Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Czy można uciec od traum w drugą osobowość?” zdaje się nas pytać autor konfrontując ze sobą dwóch dekadentów w dość pesymistycznym, cmentarnym krajobrazie. Jednemu życie zabrał Wołyń, drugi – wciąż ma ochotę sam je sobie zabrać. Kiełkuje między nimi pseudoprzyjaźń unosząca się nad kieliszkiem wódki i mogiłą wspólnego znajomego. Są jak głos z zaświatów – „kiedyś żyliśmy tak jak wszyscy, teraz jesteśmy tylko iluzorycznym cieniem przeszłości”.
Oczywiście, pojawia się tu również motyw miłości. Nie jest tu jednak trywialnym i niewymagającym uczuciem. Zdaje się być cennym klejnotem, łaską, która rzadko kiedy trwa nieustannie. Czasem jednak staje się punktem zwrotnym, w którym świat staje do góry nogami i za te nogi można się złapać, żeby wygrzebać się z ruchomych piasków szarości i brudu.
Książkę czyta się na jednym wdechu. „Turysta” bowiem to pozycja o niezwykle minimalistycznej formie. Swoimi 76 stronami lawiruje na granicy opowiadania i pełnoprawnej powieści. Na szczęście ilość nie ma dla mnie większego znaczenia, kiedy na drugiej szali wagi położy się jakość. A ta książka jest po prostu świetnie napisana. Niesie ze sobą niebanalne przesłanie. Dotyka rzadko wybieranej problematyki. Czegóż więcej trzeba? Czy nie lepiej jest, kiedy autor pozbywa się waty słownej, żeby dotknąć nas głębiej, zarazić ideą, myślą, porazić czystym obrazem bez niepotrzebnych skaz?
Wbita w fotel przez zakończenie, nie potrafię odsunąć od siebie wrażenia, że miałam niesamowitą okazję odkryć pięknie błyszczącą perełkę. Chyba takie mam już szczęście, że wszystkie polskie debiuty, które zdarza mi się czytać okazują się być nie tylko świeże stylem i formą, ale też bardzo wartościowe. Możemy być z siebie dumni, a co!

http://literatura.juventum.pl/recenzje-ksiazek/kiedy-nie-mozna-byc-dluzej-soba/

Czy można uciec od traum w drugą osobowość?” zdaje się nas pytać autor konfrontując ze sobą dwóch dekadentów w dość pesymistycznym, cmentarnym krajobrazie. Jednemu życie zabrał Wołyń, drugi – wciąż ma ochotę sam je sobie zabrać. Kiełkuje między nimi pseudoprzyjaźń unosząca się nad kieliszkiem wódki i mogiłą wspólnego znajomego. Są jak głos z zaświatów – „kiedyś żyliśmy tak...