Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Mocna pozycja, ociekająca kobiecością ze wszystkimi jej blaskami i cieniami. Wspaniale napisana – każde zdanie jest dopracowane. Opowiadania są dosyć kontrowersyjne, chociaż nie są podane w przesadzony sposób. Bije od nich autentyczność. Punktem wspólnym opowiadań jest wiara (lub jej brak) i jej miejsce w życiu różnych kobiet. Brak tutaj jednak patetyzmu, wręcz przeciwnie, relacja z Bogiem jest tłem dla toczącego się, często trudnego życia.

Mocna pozycja, ociekająca kobiecością ze wszystkimi jej blaskami i cieniami. Wspaniale napisana – każde zdanie jest dopracowane. Opowiadania są dosyć kontrowersyjne, chociaż nie są podane w przesadzony sposób. Bije od nich autentyczność. Punktem wspólnym opowiadań jest wiara (lub jej brak)...

Rozwiń Zwiń

Muszę przyznać, że zawiodłam się tą książką. Bardzo obiecujący pomysł na fabułę został zabity ubogim warsztatem literackim. Mamy tu coś jakby wersję soft „Gry o tron” – i to jest pozytyw. Niezwykle ciekawie wymyślone uniwersum ze smokami, królestwami władającymi poszczególnymi żywiołami i zasobami. Mamy też turniej rycerski, potyczki polityczne i wszystkie tego typu elementy, które nadają smaczku fantastyce.

Niestety główna bohaterka jest mdła i irytująca. Ma 22 lata, a jest strasznie infantylna i płaczliwa. Ponadto, mam wrażenie, że jest ona tylko tłem dla wydarzeń. Sama nie bierze czynnego udziału w tym, co się dzieje. Znajdziemy tu też wątek romantyczny, który byłby w porządku, gdyby nie dialogi na poziomie szkolnych „końskich zalotów”. Czytając, czułam dreszczyk wstydu.

Na pochwałę zasługuje opisana relacja rodzeństwa: głównej bohaterki z jej bratem. Podobało mi się, jak autorka dobrze rozwinęła ten wątek. Kolejnym pozytywem są opisy walk na turnieju, tutaj też miło mi się czytało, chociaż nie ukrywam, że trochę tego mało, w porównaniu do opisów strojów i makijażów.

„Smocze kryształy. Sekrety władców” to dosyć interesująca pozycja, niestety podana w nieciekawej formie. Czytało się całkiem przyjemnie, jednak na kolejną część już się nie skuszę.

Muszę przyznać, że zawiodłam się tą książką. Bardzo obiecujący pomysł na fabułę został zabity ubogim warsztatem literackim. Mamy tu coś jakby wersję soft „Gry o tron” – i to jest pozytyw. Niezwykle ciekawie wymyślone uniwersum ze smokami, królestwami władającymi poszczególnymi żywiołami i ...

Rozwiń Zwiń

„Ptasiek” to arcydzieło literatury pięknej, jestem zachwyconą tą pozycją. Jest to powieść wielowarstwowa, inteligentna, poruszająca do głębi. Po pierwsze, wspaniały warsztat literacki sprawia, że tę książkę czyta się z przyjemnością. Po drugie, autor porusza trudne tematy w sposób pozornie lekki, dając czytelnikowi przestrzeń na własne przemyślenia.

Tytułowy Ptasiek jest chłopcem zafascynowany światem przyrody, a konkretnie ornitologią. Fascynacja przeradza się w fanatyzm, który powoduje, że chłopak coraz bardziej odcina się od świata ludzi. Autor pięknie przedstawił kruchą granicę pomiędzy geniuszem a szaleństwem. Aspekt zawiłości ludzkiej psychiki jest tu trochę zbliżony do „Lotu nad kukułczym gniazdem”. Nasuwa się wątpliwość co do tego, co jest „normalne”, a co „szalone”. Czy osoby chore psychicznie nie są po prostu ludźmi, którzy lepiej rozumieją świat?

Myślę, że szczególny szacunek dla autora należy się za świetnie skonstruowaną krytykę wojny. Wharton bardzo obrazowo przedstawił to, w jaki sposób wojna potrafi odcisnąć piętno na zwykłych ludziach. Wskazuje jej okrucieństwo i bezsensowność w sposób, który czytelnikowi na długo zapadnie w pamięć.

„Ptasiek” jest lekturą zdecydowanie wartą polecenia. Pokuszę się o stwierdzenie, że każdy wręcz powinien ją przeczytać obowiązkowo.

„Ptasiek” to arcydzieło literatury pięknej, jestem zachwyconą tą pozycją. Jest to powieść wielowarstwowa, inteligentna, poruszająca do głębi. Po pierwsze, wspaniały warsztat literacki sprawia, że tę książkę czyta się z przyjemnością. Po drugie, autor porusza trudne tematy w sposób pozornie...

Rozwiń Zwiń