Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Dawno nie czytałam tak chaotycznej książki. Chaotycznej i momentami miałam wrażenie nieprofesjonalnej. Jestem przekonana, że całość dałoby się o wiele lepiej ułożyć i nie zaburzyć efektu rozmowy. Nie pomaga też skład. Na początku te niebieskie chmurki i wyróżnienia nawet mi się podobały, ale później dokładały się tylko do efektu chaosu. Co ciekawe - te uwagi odnoszą się głównie do trzech pierwszych rozdziałów. Nie wiem, kto to rozplanowywał, ale początek tej książki jest naprawdę zniechęcający.
CAŁA RECENZJA: https://mira-bell.blogspot.com/2023/08/podstawowa-stewardesy-caa-prawda-o.html

Dawno nie czytałam tak chaotycznej książki. Chaotycznej i momentami miałam wrażenie nieprofesjonalnej. Jestem przekonana, że całość dałoby się o wiele lepiej ułożyć i nie zaburzyć efektu rozmowy. Nie pomaga też skład. Na początku te niebieskie chmurki i wyróżnienia nawet mi się podobały, a...

Rozwiń Zwiń

Gdy już myślałam, że poziom tej książki niczym mnie nie zaskoczy okazało się, że najlepiej można ją podsumować takim stwierdzeniem: jest to absurdalna, patetyczna książka, przewidywalne są nie tylko plot twisty, ale nawet dialogi (nie żartuję - przy odrobinie wyobraźni i odrobinie znajomości kultury można się domyślić, co będą mówili bohaterowie), brakuje jej kreatywności i ogólnie jest żenująca. A fakt, że to audiobook sprawiał, że wszystkie jej najgorsze cechy były podniesione do kwadratu. Naprawdę chciałam, aby ta książka mi się spodobała, ale ona z czasem zamiast stawać jaśniejsza, robiła się coraz bardziej durna.
CAŁA RECENZJA: https://mira-bell.blogspot.com/2023/08/absurdalna-i-przewidywalna-ulimatum.html

Gdy już myślałam, że poziom tej książki niczym mnie nie zaskoczy okazało się, że najlepiej można ją podsumować takim stwierdzeniem: jest to absurdalna, patetyczna książka, przewidywalne są nie tylko plot twisty, ale nawet dialogi (nie żartuję - przy odrobinie wyobraźni i odrobinie znajomoś...

Rozwiń Zwiń

Prawdę czyta się bardzo szybko i zaskakująco przyjemnie, chociaż momentami jest napisana nieco zbyt na luzie (autor bardzo stara się być fajny, ale daje to raczej efekt żenujący niż interesujący; czasami bywa wręcz zupełnie niepotrzebnie infantylnie i takie wstawki wybijają z czytania, bo bardzo zwracają na siebie uwagę). Jest to książka anegdotyczna i historyjkowa oraz nieco powierzchowna, ale przykłady wybrane przez autora dobrze ilustrują to, o czym pisze. Rozdziały mają jakieś tematy przewodnie: a to prasę (jeden z ciekawszych, bo obrazuje wiarę ludzi w słowo pisane oraz to, że papier wszystko przyjmie), a to geografię (zarówno zmyślone obiekty, jak i kraje oraz osiągnięcia podróżników), mamy też rozdział, który jest portretami kilku oszustów.
CAŁA RECENZJA: https://mira-bell.blogspot.com/2023/07/historyjkowo-prawda-krotka-historia.html

Prawdę czyta się bardzo szybko i zaskakująco przyjemnie, chociaż momentami jest napisana nieco zbyt na luzie (autor bardzo stara się być fajny, ale daje to raczej efekt żenujący niż interesujący; czasami bywa wręcz zupełnie niepotrzebnie infantylnie i takie wstawki wybijają z czytania, bo ...

Rozwiń Zwiń

Nadzy nie boją się wody to książka wywołująca dysonans poznawczy – na korzyść publikacji. Bo książki o uchodźctwie – o uciekaniu przed wojną – nie powinno się tak dobrze czytać. Autor ma talent do budowania kilkuzdaniowych, trafnych, obrazowych portretów osób, które spotyka na swojej drodze, łączyć opowieść o sobie (bo postanawia przejść drogę razem ze swoim przyjacielem Omarem, chociaż jest to nieco bardziej skomplikowane) i spójnie wplatać w to informacje prawne, dane statystyczne oraz cytaty – i to także z poezji (ogólnie książka jest pełna przypisów!).
Książka dotyczy roku 2016 i muszę napisać, że w 2023 po prawie dwóch latach od zajęcia Kabulu przez talibów, lektura jest dziwna – w znaczeniu, że już te kilka lat temu wydostanie się z kraju były trudne i drogie, a teraz czytelnik musi zdawać sobie sprawę, że wszystko to, co zostało opisane jest jeszcze straszniejsze, trudniejsze i bardziej niebezpieczne.

Nadzy nie boją się wody to książka wywołująca dysonans poznawczy – na korzyść publikacji. Bo książki o uchodźctwie – o uciekaniu przed wojną – nie powinno się tak dobrze czytać. Autor ma talent do budowania kilkuzdaniowych, trafnych, obrazowych portretów osób, które spotyka na swojej drodz...

Rozwiń Zwiń

Ciekawa książka dla wszystkich zainteresowanych orientalistyką i językoznawstwem oraz krajami, którymi zajmuje się A. Pisowicz. Oraz samym profesorem, bo książka często zbacza na autobiograficzne tory.
Książka ma 18 krótkich rozdziałów-wywiadów i bywają one nierówne - a pod koniec ma się już wrażenie, że podejmowane zagadnienia bardzo się powtarzają. Czasami też prowadzący rozmowę w ogóle nie nawiązują do odpowiedzi udzielonych przez profesora, tylko lecą dalej z pytaniami jak ze skryptu i rozmowy tracą na płynności - choć odpowiedzi pozostają w większość fascynujące.

Ciekawa książka dla wszystkich zainteresowanych orientalistyką i językoznawstwem oraz krajami, którymi zajmuje się A. Pisowicz. Oraz samym profesorem, bo książka często zbacza na autobiograficzne tory.
Książka ma 18 krótkich rozdziałów-wywiadów i bywają one nierówne - a pod koniec ma się ...

Rozwiń Zwiń

Tonalnie książka ma dwa bieguny: jedzeniowo-domowa opowieść autorki o jej odczuciach na temat Korei Południowej w tym aspekcie oraz raczej smutnych opowieści Koreanek o ich życiu rodzinnym. I wydaje się, że istnieje tu nieprzekraczalna granica. Autorka może w Korei czuć się jak u siebie, doceniać babciną kuchnię, rozpisywać się o jedzeniu, ale nie dotyczy jej całe społeczne i kulturowe obciążenie, jakiemu poddawane są Koreanki. To nie jest zarzut, ale nie można ukryć, że pozycja dziennikarki z dalekiego kraju jest dosyć wygodna. W moim odbiorze (i im dalej w książkę, tym bardziej) następowało tu czasami pewne stracie w narracji: wrażeniem domowości odbieranym przez autorkę na ulicach i w punkach z jedzeniem Seulu kontra opowieściami o rodzinnym życiu jej rozmówczyń. Momentami wydaje się to nieco powierzchowne, ale w częściach dotyczących historii i kultury przedstawione jest wiele szczegółów i kontekstów, które nie są za często poruszane. Trzeba pamiętać, aby czytając, nieco oddzielać to, co autorka chce przekazać nam od siebie, to, jak kreuje kontekst kulturowy i historyczny Korei oraz umiejscowienie w tym wszystkim jej rozmówczyń. Nie powinno być to trudne, bo te części są od siebie wyraźnie oddzielone.
CAŁA RECENZJA: https://mira-bell.blogspot.com/2023/06/wrazenie-domowosci-kontra-rodzinne.html

Tonalnie książka ma dwa bieguny: jedzeniowo-domowa opowieść autorki o jej odczuciach na temat Korei Południowej w tym aspekcie oraz raczej smutnych opowieści Koreanek o ich życiu rodzinnym. I wydaje się, że istnieje tu nieprzekraczalna granica. Autorka może w Korei czuć się jak u siebie, d...

Rozwiń Zwiń