Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książka napisana sama w sobie myśl doktryny szoku. Zaczyna się od szoku, czyli opisów makabrycznych eksperymentów z deprywacją sensoryczną z lat 50. A następnie utrzymuje się analogię, że tak jak w przypadku nieudanych eksperymentów psychiatrycznych, tak samo USA po wojnie próbuje wpływać na rozwój państw rozwijających się poprzez terapie szokowe podparte terrorem.
To co trzeba zapisać na plus, to że pisze o wielu mniejszych państwach, które wycierpiały ze strony korporacji, lub junt sponsorowanych przez CIA. I że Argentyna to nie tylko Evita, tylko całkiem krwawy Peron. Prawdę mówiąc nie miałem tego aż tak silnej świadomości przed lekturą. O Boliwi w ogóle nic nie wiedziałem. Książka zawiera sporo informacji, dość ogólnych, ale które dobrze znać by mieć szersze pojęcie. Nawet jeśli nie damy się ostatecznie przekonać do koncepcji posępnych macek Blackwater oplatających świat.

Książka napisana sama w sobie myśl doktryny szoku. Zaczyna się od szoku, czyli opisów makabrycznych eksperymentów z deprywacją sensoryczną z lat 50. A następnie utrzymuje się analogię, że tak jak w przypadku nieudanych eksperymentów psychiatrycznych, tak samo USA po wojnie próbuje wpływać na rozwój państw rozwijających się poprzez terapie szokowe podparte terrorem.
To co...

Zbiór opowieści z Chin poświęconych losom kobiet zebrane przez chińską dziennikarkę radiową. Historię pojedynczych kobiet, ale w pewien sposób reprezentacyjne dla wielu pokoleń. Niewiele historii kończy się dobrze. Gwałty, małżeństwa wymuszone, brak miłości, brak szacunku, brak nadziei, redukcja inteligentnego człowieka do roli służącego, brak zasad, używanie władzy jako narzędzia do własnych celów, strach mediów by nie powiedzieć za wiele i nie skończyć w więzieniu. Książka wymusza wątpliwości, że żyjemy w wspaniałych czasach.

Zbiór opowieści z Chin poświęconych losom kobiet zebrane przez chińską dziennikarkę radiową. Historię pojedynczych kobiet, ale w pewien sposób reprezentacyjne dla wielu pokoleń. Niewiele historii kończy się dobrze. Gwałty, małżeństwa wymuszone, brak miłości, brak szacunku, brak nadziei, redukcja inteligentnego człowieka do roli służącego, brak zasad, używanie władzy jako...

Lubię styl Jagielskiego. Skupia się on bardziej na kraju i ludziach, których opisuje, a nie na swoich przygodach.
Reportaż opowiada o wojnach w Ugandzie i dziecięcych żołnierzach. I jest to opowieść bardzo smutna, bo czuć w niej, że nawet w najlepszych warunkach jeszcze długa droga przez Ugandą, bo mieszkańcy zbyt są przywiązani do zabobonów i gotowi są uwierzyć w duchy, i w oparciu o tę wiarę dokonać zbrodni. I to nie przeminie jeszcze przez długi czas.

Sama historia wojny uderza jako jeden z najbardziej bezsensownych konfliktów. W przypadku wojen Rosji przynajmniej jest przyczyna "zachowanie strefy wpływów". Ale w wojnie Armii Boga nie ma celu. Nie ma bitew. Wojna z zemsty i złudzeń o własnej wielkości.

I ta wiara w własną wyjątkowość prześladuje kraj również ze strony dwóch prezydentów. Z czego jeden jest po prostu dyktatorem, a drugi "dorosłym dzieckiem".

Jeden z trzech rozdziałów poświęcony jest nieletnim żołnierzom. Porwanym z wiosek i zmuszonych do walki jako partyzanci. Zmuszenie do morderstw i okrucieństwa. Część z nich przeżywa i ucieka. Teoretycznie istnieją programy przywrócenia ich do społeczeństwa, ale noszą stygmat.

Książka przypomina o strasznych rzeczach, które dzieją się gdzieś w dalekich stronach.

Lubię styl Jagielskiego. Skupia się on bardziej na kraju i ludziach, których opisuje, a nie na swoich przygodach.
Reportaż opowiada o wojnach w Ugandzie i dziecięcych żołnierzach. I jest to opowieść bardzo smutna, bo czuć w niej, że nawet w najlepszych warunkach jeszcze długa droga przez Ugandą, bo mieszkańcy zbyt są przywiązani do zabobonów i gotowi są uwierzyć w duchy, i...