Jesteśmy społecznością, która kocha książki

  Przyznaję się do śnienia na jawie. Niekiedy zaciskam silnie
powieki, wstrzymuję oddech, oczyszczam myśli, a w uszach słyszę jedynie
dudnienie własnego pulsu. Między rytmicznymi uderzeniami serca odliczam czas,
ten utracony. Książka spoczywa biernie na kolanach. Wodzę palcami po chłodnej
okładce, a pod opuszkami czuję wypukłe litery. Ich znaczenie już dawno się rozmyło.
Wystarczy jedno słowo nieopatrznie rozlane na papierze, by w umyśle otworzyły
się wrota do przeszłości. Kilka wspomnień zatopiłam w sercu jak owady w
bursztynie. Zapach sosen, miękki mech pod stopami, letni wietrzyk i aromatyczne
borowiki w koszyku. Dzieciństwo, szukanie chatki Puchatka, wyobraźnia malująca
świat wokoło. Przewracam stronę w umyśle i widzę babcię wieszającą zasłony,
tańczy do przyśpiewki o pięknej dziewczynie, dziadek wesoło nuci, za oknem
krzew róż. Przerzucam strony. Pierwsza miłość pachnie perfumami ze słodką nutą,
tonę w jej objęciach, ostatnie letnie promyki tańczą w szkolnej sali. Serce
nieco przyspiesza, przypominam sobie te oczy w blasku słońca, tajemnicze plamki
na zielonej tęczówce, nasze czarne kruki. Rozluźniam powieki, wspominam szum
fal, zapach słońca, skrzypienie przy każdym kroku. Drobinki gorącego piasku
uderzają o moje łydki, żegnam się z morzem, żegnam się z dawnymi miłościami,
notuję w sercu ten moment. Nic dwa razy się nie zdarzy, przytulam do siebie
pamięć, choć chciałabym wrócić do tamtych małych chwil. Może najcenniejsze są
te szczegóły ukryte w naszej pamięci?   

  Przyznaję się do śnienia na jawie. Niekiedy zaciskam silnie
powieki, wstrzymuję oddech, oczyszczam myśli, a w uszach słyszę jedynie
dudnienie własnego pulsu. Między rytmicznymi uderzeniami serca odliczam czas,
ten utracony. Książka spoczywa biernie na kolanach. Wodzę palcami po c...

więcej

mniej

1

Link