Jesteśmy społecznością, która kocha książki

,,Czarodzieje mogą wszystko" to jedyna książka, którą przeczytałam po raz drugi. Miałam 8 lat. Mama wypożyczyła mi ją w bibliotece. Przeczytałam. Bardzo mi się spodobała, ale przecież nie mogę przeczytać jej jeszcze raz, bo inne książki też czekają... Zapomniałam tytułu.
Miałam 11 lat. Znalazłam ją na półce w szafie mojej kuzynki. Zaczęłam czytać. Dopiero później zdałam sobie sprawę, że kiedyś ją już czytałam.
Osobiście gorąco polecam wszystkim, dzieciom i tym, których do dzieci się już raczej nie zalicza.

,,Czarodzieje mogą wszystko" to jedyna książka, którą przeczytałam po raz drugi. Miałam 8 lat. Mama wypożyczyła mi ją w bibliotece. Przeczytałam. Bardzo mi się spodobała, ale przecież nie mogę przeczytać jej jeszcze raz, bo inne książki też czekają... Zapomniałam tytułu.
Miałam 11 lat. Znalazłam ją na półce w szafie mojej kuzynki. Zaczęłam czytać. Dopiero później zdałam...

Będę szczera. Kilka razy się popłakałam. Dlaczego akurat Percy i Annabeth musieli spaść do Tartaru? To moi ulubieni bohaterowie, więc bardzo się o nich bałam. Masakra. Ale książka sama w sobie była rewelacyjna. Jak zwykle duża dawka śmiechu. Zresztą jak wszystkie książki Ricka.

Będę szczera. Kilka razy się popłakałam. Dlaczego akurat Percy i Annabeth musieli spaść do Tartaru? To moi ulubieni bohaterowie, więc bardzo się o nich bałam. Masakra. Ale książka sama w sobie była rewelacyjna. Jak zwykle duża dawka śmiechu. Zresztą jak wszystkie książki Ricka.

Książka jest świetna. Prawdę mówiąc, nie mogłam się od niej oderwać. Czytałam ją nawet na matmie w szkole, ale w końcu pani zauważyła i kazała robić zadania przy tablicy. Nic nie pomogło. Na przerwie znowu siedziałam z nosem w książce. Twórczość Ricka oparta jest na dużym poczuciu chumoru. To było jakoś tak:

Annabeth czasami była tak pogrążona w myślach, że nasza rozmowa przebiegała mniej więcej tak:
Percy: Cześć, jak leci?
Annabeth: Oh, nie dzięki.
Percy: No dobra... Ale jadłaś coś dzisiaj?
Annabeth: Chyba Leo ma teraz wah(ch)tę. Zapytaj jego.
Percy: No tak. Mówił dziad do obrazu.
Annabeth: Dobra, za chwilę.

Przykład z ,,Krwi Olimpu":
[...] Percy zajadał się wielką stertą niebieskich naleśników (o co mu chodzi z tym niebieskim jedzeniem?), podczas gdy Annabeth robiła mu wyrzuty za oblanie ich zbyt wielką ilością syropu.
- Utopiłeś je! - narzekała.
- Ej, jestem synem Posejdona - odparł. - Nie mogę utonąć. Moje naleśniki też nie.
Naprawdę genialna książka!!!

Książka jest świetna. Prawdę mówiąc, nie mogłam się od niej oderwać. Czytałam ją nawet na matmie w szkole, ale w końcu pani zauważyła i kazała robić zadania przy tablicy. Nic nie pomogło. Na przerwie znowu siedziałam z nosem w książce. Twórczość Ricka oparta jest na dużym poczuciu chumoru. To było jakoś tak:

Annabeth czasami była tak pogrążona w myślach, że nasza rozmowa...