Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Przeczytałam tę książkę, bo byłam ciekawa co autorka wymyśli. Czytuję od pewnego czasu jej internetowy pamiętnik, więc interesowało mnie, jak odbiorę jej książkę. Podobno pierwsze takie zwykłe czytadło (dziewczyna choruje na sm i tego dotyczyła jej pierwsza książka, której, z racji tematyki, nie odważyłam się przeczytać).
Tę przeczytałam. Autorka ma rację. To czytadło. Każdemu piszącemu cokolwiek życzyłabym jednak takiej lekkości. Autorka sobie po prostu pisze. I ta "poprostość" tak mnie ujęła.
Spodobało mi się fajne przejście z chaotycznego trochę przelewu myśli (pierwsze jakieś 20-30 stron, podczas których chciałam cisnąć książeczkę w kąt) do momentu, kiedy autorka zaczyna opowiadać płynnie i sensownie i trwa to już do końca pozycji. Dopiero wtedy zrozumiałam, że był to zamierzony manewr. Trudny, jak dla początkującej, ale chwali się jej odwaga, że spróbowała. I - że wybrnęła.
Bałam się trochę tego stwierdzenia w opisie, że książka jest o miłości. Pisząc o miłości bardzo łatwo otrzeć się o banał. Bałam się, że Anna Bartuszek popełni harlequin. Romansową, ckliwą historyjkę. Ale...nie jest to ani romansowe, ani, o zgrozo - ckliwe i chociaż treść jest prosta, czyta się to z przyjemnością bo te słowa poniekąd koją. Nie nazwałabym jej książką o miłości. Bardziej o ludziach jej szukających (?)
Podsumowując: czyta się lekko, treść nie ubogaca specjalnie mojego wewnętrznego ja (ale przecież to czytadło), nie chce się kończyć i...no cóż, ja czekam na następną "niechorobową" książkę autorki.

Przeczytałam tę książkę, bo byłam ciekawa co autorka wymyśli. Czytuję od pewnego czasu jej internetowy pamiętnik, więc interesowało mnie, jak odbiorę jej książkę. Podobno pierwsze takie zwykłe czytadło (dziewczyna choruje na sm i tego dotyczyła jej pierwsza książka, której, z racji tematyki, nie odważyłam się przeczytać).
Tę przeczytałam. Autorka ma rację. To czytadło....