Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jedna z najlepszych książek, jakie czytałem.
Początek przynudnawy, ale warto przebrnąć. W 3/4 kilka rzeczy zostało przyspieszonych i nie ma żadnej informacji że minęło tyle czasu..
Polecam.

Jedna z najlepszych książek, jakie czytałem.
Początek przynudnawy, ale warto przebrnąć. W 3/4 kilka rzeczy zostało przyspieszonych i nie ma żadnej informacji że minęło tyle czasu..
Polecam.

Największe rozczarowanie.
Książka jest o 300 stron za długa. Autorka rozwlekła "fabułę" dziejącą się w jeden dzień na ponad trzystu stronach. Ciągle powtarza te same frazesy, jedną scenę skopiowała dwa razy.
Mamy małżeństwo - Adama i Livię. Zbliża się jej 40-tka. Planowała ją od 20 lat i ciągle o niej myślała, co dla mnie jest co najmniej bzdurne. Ogólnie są oni zarysowani w jakiś sposób, określeni. Podobało mi się chyba to, że Adam jeździ motocyklem. I to trzymało mnie przy tej książce. Ogólnie czyta się to szybko, chociaż druga połowa książki niesamowicie się ciągnie, bo ciągle dostajemy te same bzdury.
Całe rozwiązanie jest KOMPLETNIE DO DUPY i według mnie przekreśla całą książkę. Przez pół książki wiemy, o co chodzi, a Livia mówi Adamowi o tej wielkiej tajemnicy dopiero 50 stron przed końcem. A tą tajemnicą jest że ich córka z kimś tam miała romans. Zaś Adam ma jeszcze większą tajemnicę, która tym razem jest bardzo zła i naprawdę zmienia życie tych bohaterów. Temat jest ciekawy, ale realizacja jest kompletnie do kitu. Mamy powiedzianą motywację obu bohaterów i możemy utożsamić się z nimi, ale to za mało.

Największe rozczarowanie.
Książka jest o 300 stron za długa. Autorka rozwlekła "fabułę" dziejącą się w jeden dzień na ponad trzystu stronach. Ciągle powtarza te same frazesy, jedną scenę skopiowała dwa razy.
Mamy małżeństwo - Adama i Livię. Zbliża się jej 40-tka. Planowała ją od 20 lat i ciągle o niej myślała, co dla mnie jest co najmniej bzdurne. Ogólnie są oni...

Prosta historia, której finał po trosze da się przewidzieć. Autorka ma strasznie rozwlekły styl pisania, potrafi rozwlekać pierdoły na kilkanaście stron, powtarza wiele razy to samo. Największy zarzut to szantaż emocjonalny. Wymuszone, niepotrzebne. Autorka próbuje wymusić na nas płacz jakąś ckliwą historyjką o małej dziewczynce, która próbuje radzić sobie ze śmiercią matki oraz główna bohaterka, która dostaje w twarz tekstem, że mąż jej nie kocha.
Główna bohaterka stwierdza żeby wrócić do miasta rodzinnego i odwiedzić ojca. Spotyka się ze starym przyjacielem, gdzie już przy pierwszym spotkaniu wskakuje mu do łóżka. Strasznie żałosne.
Jej mąż to też kompletny palant, a bohaterka wraca do niego jak gdyby nigdy nic, wiedząc że go już nie kocha, ale ze względu na dziecko łudzi się, że to się zmieni.
Główna bohaterka naiwna, jej decyzje bzdurne.
Szkoda, że autorka tak dużo miejsca poświęciła na relację bohaterki z Nickiem i na wątek o jego córce, zamiast też troszkę czasu poświęcić przyszłości bohaterki po rozwodzie. Przydałby się jakiś epilog, cokolwiek.
Jeśli jesteście w dołku emocjonalnym, nie czytajcie tej książki.

Prosta historia, której finał po trosze da się przewidzieć. Autorka ma strasznie rozwlekły styl pisania, potrafi rozwlekać pierdoły na kilkanaście stron, powtarza wiele razy to samo. Największy zarzut to szantaż emocjonalny. Wymuszone, niepotrzebne. Autorka próbuje wymusić na nas płacz jakąś ckliwą historyjką o małej dziewczynce, która próbuje radzić sobie ze śmiercią matki...