Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Opinię piszę po zapoznaniu się mniej więcej z całą trylogią.

Cz.1
Może styl pisania trochę "suchy", postacie drętwe, ale pomysł wystarczająco mi to wynagrodził. Jeżeli ktoś lubi ciekawe koncepcje i nie dba aż tak o bohaterów, to Problem Trzech Ciał idealnie się wpisuje. Dobra intrygująca część, z chęcią sięgnęłam po następną.

Cz. 2
Najlepsza część trylogii, wciągnęłam bez problemu. Nie wiedziałam czy zabierać się za III-cią część ze względu na satysfakcjonujące zakończenie Ciemnego Lasu .
Największe minusy:
Bohaterowie
Spojrzenie autora na żeńskie postacie....

Cz.3
Prowadzę z nią aktywną wojnę i męczę do dziś.
Koncepcje wyskakują z rękawa niczym magiczne ścierki. Coraz to bardziej wymyślne i jednocześnie jakieś takie... Nudne. Bohaterowie są już tylko po to żeby było kogo śledzić podczas opisu kolejnych wyobrażeń autora.
Kobiety największym zagrożeniem Ziemi.

Przy scenie w Konstantynopolu od razu przewróciłam oczami, bo wiadomo było jaki "plot twist" się tu kryje.

Żałuję, że nie skończyłam na II części. Na pewno miałabym dużo lepsze wspomnienia z tej trylogii.

Wciąż uważam, że jest to dość ciekawa seria. Na pewno warto spróbować się z nią zapoznać. Trzeba tylko pamiętać żeby nie nastawiać się na śledzenie losów bohaterów, a raczej na zapoznawanie się z koncepcjami autora na temat rozwoju ludzkości.
Niestety, mimo jakiejś dozy oryginalności, wciąż jest to sci-fi utrzymane w utartych schematach. Duży nacisk na technologię, biologia zaniedbana. Jakoś mało to wszystko było rozwinięte, a jednocześnie przesycone niepotrzebnie szczegółowymi opisami technologii.

Opinię piszę po zapoznaniu się mniej więcej z całą trylogią.

Cz.1
Może styl pisania trochę "suchy", postacie drętwe, ale pomysł wystarczająco mi to wynagrodził. Jeżeli ktoś lubi ciekawe koncepcje i nie dba aż tak o bohaterów, to Problem Trzech Ciał idealnie się wpisuje. Dobra intrygująca część, z chęcią sięgnęłam po następną.

Cz. 2
Najlepsza część trylogii, wciągnęłam...

60% DNF

Klimat: 10/10
Nie jestem w stanie ocenić go pod kątem wiarygodności historycznej czy kulturowej, ale umiejscowienie powieści fantasy na bliskim wchodzie...Kocham. Dobrnęłam do 60% właśnie dzięki temu jak niepowtarzalne i magiczne jest umiejscowienie akcji....

Styl: 2/10
... Aż szkoda, że opisane w tak drewniany sposób. Powieść musi się czymś bronić i jeżeli ma bronić się tylko i wyłącznie klimatem - niech chociaż będzie to ciekawie opisane. Jestem w stanie skończyć trylogię tylko i wyłącznie dla zbudowanego świata, ale kiedy serwowane mam opisy rodem z podręcznika, to nie dam rady. Zwłaszcza, że tych opisów jest tak dużo i każdy sprawia, że mam ochotę raczej sięgnąć po gazetę niż czytać dalej.

Bohaterowie: 2/10
Są jak kartki papieru, które starają się ich opisać - płascy. Nahri to ta denerwująca bohaterka YA, która jedyne co potrafi to wkurzanie czytelnika. Nie mogłam jej znieść. Tak na prawdę nie mogłam tam znieść nikogo. Jedna wielka bezsmakowa papka. Ciężko skończyć powieść, w której nie ma ani jednego bohatera, któremu się kibicuje. Na podróż Dary i Nahri mam ochotę spuścić zasłonę zapomnienia.

Fabuła: 5/10
Z tego co wiem, trylogia opiera się na dworskich intrygach. No i tu jest główny powód, dla którego żegnam się z serią. Nie ma bohaterów, którzy dla mnie tę intrygę pociągną. Nie dbam o nich. Więc jak mam dbać o jakąkolwiek intrygę, w którą się wplączą.

Brak ciekawych postaci i dobrze opisanych relacji między nimi jest dla mnie największym minusem.
Powieść może spodobać się czytelnikom, którzy lubią YA i może chcą coś bardziej rozbudowanego, ale wciąż znajomego.

60% DNF

Klimat: 10/10
Nie jestem w stanie ocenić go pod kątem wiarygodności historycznej czy kulturowej, ale umiejscowienie powieści fantasy na bliskim wchodzie...Kocham. Dobrnęłam do 60% właśnie dzięki temu jak niepowtarzalne i magiczne jest umiejscowienie akcji....

Styl: 2/10
... Aż szkoda, że opisane w tak drewniany sposób. Powieść musi się czymś bronić i jeżeli ma...

Jak dobrze, że nie skusiłam się na nowe wydanie i postanowiłam wypożyczyć.
Pamiętam, że "Cud miód malina" autorki bardzo mi się podobały, ale Nikita...

Nudna, mdła, opisowa, ciągnąca się jak guma zdzierana z gorącego asfaltu.

Akcji nie było, a jak już miało się nadzieję, że gdzieś to zmierza, to wrzucane były opisy osób, które pojawiają się na parę linijek tekstu. Pełne wyjaśnienie okoliczności pani Jakiejśtam, która pewnego razu przyniosła bohaterce talerz zupy. Jednocześnie żadna postać nie jest mocniej zarysowana. Dużo wewnętrznej paplaniny o niczym, w kółko i w kółko na ten sam temat.

Na początku chciałam dotrwać do końca, przewijając opisy, bo miałam nadzieję, że w następnych tomach będzie lepiej, ale potem doszłam do wniosku, że w sumie to szkoda czasu.

Jak dobrze, że nie skusiłam się na nowe wydanie i postanowiłam wypożyczyć.
Pamiętam, że "Cud miód malina" autorki bardzo mi się podobały, ale Nikita...

Nudna, mdła, opisowa, ciągnąca się jak guma zdzierana z gorącego asfaltu.

Akcji nie było, a jak już miało się nadzieję, że gdzieś to zmierza, to wrzucane były opisy osób, które pojawiają się na parę linijek tekstu....