Jesteśmy społecznością, która kocha książki

BUNT I MOC WSPÓŁPRACY🔥🪙

„Płomień i reszka” to powieść, która zwyciężyła w konkursie organizowanym przez Wydawnictwo Poznańskie, We need YA, dzięki czemu została wydana właśnie pod szyldem tego imprintu.

Jestem nieco zdziwiona, że POLSKA fantastyka YA, dodatkowo będąca debiutem i powieścią-laureatką – przeszła bez większego echa. Być może sprawdza się tutaj prawidło głoszące, że bez kontrowersji nie ma atencji. Książka jest bowiem POPRAWNA jako młodzieżówka – co wcale nie znaczy, że nudna.

System klasowy/magiczny przedstawiony w „Płomieniu i reszce” jest całkiem ciekawy: nie będę wchodzić w szczegóły, ale ogół sprowadza się do tego, że każdy posiada jakąś umiejętność wywodzącą się z Duchowego Zwierzęcia/Opiekuna – co wiąże się z pewną legendą/mitem tego uniwersum. Najbardziej niezwykli są tzw. „Biali” – osoby, których Opiekunem jest istota koloru białego, np. łabędź lub biały orzeł. Bycie Białym oznacza dużą moc, ale też… nieszczęście. Bowiem Wielka Cesarzowa Samorei terroryzuje mieszkańców państwa, tropiąc dla własnych celów wszystkich Białych.

Soleil, narratorka opowieści, traktuje Mae i Dellę jak siostry. Ta ostatnia jest Białą – a w dodatku jest w ciąży, a zatem jej dziecko również będzie Białym. To sprawia, że wojsko cesarzowej w końcu przychodzi po Dellę, która od tej pory będzie zmagała się z koszmarnymi warunkami bycia niewolnicą cesarzowej.

Mąż Delli, Jax, załamuje się totalnie, ale Soleil i Mae nie mają zamiaru tak po prostu nie interweniować w sprawie bliskiej osoby. Wyruszają więc z odsieczą. I… oczywiście po drodze znajdują nowych kompanów w osobach nieco zawadiackich młodzieńców.

A nad Samoreą wisi widmo buntu, w który zaangażowani będą nasi bohaterowie...

W powieści mamy do czynienia z kilkorgiem bohaterów, a narracja prowadzona jest z punktu widzenia Soleil, od czasu do czasu przeplatana POV Delli. Pewnym dodatkowym wydawniczym smaczkiem jest fakt, że poszczególne części książki poprzecinane są grafikami przedstawiającymi konkretnych bohaterów. Jako fanartowo-ilustracyjny freak jestem ukontentowana 🙂

Całość jest pomyślana z polotem – widać inspiracje popularnymi motywami młodzieżowej fantastyki zachodniego kręgu kulturowego – ale jednocześnie nic nie zostało „zerżnięte” z innych tekstów. Ogół tej pozycji po prostu wpasowuje się w obecne trendy, bez wybiegania w jakieś odstępstwa – a więc też bez szczególnej oryginalności. Nie znaczy to jednak, że powieść nie ma swojego charakteru.

Ale tak patrząc na całość… jakoś nie do końca umiałam „zajarać się” całą historią. Co nie znaczy, że nie chciałabym wiedzieć, co będzie dalej 😉 Warsztat pisarski Klaudii Kołodziejczyk jest jak najbardziej w porządku, więc to debiutantka z potencjałem. Co mnie raziło? Moje „ulubione” stosowanie określenia koloru włosów jako synonimu do imienia postaci: „blondyn zrobił, brunet powiedział”. To jest jakaś plaga dzisiejszych czasów, więc byłoby fajnie, gdyby redaktorzy i korektorzy zwracali na to uwagę. Tym bardziej, że WeNeedYA, poza jedną pamiętną wpadką (cenię bardzo ten imprint, więc już dawno wybaczyłam), zwykle trzyma pod tym względem poziom.

Kołodziejczyk umie sprawnie prowadzić narrację i mimo bardzo licznych i dynamicznych scen akcji, autorce udało się uniknąć takiego „scenariuszowego” pisania, czyli tej wielkiej przesady w dominacji „showing” nad „telling”. Tutaj wszystko jest odpowiednio wyważone.

Podobało mi się też ukazanie siły przyjaźni/siostrzanej miłości, która potrafi przerodzić się w wielką determinację. I jeszcze coś, moim zdaniem ważnego: mnogość bohaterów sprawia, że mamy trochę do czynienia z tropem „zbierz drużynę”, ale przede wszystkim rzucało mi się tutaj w moje czytelnicze oczy to, że autorka z dużą finezją opisuje ogromną wartość umiejętności… współpracy. To cenne, bo historie fantasy raczej przyzwyczajają nas do tego „wybrańca”, indywiduum niosącego na barkach cały świat. Tutaj bardziej mamy takie „ramię w ramię” 🙂

Myślę, że to będzie dobra wiadomość, jeśli zaznaczę, że książkę spokojnie można polecić czytelnikom i czytelniczkom od 12 roku życia. To jest trafne i sprawiedliwe windowanie wieku potencjalnej osoby czytającej. Warto jednak zaznaczyć, że starsi czytelnicy też znajdą tu coś dla siebie – myślę, że dla wielu będzie to po prostu soczysta fantastyczna przygodówka – bez względu na wiek. Doszło jednak do tego, że omawiając młodzieżowe fantasy – trzeba zaznaczać, że to SERIO jest powieść odpowiednia dla nastolatków, a nie jakieś skryto-porno lokowane pod banderą młodzieżowego imprintu 😛

„Płomień i reszkę” mogę spokojnie polecić tym, którzy szukają fantasy młodzieżówki pełnej akcji. Taka pełnokrwista przygodówka z motywem buntu. Nie żadne romantasy, tylko akcja, rebelia i… kappy. Tak, tak, takie niewielkie demony wodne 😉

I jeszcze mały trigger warning, który zamieszczam na końcu, a nie na początku, bo nie dotyczy samej recenzji, niemniej – czuję się w obowiązku o tym poinformować.
Jeżeli ktoś cierpi na arachnofobię i objawia się to u niego dość silnie – może mieć problem z niektórymi scenami w tej książce. Wiem, jak trudne dla wielu są objawy tej fobii, dlatego nigdy nie bagatelizuję sprawy. Jeśli jednak nie lubicie tych wiadomych istot, ale nie przybiera to u Was wyjątkowo chorobliwego wymiaru – to spoko, w powieści to jedynie niewielki motyw 😉

Książkę dostałam od wydawnictwa w ramach współpracy recenzenckiej.
Recenzja pochodzi z mojej strony: https://www.facebook.com/photo/?fbid=306665048553995&set=a.174486528438515

BUNT I MOC WSPÓŁPRACY🔥🪙

„Płomień i reszka” to powieść, która zwyciężyła w konkursie organizowanym przez Wydawnictwo Poznańskie, We need YA, dzięki czemu została wydana właśnie pod szyldem tego imprintu.

Jestem nieco zdziwiona, że POLSKA fantastyka YA, dodatkowo będąca debiutem i powieści...

Rozwiń

Zwiń

POKOCHAJ SWOJEGO ELFA 🧝🌿

Nadszedł czas na recenzję pozycji, która jest tyleż przewidywalna, co zaskakująca. Za chwilę wytłumaczę, dlaczego 😛

„W objęciach magii. Miłość od elfiego wejrzenia” Kerrelyn Sparks zostało wydane przez wydawnictwo Skarpa Warszawska, w przekładzie Krzysztofa Kietzmana.

Ojoj… Trudno mi pisać o tej powieści, a jednocześnie – mam przy pisaniu o niej OGROMNY fun. Takiż miałam też przy jej czytaniu. Bo to jest powieść, którą naprawdę trudno „ugryźć” posługując się znanymi kategoriami i ramami. I wolałabym zaznaczyć na wstępie: to jest płynna, pełnokrwista narracja z licznymi bohaterami, wątkami i elementami, jak na fantasy przystało. ALE – historia jest też pełna humoru, świadomego czerpania z klisz, puszczania oka do czytelnika/czytelniczki i nie wszystko jest tutaj na poważnie.

Zastanawiając się nad tą pozycją, przyszło mi do głowy słowo-klucz: „zabawa”. Tak, ta powieść to zabawa schematami fantasy, romantasy i kilkoma innymi.

To teraz trochę o fabule: Sorcha jest jedną z „Objętych” – dzieci, które rodzą się w czasie koniunkcji dwóch księżyców. W związku z tym, że Objęci dysponują magicznymi mocami, możni tego uniwersum chętnie się ich pozbywają, żeby nie zagrażały ich rządom. Główna bohaterka została jednak uratowana i bezpiecznie ukryta i wychowywana na Wyspie Księżyców – wraz z czterema innymi „Objętymi” dziewczynkami, które odtąd stają się jej przyszywanymi siostrami.

Na wyspie z jednej strony panuje nieco klasztorna atmosfera, a z drugiej – nie brak tu siostrzeństwa, różnorodnych więzi i dobrych chwil. Ale kiedy dziewczyny są już dorosłe, polityka puka do drzwi i domaga się ustawienia dziewczyn – będących jednocześnie księżniczkami różnych królestw – jako pionków w grze o władzę 😬 I tutaj dobro jednostki i siostrzeńska zażyłość zaczną ścierać się z powinnościami i presją wywieranych przez innych, nierzadko okrutnych typków (i typiar!). A w tle tego wszystkiego toczy się ostry lub mniej ostry spór między rasą ludzi a rasą elfów.

W wyniku splotu tych wszystkich akcji, Sorcha wyrusza w podróż, w której jednym z jej najważniejszych kompanów jest tajemniczy Leśniczy – ziomek, który potrafi w magiczny sposób porozumiewać się z drzewami (i to jest super!) Nie wiem, czy to spoiler, czy nie, ale przecież tytuł mówi wiele: główna bohaterka, niemająca o elfach najlepszego zdania, nie podejrzewa, że pod kapturem Leśniczy skrywa spiczaste uszy.I to nie tylko „po prostu elfem”, ale to byłby już za duży spoiler 😉

Uważam, że przy tej książce można się dobrze bawić. I słowo „zabawa” , jak wspominałam, jest tutaj kluczem. Bo sama autorka ewidentnie bawi się konwencją i motywami.

Myślę, że odnoszę słuszne wrażenie, iż do tej książki należy podejść z otwartą głową i świadomością, że autorka… również była świadoma. Stąd te kliszowe rozwiązania, znajomo brzmiące imiona i opisy. „W objęciach magii” to nie jest jednak jedynie zabawą formą. Przyznam, że mnie fabuła bardzo wchłonęła i była to dla mnie taka książka „do wciągnięcia” w jeden dzień.

Wbrew opisowi obiecującemu romans, warto zaznaczyć, że to nie jest smut-fantasy (I bardzo dobrze!). Owszem, są tu dwie eksplicytne sceny erotyczne, ale – jakby tu ująć – pełne eufemizmów i nie-pornoskowe. Autorka w pewnych „momentach” wolała pójść w humor niż w powagę i dzięki temu potencjalnie wyolbrzymione/krindżowe sceny nabrały lekkości. Jednocześnie – zdaję sobie sprawę, że nie dla wszystkich zastosowanie humoru przy opisie seksu będzie czymś pozytywnym. Ale jak kogoś to nie razi – nie zniesmaczy też w tym przypadku. Przy czym wyraźnie zaznaczam: to tylko leciutki, niewulgarny humor. Sparks niekiedy puszcza w stronę czytelnika takie kulturowe oczko: pokazując np. że w zasobach uzdrowicielki, oprócz magicznych wywarów i miłosnych eliksirów… znajdują się też NIEBIESKIE tabletki 😛

„W objęciach magii” to jest taka LECIUTEŃKA (choć wcale nie infantylna) fantastyka na poprawę humoru lub czytanie na urlopie. Jeśli lubicie kategorię „lekkie czytadełko na wakacje”, to tę powieść wpisałabym właśnie w tę kategorię.

Gdybym miała tę publikację porównać do jakiegoś innego tekstu kultury – byłby to film „Obłędny rycerz” z Heathem Ledgerem. I może troszeczkę tego lekkiego vibe’u „Zaklętej w sokoła” lub „Narzeczonej dla księcia” – tylko z większą domieszką humoru.

No ale są elfy, a ja muszę przeczytać wszystko, gdzie są elfy 😃

Chciałabym też zwrócić na polski tytuł – tłumaczenie nie oddaje tego wyraźnego „wink wink”, jakie niesie ze sobą drugi człon oryginalnego tytułu – „Embraced by Magic. How to Love Your Elf”, ale mimo wszystko – brawa za kreatywny pomysł na „Miłość od elfiego wejrzenia” (co wcale nie jest niezgodne z treścią książki). Jak wiadomo – ostatnio na rynku wydawniczym coraz trudniej z przekładem tytułów, więc tym bardziej doceniam 🙂

Przeczytałam na niepolskich stronach, że powieść jest czwartą odsłoną większej serii autorki, ale jest ona tak niepowiązana z poprzednimi częściami, że spokojnie można ją czytać jako osobną historię.

Podkreślam- jeśli ktoś szuka takiego epickiego, ultra poważnego high fantasy – to nie ten adres. Jeśli ktoś z kolei szuka lekkiej, przyjemnej zabawy – „W objęciach magii może ją znaleźć”. Ja ostatnio potrzebuję naprawdę duże dawki endorfin, i ta powieść mi je zapewniła 😉

Co do okładki – baaaardzo podoba mi się jej kolorystyka i główny art, ale ta „słodziakowatość” może sugerować publikację dla młodszych czytelników. Dlatego zaznaczam: to nie jest żadne rozbuchane smut-fantasy, ale owszem, jak wspomniałam – są tutaj eksplicytne sceny erotyczne, więc to pozycja dla dorosłych.

Książkę dostałam od wydawnictwa w ramach współpracy recenzenckiej.

Recenzja pochodzi z mojej strony:
https://www.facebook.com/photo/?fbid=296114126275754&set=a.174486528438515

POKOCHAJ SWOJEGO ELFA 🧝🌿

Nadszedł czas na recenzję pozycji, która jest tyleż przewidywalna, co zaskakująca. Za chwilę wytłumaczę, dlaczego 😛

„W objęciach magii. Miłość od elfiego wejrzenia” Kerrelyn Sparks zostało wydane przez wydawnictwo Skarpa Warszawska, w przekładzie Krzysztofa Kiet...

Rozwiń

Zwiń