Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Zaginiona dziewczyna" to twór, który jednocześnie wywołuje we mnie rozczarowanie i sprawia satysfakcję z przeczytania książki od deski do deski. Historia dwójki nowojorczyków, Nicka i Amy skazanych na powrót w jego rodzinne strony, pisana jest na zmianę przez oboje, z perspektywy czasu liczonego względem dnia tytułowego zaginięcia. Wspomniane rozczarowanie, która rodzi się przy lekturze pierwszych (ręce w górę 'kindlarze') dziesięciu procent książki niepostrzeżenie przeradza się w żywe zainteresowanie, co dalej. Nazbyt infantylne, przesłodzone początkowe rozdziały (Amy, błagam, kto pisze w taki sposób!?) oddają miejsce coraz bardziej gorzkim relacjom ze wspólnego życia. Zanim się zorientujesz stajesz gdzieś po środku zamkniętego konfliktu nie wiedząc, po której ze stron się opowiedzieć. To właśnie nieustanne i naprawdę zaskakujące zmiany w biegu wydarzeń działają bardzo na korzyść książki (brawo Gillian Flynn). Niestety znacznie słabiej patrzy się na dzieło jako hybrydę gatunkową. Aspiracje są spore, opowieść lewituje między diagnozą społeczną, psychoanalizą chorobowo zmienionej jednostki a rasowym kryminałem. Niestety nie pozostaje konsekwentna w żadnym z tych kierunków. W ciągu zdarzeń książce najbliżej do kryminału, chociaż sam koniec nie pozostawia złudzeń, że o coś zupełnie innego w tej historii chodzi.

"Zaginiona dziewczyna" to twór, który jednocześnie wywołuje we mnie rozczarowanie i sprawia satysfakcję z przeczytania książki od deski do deski. Historia dwójki nowojorczyków, Nicka i Amy skazanych na powrót w jego rodzinne strony, pisana jest na zmianę przez oboje, z perspektywy czasu liczonego względem dnia tytułowego zaginięcia. Wspomniane rozczarowanie, która rodzi się...