Jesteśmy społecznością, która kocha książki

frazy jak diamenty szlifowane w zazębiający się mechanizm rozumowy. Świadomość, że ostatnie akapity pisane w dniach umierania. Kiedy spaceruję z psem po austriackich fortach o nim najpierw myślę, jeden z największych myślicieli ubiegłego wieku, a ta książka (czyli ten "najpóźniejszy" Wittgenstein) m.z. szczyt tych szczytów

frazy jak diamenty szlifowane w zazębiający się mechanizm rozumowy. Świadomość, że ostatnie akapity pisane w dniach umierania. Kiedy spaceruję z psem po austriackich fortach o nim najpierw myślę, jeden z największych myślicieli ubiegłego wieku, a ta książka (czyli ten "najpóźniejszy" Wittgenstein) m.z. szczyt tych szczytów

Powszechny zły odbiór czytelnika przeciętnego. Ale jeśli już Historia wybrała Michała H. na ważniejszego nihilizującego reprezentanta swojego pokolenia, to dobrze byłoby rozumieć, że za kilkadziesiąt lat wnusie czytelnika przeciętnego będą uczyć się o chcącej rozerwać ten tekst fizjologicznej tęsknocie za miłością. Przecie' nie że jak narrator mizantrop, to książka mizantropijna. Jeśli komuś nie odpowiada styl Autora, to można znaleźć (także w polskiej lit. np. "Pokolenie wyżu depresyjnego" Tabaczyńskiego) niemało bardziej "uduchowionych" narracji o kryzysie wieku średniego zbiegającym się z poczuciem kryzysu wartości na początku XXI w. Mimo to przeciętny czytelnik sięga i często po raz kolejny i po po raz kolejny się oburza - ja przeczuwam tu pokłosie tych przeklętych akcji promującej czytelnictwo, utożsamiających czytanie z intelektem, bo zamiast czytać, co lubi, przeciętny czytelnik sięga po książki "uznane". Chyba tak

Powszechny zły odbiór czytelnika przeciętnego. Ale jeśli już Historia wybrała Michała H. na ważniejszego nihilizującego reprezentanta swojego pokolenia, to dobrze byłoby rozumieć, że za kilkadziesiąt lat wnusie czytelnika przeciętnego będą uczyć się o chcącej rozerwać ten tekst fizjologicznej tęsknocie za miłością. Przecie' nie że jak narrator mizantrop, to książka...