolności jest pełne pokus. Kuba Sobański dobrze wie, jak trudno się powstrzymać, by po nie nie sięgnąć. Dzięki asystentce zajmującej się biurowcem ma dużo wolnego czasu, który spędza z Doną. Pełnoprawna już pani adwokat wciąż mieszka w jego penthousie, a on pomaga jej w prowadzeniu spraw karnych. Jednak pieniądze, czas i piękna kobieta nie są w stanie zagłuszyć jego morderczych myśli. Każdego dnia zmaga się z kuszącą siłą nałogu. Pragnie mu się oddać, ale wciąż szuka bezpiecznej metody.

Tymczasem w Krakowie dochodzi do serii morderstw, w których giną młode brunetki. Sprawcą jest Mim – zamaskowany mężczyzna, którego nagranie z ukrytej kamery zna całe miasto. Kiedy prowadzący dochodzenie Dorian zauważa podobieństwa między zbrodniami Mima i dawnymi Rzeźnika Niewiniątek, Kuba próbuje zbliżyć się do śledztwa. Sam jednak staje się pionkiem w czyjejś grze.
Nie dostrzega bowiem wroga, który wcale nie próbuje się ukrywać.

Wywiad z Adrianem Bednarkiem, autorem „Pokusy diabła”

Marcin Waincetel: Od pojawienia się na rynku cyklu o Kubie Sobańskim minęła już dekada. Antybohater, który zyskał oddane i liczne grono czytelników, przeżywa właśnie „Pokusę diabła”, najnowszą przygodę zapisaną w siódmym już tomie. Czy Sobański bardzo zmienił się przez ten czas? Mam tutaj na myśli twoje pierwotne wyobrażenie o postaci, które zostało skonfrontowane z kolejnymi powieściami.

Adrian Bednarek: Czas szybko leci, w lipcu minęło dziesięć lat, odkąd postawiłem ostatnią kropkę w „Pamiętniku…” i zacząłem szukać możliwości, żeby zadebiutować. Wtedy nie przypuszczałem, że przygody Kuby aż tak się rozrosną. Owszem, dość szybko zacząłem pisać drugi tom, ale to była zwykła potrzeba twórcza, chęć przeżycia kolejnych przygód z tym bohaterem, podparta nadzieją, że kiedyś pojawi się w księgarniach, a nie logiczna kalkulacja. (śmiech) Na przestrzeni siedmiu tomów – i dekady – Kuba cały czas się zmienia, tak po ludzku, zbiera doświadczenia, dojrzewa, spotyka nowe osoby na swojej drodze. To wszystko ma na niego wpływ, a jednocześnie jego najgorsza potrzeba, przekleństwo, które popycha go do zabójstw, ciągle w nim siedzi.

W jednym z naszych ostatnich wywiadów przyznałeś, że Kuba jest klasycznym przykładem nałogowego mordercy, który czuje głód i musi go zaspokoić. Zabijanie jest dla niego jak narkotyk, toksyczna używka, emocjonalne więzienie. Na kartach książki „Pokusa diabła” można byłoby wysnuć wniosek, że Sobański ma szansę na odejście od nałogu. Nie brakuje mu pieniędzy, ekonomicznego komfortu, pięknej kobiety u boku. A mimo to trawi go wewnętrzny demon. Dlaczego? Czy dla Kuby jest szansa na jakiekolwiek ocalenie?

Komfort życia nie jest jego największym priorytetem i bynajmniej nie wpływa na możliwość odejścia od nałogu. Stanowi jedynie wygodne uzupełnienie codzienności, pozwala łatwiej pokonywać przeszkody, ale bez względu na to, jak układa sobie życie, robi to świadom swojego nałogu. Nie wiem, czy jest szansa na ocalenie, umysł Kuby ciągle się rozwija, on praktycznie od pierwszego tomu próbuje pozbyć się swojego przekleństwa, ale bezskutecznie.

„Pokusa diabła” to oczywiście nie tylko psychologiczny obraz charakterów, ale również kryminalna zagadka. W Krakowie dochodzi do serii morderstw, w których giną młode brunetki. Nieoczywistym sprawcą jest Mim. Figura bardzo symboliczna. Skąd wziął się pomysł na tego antagonistę?

Na przestrzeni całej serii stworzyłem różnych zabójców. Była choćby Sonia, Rozpruwacz z Krakowa, jego córka Ada Remiszewska. Myślę, że czytelnicy lubią, gdy po świecie Kuby krążą takie postacie. Mnie ich wymyślanie sprawia przyjemność. Szykując się do siódmego tomu, pomyślałem sobie, że skoro nigdy jeszcze nie stworzyłem naśladowcy, to chyba najwyższa pora spróbować. Dalej to rozwijało się samo w mojej głowie.

W niezwykle skrupulatny sposób prowadzisz zabójczą grę z czytelnikami – ich oczekiwaniami i przewidywaniami, nawet wyrobionych odbiorców gatunku czekają zaskoczenia. W jaki sposób najlepiej oddać kryminalno-sensacyjną intrygę? Co jest dla ciebie najważniejsze w konstrukcji fabularnej zagadki spod znaku thrillerów?

W moim przypadku nie ma przepisu na taką konstrukcję – gdyby istniał, pisarskie życie byłoby dużo prostsze! Jak wiesz, nie piszę klasycznych kryminałów, tylko thrillery z dość nietypowymi bohaterami. To wymaga sporej elastyczności. Każda historia jest inna, różni się charakterem, klimatem, wachlarzem postaci. Podobnie intryga, dużo rzeczy wychodzi w trakcie, rzadko znam rozwiązanie zanim zacznę pisać. Najciekawiej robi się wtedy, gdy pozwalam postaciom decydować. Tylko zwykle efekt ich działań wymaga jeszcze większego kombinowania.

W procesie poznawania Sobańskiego – naszej czytelniczej, bardzo specyficznej relacji, która wiąże się z odkrywaniem jego tajemnic – istotna jest oczywiście jego przeszłość. Emocjonalne podstawy, charakter, wykształcenie. Dzięki znajomości litery prawa Sobański może unikać błędów, ale równocześnie zadawać najważniejsze pytania związane z czystością sumienia, prawem, etyką…

Kuba Sobański jest przede wszystkim sprytnym i wyrachowanym seryjnym mordercą, w pełni świadomym swoich potrzeb. Stara się je zaspokajać, jednocześnie zabezpieczać przed wpadką i układać sobie codzienne, wygodne życie. Dlatego postawił na zawód adwokata. Dzięki temu wie, na jakie błędy można sobie pozwolić, obcuje z innymi przestępcami, wyciąga wnioski i buduje karierę. Przyznam, że nigdy nie odbierałem poczynań Kuby na zasadzie manifestacji większych idei, chcę po prostu tworzyć dobre, satysfakcjonujące historie, natomiast ocenę i interpretację zostawiam czytelnikom.

W posłowiu do książki dziękujesz za emocjonalne wsparcie swojej żonie, synowi, ale zwracasz się również do szeregu specjalistów z zakresu prawa tudzież patomorfologii, którzy potrafią uwiarygodnić twój świat przedstawiony. Wspominasz choćby o zabawie w oskarżyciela i obrońcę, przestrzeganiu litery prawa i znajomości procesów… Czy zatem kryminały są dla ciebie mrocznym odbiciem rzeczywistości? Czy są jednak od niego ucieczką? 

Dla mnie pisanie książki jest ucieczką do świata fikcji, co nie znaczy, że nie dbam o realizm. Research zawsze staram się robić tak dokładnie jak tylko pozwalają mi moje możliwości. Tworzę mroczne historie, w których ta zła strona ostro walczy o swoje, i inteligentne, czarne charaktery wykorzystują różne możliwości, żeby osiągnąć cel, przy okazji nie dając się zamknąć. Niezbędna do nadania wiarygodności takim historiom jest fachowa wiedza. Dlatego chętnie korzystam z pomocy patologa, prokuratora, różnych prawników. Czasami wyciągnięcie bohatera z tarapatów staje się wyzwaniem dla wszystkich, którzy mi pomagają. (śmiech) Przy okazji poznałem wiele ciekawych osób, których nie poznałbym, gdyby nie moja praca. 

Jakie są twoje literackie plany? I co jeszcze przygotowuje – poza historią Sobańskiego – Adrian Bednarek?

Niedawno skończyłem pisać drugi tom pewnego thrillera, który pojawi się w przyszłym roku. Szczegółów nie mogę zdradzić, powiem tylko, że będzie mrocznie, a główna bohaterka jest bardzo nieszablonowa i podobno dość mało sympatyczna… I to bynajmniej nie moja opinia. Lada dzień zabieram się za pisanie kolejnej książki, ale oczywiście tu też muszę szczegóły zachować dla siebie. W mojej głowie i w laptopie cały czas coś się dzieje, w świecie zewnętrznym skupiam się na promowaniu najnowszej książki, czyli „Pokusy diabła”.

O autorze

Adrian Bednarek – urodzony w 1984 roku w Częstochowie. Uwielbia pisać historie, w których głównymi bohaterami są skomplikowane czarne charaktery. Autor 19 opublikowanych powieści oraz kilku opowiadań. Laureat nagrody Złoty Kościej za powieści: „Skazany na zło” (2018), „Zapomniany” (2021) oraz „Pamiętnik diabła” (2022), zdobywca tytułu Thriller Roku 2021 wortalu Granice.pl za powieść „Zapomniany”. Czytelnicy określają go mianem mistrza thrillerów psychologicznych i jedynym w swoim rodzaju kreatorem psychopatycznych postaci.

Chcesz kupić „Pokusę diabła” w cenie, którą sam/-a wybierzesz? Ustaw alert LC dla tej książki!

Książka jest już dostępna w sprzedaży online.

Artykuł sponsorowany, który powstał przy współpracy z wydawnictwem.