Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nadal pamiętam urokliwą „Sen o Okapi” tej autorki. Zachwycała nie tylko treścią, ale i przecudnej urody okładką i długo oraz nieustępliwie świeciła triumfy na bookstagramach. Ja przekornie zapoznałam się z nią dosyć późno, ale nadal pamiętam pierwszą myśl po ostatniej stronie - Ja chcę jeszcze raz! I ten zachwyt pozwolił mi zapamiętać nazwisko Mariany Leky.

Gdy dowiedziałam się o nowej książce, wiedziałam, że będę brać i czytać w ciemno. Sympatyczne Wydawnictwo Otwarte postanowiło umożliwić mi tą rozrywkę nieco wcześniej, za co niniejszym dziękuję.

W ostatnich słowach czytam - „Musi być czuć. Inaczej coś nie gra”. I o to się właśnie rozchodzi. Niech zatem koniec będzie początkiem.

Jaka pierwsza książka przyjdzie Ci na myśl jeśli spytam o taką, która wzbudziła pierwsze pozytywne emocje, taką czystą radość dzieciaka na huśtawce? „ Dzieci z Bullerbyn” ? Jakiś tom „Jeżycjady”? „ Przygody Tomka Sawyera” ? Kryminał Joanny Chmielewskiej ? Nie oceniam. Wybierz sobie. To są te emocje.

Czasami czytam o jakiejś książce, że taka zabawna ale do mnie jakoś nie trafia. Niby wiem do czego autor zmierza ale jakby wycelował i nie trafił. A pani Leky trafia. Aż chce się puścić dalej w świat. Śmiej się ze mną. Chodzi o taki dar trafiania w odpowiednie wspomnienia - czy to z wizyty u ortopedy, który woli leczyć duszę, albo w salonie fryzjerskim, co to „ jak nie widać cen, to te rzeczy kosztują tyle co helikopter” czy w końcu z doświadczeń z wszelkiej maści infoliniami. No bo co ? Nie znasz?

Przewrotnie zatem, nie są to wszelkiej maści smutki. A nawet jeżeli trochę są, to wyobraź sobie kogoś bliskiego, co wszystko przykre zawsze przemienia w pozytywne. Każdy zna kogoś takiego. Jak Ci życue daje cytryny to zrób z nich lemoniadę.

Brakuje takich zwyczajnie, a jednak trochę niezwyczajnie pozytywnych książek. Ta jest jedną z nich.

Nadal pamiętam urokliwą „Sen o Okapi” tej autorki. Zachwycała nie tylko treścią, ale i przecudnej urody okładką i długo oraz nieustępliwie świeciła triumfy na bookstagramach. Ja przekornie zapoznałam się z nią dosyć późno, ale nadal pamiętam pierwszą myśl po ostatniej stronie - Ja chcę jes...

Rozwiń Zwiń

„Chińskie psy jadają lepiej niż lekarze w Korei Północnej”. Ten cytat chyba najlepiej obrazuje z jaką skalą nędzy i głodu spotkamy się zgłębiając historię Korei Północnej od czasów Kim Ir Sena. Miałam pewną świadomość biedy i komunistycznych ograniczeń ale ten reportaż pokazał mi, z jak wielu aspektów nie zdawałam sobie sprawy i nadal jest mi ciężko wyobrazić sobie tak skrajny nonsens.

Nie to jednak sprawiło, że uważam ten reportaż za jeden z najlepszych jakie czytałam. Jest on skonstruowany po mistrzowsku. Nie ma tu latania po wątkach i okresach czasu. Opowieść płynie z jednej strony chronologicznie ale obraca się wokół historii szóstki Koreańczyków, którym udało się uciec do Korei Południowej. Z rozmów z nimi powstało to wspaniałe świadectwo. Stali się bohaterami dramatu, z którymi łatwo się zaprzyjaźniłam i kibicowałam przez całą podróż.

Reporterka do końca pozostaje jedynie uchem i notesem. Jest cieniem, o którym niekiedy zapominałam. Bez krytyki i oceny choć przy takim temacie zapewne nie było to łatwe. Doskonała robota.

„Chińskie psy jadają lepiej niż lekarze w Korei Północnej”. Ten cytat chyba najlepiej obrazuje z jaką skalą nędzy i głodu spotkamy się zgłębiając historię Korei Północnej od czasów Kim Ir Sena. Miałam pewną świadomość biedy i komunistycznych ograniczeń ale ten reportaż pokazał mi, z jak wi...

Rozwiń Zwiń

Mówią, że to pierwszy literacki true crime. Na pewno jeden z lepszych. Przeczytałam sporo z tego gatunku ale jak wiele z nich pamiętam? Cały kunszt Capote’a polega na tym, że bez mrożących krew w żyłach szczegółów stworzył historię, o której trudno będzie zapomnieć. Od lat twierdzę, że współcześni autorzy powinni uczyć się od klasyków. Wcale nie musi być czerwono na ścianach. Wcale nie muszą się prześcigać w najokrutniejszych torturach. Jak dla mnie daje to skutek odwrotny od zamierzonego. Po tygodniu o nich zapominam.

U Capote’a znakomite jest również to, że w równej mierze skupił się na ofiarach jak i oprawcach. Ich narracje toczyły się wręcz jednotorowo. Powstała z tego ciekawa analiza genezy zła. Pod koniec nie byłam pewna komu współczułam bardziej.

Doskonała, wyjątkowa rzecz. Polecam

Mówią, że to pierwszy literacki true crime. Na pewno jeden z lepszych. Przeczytałam sporo z tego gatunku ale jak wiele z nich pamiętam? Cały kunszt Capote’a polega na tym, że bez mrożących krew w żyłach szczegółów stworzył historię, o której trudno będzie zapomnieć. Od lat twierdzę, że wsp...

Rozwiń Zwiń

Są kobiety, które po przekroczeniu pewnej granicy wytrzymałości traum i upokorzeń, mają tylko dwa wyjścia - obstalować sobie grubszą skórę albo zginąć. Wera jeszcze się na drugi świat nie wybiera.

Tymczasem trzeba pochować Dżokeja, jej właśnie zmarłego męża i na tym Wera postanawia się skupić. Z całą swoją siłą i zadziornością. Kiedyś mówiło się na takie kobiety - nie daje sobie w kaszę dmuchać.

Wera, fryzjerka męska zna życie. Nie tędy, to owędy. To się sprzeda, to się pożyczy, to się zamaluje. Jak trzeba, sama zniesie szafkę. Baba nie do zdarcia.

Wspaniała narracja i koloryt. Świetny język i przedni humor. Niespodziewanie, jest to mój faworyt do tegorocznej Nike.

Są kobiety, które po przekroczeniu pewnej granicy wytrzymałości traum i upokorzeń, mają tylko dwa wyjścia - obstalować sobie grubszą skórę albo zginąć. Wera jeszcze się na drugi świat nie wybiera.

Tymczasem trzeba pochować Dżokeja, jej właśnie zmarłego męża i na tym Wera postanawia się s...

Rozwiń Zwiń