Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nie umiem przekonać samej siebie do tego, że "Lolita" jest fikcją. Na ogół autorzy książek fikcyjnych umieszczają gdzieś punkt kulminacyjny.

Nie umiem przekonać samej siebie do tego, że "Lolita" jest fikcją. Na ogół autorzy książek fikcyjnych umieszczają gdzieś punkt kulminacyjny.

Zadziwiające, jak naprawdę piętnastoletnie były bohaterki. Też tyle mam, i wszystko odbieram i postrzegam tak samo. To się chyba nigdy nie zestarzeje. Zawsze będzie aktualne. Czytając to, czułam się, jakbym czytała coś naprawdę prawdziwego i głębokiego, a nie jedynie historię o nastolatkach i zakochaniu. Zawsze, gdy o tym myśle, nie mogę mówić, a teraz, gdy piszę, trzęsą mi się ręce i schnie mi w ustach. Nawet nie pamiętam, czy to, co odczuwam w związku z tą książką, było napisane bezpośrednio, czy wyczytałam to spomiędzy wierszy. Nieważne.

Zadziwiające, jak naprawdę piętnastoletnie były bohaterki. Też tyle mam, i wszystko odbieram i postrzegam tak samo. To się chyba nigdy nie zestarzeje. Zawsze będzie aktualne. Czytając to, czułam się, jakbym czytała coś naprawdę prawdziwego i głębokiego, a nie jedynie historię o nastolatkach i zakochaniu. Zawsze, gdy o tym myśle, nie mogę mówić, a teraz, gdy piszę, trzęsą mi...

Jedyne, co mogę zarzucić tej książce, to to, że urywanie wątków (wbrew ogólnemu zamysłowi) nie wyszło tajemniczo, lecz tak, jakby całość była niedopracowana i jakby autorka próbowała uczynić opowieść na siłę mroczną.
Nienawidzę słowa "tajemniczy", a taki był pomysł na postać Alicji. Nie, żeby choć "skomplikowany" - po prostu """"tajemniczy"""". Taki, żeby nie dało się jej za nic wytłumaczyć. Wolałabym mimo wszystko, aby gdzieniegdzie pozostały wskazówki, aluzje, coś, co mnie troche oświeci, wbije w fotel, przekona, że może mam rację, sprawi, że zacznę gryźć palce i wargi. Pewnie świetnie bym się bawiła, dopowiadając sobie motywy tego wszystkiego. Może miałabym wrażenie, że mam rację? Kto wie?
Ale popełnienie samobójstwa tylko po to, aby zrobić komuś na złość, na pewno nie zostało wystarczająco wyjaśnione. Nawet, jeśli powód mogący pchnąć do tego którąś ze słabszych jednostek(KOGOKOLWIEK??) naprawdę istnieje, to NA PEWNO nie jest to ten, który sprawił, że Alicja się zabiła. Na pewno. Cała ta tajemniczość poszła się kochać. To nie powinno być chyba tak, że moja przygoda z książką zaczyna się na pierwszej stronie, a kończy na ostatniej?
Marzę o ekranizacji. Byleby tylko odpowiedni reżyser dorzucił tam trochę smaczków od siebie. Aby to wszystko, tak naprawdę, w głębi, trzymało się kupy. Widzę tam mnóstwo długich ujęć i mało muzyki, która miałaby nadawać nastrój - można by się lepiej skupić na osobistej interpretacji słów i gestów. Można by z tego zrobić historię naprawdę wprawiającą w zamysł.

Jedyne, co mogę zarzucić tej książce, to to, że urywanie wątków (wbrew ogólnemu zamysłowi) nie wyszło tajemniczo, lecz tak, jakby całość była niedopracowana i jakby autorka próbowała uczynić opowieść na siłę mroczną.
Nienawidzę słowa "tajemniczy", a taki był pomysł na postać Alicji. Nie, żeby choć "skomplikowany" - po prostu """"tajemniczy"""". Taki, żeby nie dało się jej...