Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książka mnie rozczarowała, choć ma i dobre momenty. Spodziewałam się jednak, że autorka opisze jak się żyje z chorą osobą, podzieli się pożytecznymi radami. Zaledwie garść rad, to jak na 15 lat wspólnego życia mało, w dodatku niektóre szokujące i nie do przyjęcia, jak ta, że biła teściową po twarzy. Co zrobić, gdy chory nie chce umyć zębów, albo myje ale zjada pastę, jak podać leki? Będąc z kimś takim, człowiek boryka się z różnymi problemami. Do tego ten religijny fanatyzm. A co jeśli ktoś nie wierzy. Co jeśli nie ma pomocy z zewnątrz. Książka moim zdaniem nie pokazuje polskich realiów...

Książka mnie rozczarowała, choć ma i dobre momenty. Spodziewałam się jednak, że autorka opisze jak się żyje z chorą osobą, podzieli się pożytecznymi radami. Zaledwie garść rad, to jak na 15 lat wspólnego życia mało, w dodatku niektóre szokujące i nie do przyjęcia, jak ta, że biła teściową po twarzy. Co zrobić, gdy chory nie chce umyć zębów, albo myje ale zjada pastę, jak...

„Nikt nie widział, nikt nie słyszał” to wydana przez Świat Książki powieść o zaginionych dzieciach. W swojej wymowie nieco makabryczna, zwłaszcza jak się ma małe dziecko, ale w sumie to dobrze, bo się go bardziej pilnuje. Tak na wszelki wypadek…
Niewątpliwymi zaletami książki są intrygująca fabuła oraz plastycznie przedstawione postaci bohaterów i miejsca. Podoba mi się postać rockendrolowego ojca, opisana z jego wadami i zaletami oraz postacie Leny i Agnes. Sympatię moją budzi też drugoplanowa postać policjanta. Powieść pulsuje muzyką, co dodaje jej dodatkowego wymiaru, sprawia, że jest czym więcej, jak ładnie dobranymi słowami…
Autorka oszczędza nam lukrowanego zakończenia, przez co książka nabiera większego rysu autentyczności. W dodatku akcja toczy się w Gdyni i Paryżu, a oba te miasta są mi bliskie. To moja pierwsza książka tej autorki, ale już wiem, że przeczytam inne.

„Nikt nie widział, nikt nie słyszał” to wydana przez Świat Książki powieść o zaginionych dzieciach. W swojej wymowie nieco makabryczna, zwłaszcza jak się ma małe dziecko, ale w sumie to dobrze, bo się go bardziej pilnuje. Tak na wszelki wypadek…
Niewątpliwymi zaletami książki są intrygująca fabuła oraz plastycznie przedstawione postaci bohaterów i miejsca. Podoba mi się...

Maria Nurowska to moja ulubiona polska autorka. Żadna inna nie trafia do mnie tak jak ona, dlatego gdy usłyszałam, że podjęła się tematu więzienia, który jest mi szczególnie bliski, cieszyłam się. Kupiłam szybko książkę i równie szybko się rozczarowałam! Byłam pewna, że opisze to co się dzieje za więziennym murem, że obali parę funkcjonujących mitów. Niestety, nic takiego nie nastąpiło. Książka przedstawia wypaczony, nierealny świat. Zamiast pokazania więziennych realiów, serwuje nam stek bzdur, począwszy od tych kanapeczek serwowanych skazanym na śniadanie... Na logikę biorąc, jeśli siedzi 1200 osób, to gdyby każdemu dać tylko dwie, kuchnia musiała by przygotować ich 2400...Nikt nie robi więźniom kanapeczek.Czytałam i coś we mnie krzyczało, to nie tak, tam tak nie ma. W zasadzie faktem jest tylko jedno, to za jakie drobne przewinienia można tam trafić.
Jeśli szukać plusów, to jak zwykle ładnie pokazała autorka poplątanie bohaterki, ale cała reszta rozczarowuje. Przeczytałam z uwagą wszystkie komentarze i widzę ile zła narobi, pokazując wypaczony obraz tego co tam... Wielka szkoda.

Maria Nurowska to moja ulubiona polska autorka. Żadna inna nie trafia do mnie tak jak ona, dlatego gdy usłyszałam, że podjęła się tematu więzienia, który jest mi szczególnie bliski, cieszyłam się. Kupiłam szybko książkę i równie szybko się rozczarowałam! Byłam pewna, że opisze to co się dzieje za więziennym murem, że obali parę funkcjonujących mitów. Niestety, nic takiego...