Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„Ballada ptaków i węży” budzi inne emocje niż „Igrzyska Śmierci”, ale jest równie intrygująca i dobrze napisana.

Historia opisana jest oczami młodego Snowa. To samo w sobie stanowi wyzwanie, zważywszy na to, kim stał się on później, ale autorka podołała. Ukazała nam losy bystrego, ambitnego chłopca, który początkowo budzi sympatię, z czasem jednak uwidaczniają się u niego mroczne instynkty, chęć kontroli i bezwględne dążenie do celu. Książka stara się odpowiedzieć na pytanie, do czego może posunąć się człowiek, aby urzeczywistnić swoje plany.
Lucy Gray również jest intrygującą bohaterką, barwną i niejednoznaczną. Ze swoim pochodzeniem oraz śpiewem stanowi odległe echo dla Katniss, ale jednocześnie jest inną postacią, której losy do końca pozostają zagadką.
Samo ukazanie 10 Igrzysk wydaje się nieco rozczarowujące i mdłe po nieprzewidywalnych i medialnych spektaklach, do jakich jesteśmy przyzwyczajeni z późniejszych Igrzysk. Uważam jednak, że dobrze pokazuje to realia po wojnie, burzliwe nastroje, mniej rozwniętą technologię oraz szukanie przez Organizatorów odpowiednich środków przekazu. Ciekawie było obserwować, jak znane nam już pomysły dopiero kiełkują. Podobało mi się rownież ukazanie genezy Igrzysk.

Historia rzeczywiście ma w sobie nutę baśni, tytułowej ballady, która chwyta za serca, ale kończy się gorzko. Na długo zostanie mi w pamięci.

„Ballada ptaków i węży” budzi inne emocje niż „Igrzyska Śmierci”, ale jest równie intrygująca i dobrze napisana.

Historia opisana jest oczami młodego Snowa. To samo w sobie stanowi wyzwanie, zważywszy na to, kim stał się on później, ale autorka podołała. Ukazała nam losy bystrego, ambitn...

Rozwiń Zwiń